Harry Potter And The Half-Blood Prince

Στην έκτη και προτελευταία περιπέτεια του Harry Potter ο έφηβος πλέον μάγος βρίσκεται σχεδόν στο τελικό στάδιο της προετοιμασίας του για την αναπόφευκτη τελική αναμέτρηση με τον Voldemort. Υπό την επίμονη καθοδήγηση του Dumbledore, ο Harry αναζητά τα αδύνατα σημεία του εχθρού του ταξιδεύοντας ακόμα και στο παρελθόν. Με σύμμαχό του τον παλιό φίλο του Dumbledore και νέο καθηγητή στο Hogwarts, τον... επιρρεπή στις δημόσιες σχέσεις Horace Slughorn, ο Harry θα ανακαλύψει σημαντικές πληροφορίες για το Σκοτεινό Αρχοντα. Εν τω μεταξύ στο Hogwarts, ο Ron, η Hermione και οι υπόλοιποι συμμαθητές τους έρχονται αντιμέτωποι με μια διαφορετική επίθεση, καθώς οι ορμόνες τους χτυπούν κόκκινο και δεν τους αφήνουν να σκεφτούν τίποτα άλλο εκτός από τα πιθανά (και απίθανα) ζευγαρώματα τους. Το σκοτάδι, όμως, δεν θα αργήσει να τους τυλίξει, αφού βρίσκεται προ των πυλών η μεγαλύτερη τραγωδία που έχει γνωρίσει ποτέ η Σχολή.

Στα μάτια ενός ανθρώπου που δεν ενδιαφέρεται ή ακόμα χειρότερα δεν εκτιμά το φαινόμενο Harry Potter, η έκτη ταινία δεν έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό ούτε στη ζωή του, ούτε στις κινηματογραφικές του συνήθειες. Για τους fans της σειράς, όμως, (και αν δεν είστε fan, γιατί διαβάζετε;) η κυκλοφορία του «Harry Potter and the Half-Blood Prince» είναι λόγος διπλής χαράς: για αυτονόητους (επιτέλους νέα ταινία!) και για συναισθηματικούς λόγους, καθώς είναι η πρώτη τους επαφή με κάτι 'καινούργιο' από το σύμπαν που λάτρεψαν από τότε που διάβασαν την τελευταία πρόταση στην τελευταία σελίδα του τελευταίου βιβλίου, δύο χρόνια πριν. (Εξαίρεση το spin-off 'The Tales Of Beedle The Bard', αν θέλουμε να είμαστε σπασικλάκια.).

Αν προσθέσουμε σε αυτό και την εγκληματικής διάρκειας παράταση από την οποία ωφελήθηκαν μόνο τα φωσφοριζέ βαμπίρ του «Twilight», οι προσδοκίες για τη νέα αυτή συνέχεια ξεπερνούν τα συνηθισμένα άγχη για την ακρίβεια του χρώματος των βαγονιών του Hogwarts Express (κάτι που, παρεμπιπτόντως, αυτή η ταινία πρέπει να επανεξετάσει αμέσως) και φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη. Ευτυχώς, λοιπόν, που η δημιουργική αφρόκρεμα των προηγούμενων ταινιών, δηλαδή ο σκηνοθέτης του «Harry Potter And The Order Of The Phoenix», David Yates, και ο σεναριογράφος των 4 πρώτων, Steve Kloves, έχει επανενωθεί και με μεγάλα κέφια -δεδομένου του σκοτεινού και βαθιά θλιβερού υλικού-πετάει τους 'πιο-έφηβους-δεν-γίνεται' ήρωές του στο καζάνι των δύο πιο τρομακτικών εμπειριών που έχει να αντιμετωπίσει ο σύγχρονος 16χρονος: την πρώτη του ερωτική έλξη και την προετοιμασία για μια θανατηφόρα μάχη με τον ισχυρότερο Σκοτεινό Μάγο όλων των εποχών.

Είναι δύσκολο να κάνεις τραμπάλα μεταξύ ανάλαφρων, αστείων στιγμιότυπων με ερωτικά φίλτρα και κορίτσια-αρπακτικά και της best of παρακολούθησης της γέννησης του απόλυτου Κακού χωρίς να μειώνεις την επίδραση κάποιου από αυτά, αλλά o Yates το πετυχαίνει και στις δύο ταχύτητες με αυτοπεποίθηση (που συνήθως δεν είναι ευπρόσδεκτη σε τόσο κτητικά fandoms) και ξεκάθαρο τόνο. Τα εκτεταμένα flashbacks του βιβλίου έχουν μειωθεί σε 1-2 βασικά για την πλοκή, ενώ για πρώτη φορά ο Draco Malfoy (Tom Felton) ξεφεύγει από τον τυπικό ρόλο του αλαζόνα νταή και αποκτά βάθος ως χαρακτήρας μέσα από ένα ηθικό δίλημμα που τον κατατρώει την ίδια στιγμή που οι ανυποψίαστοι συμμαθητές του γελάνε ανέμελοι στους διαδρόμους του Hogwarts. Αναγκαστικά κάποιες σημαντικές σκηνές όπως ο αγώνας Quidditch (μάλλον ο καλύτερος ήταν στο «Harry Potter and the Goblet Of Fire») και η αποκάλυψη της ταυτότητας του Ημίαιμου Πρίγκηπα (που ομολογουμένως δεν έχει καμία βαρύτητα γιατί σε όλη την ταινία δεν αποτελεί παρά μόνο παροδικό αίνιγμα) αγγίζουν το τηλεγράφημα, αλλά στο κρίσιμο τελευταίο μισάωρο η ταινία απογειώνεται.

Η περιπέτεια του Harry και του Dumbledore στην σπηλιά με τα μαγικά ζόμπι προσφέρει ατμοσφαιρικό θέαμα που θυμίζει το άλλο μεγάλο φανταστικό έπος και η κλιμάκωση όχι μόνο της δράσης αλλά και κατά κάποιο τρόπο όλης της πορείας του ίδιου του Harry μέχρι αυτή τη στιγμή στην κορυφή ενός από τους πύργους του Hogwarts είναι τόσο ανελέητα απότομη και οριστική που εύχεσαι αυτή η ταινία να ήταν βιβλίο για να μπορείς να το πετάξεις από τα χέρια σου (όπως έκανες τότε). Πέρα από τα εφέ, την παλέτα του διευθυντή φωτογραφίας του «Amelie» Bruno Delbonnel και την ξαφνική hotness της Hermione, η ταινία, όπως και το βιβλίο, ανακοινώνει χωρίς πολύ τακτ στο νεαρό target group του πώς είναι 'Η Αληθινή Ζωή' που παραδίδει στα χέρια του η απερχόμενη γενιά. Κοινώς, θα χυθούν δάκρυα μέσα σε αυτά τα ποπ κορν.

Σε αυτό το σημείο το καστ έχει βολευτεί τόσο πολύ στους ρόλους του που κάθε αναφορά στους τρεις πρωταγωνιστές γίνεται μόνο για να σχολιαστεί το ύψος που πήραν από την τελευταία φορά που τους είδαμε. Ωστόσο, δεν γίνεται να αγνοηθεί η ανακούφιση για την απώλεια της κακιάς συνήθειας της Emma Watson να παίζει με τα φρύδια. Ο Daniel Radcliffe φαίνεται να συνδέεται περισσότερο με το Harry σε κάθε νέα ταινία, ενώ ο Rupert Grint εδώ έχει τον άχαρο ρόλο του comic relief, αλλά φαίνεται τουλάχιστον να το καταδιασκεδάζει. Αν περνάει εκείνος καλά, εμάς δεν μας πέφτει λόγος. Όσο για το νεοαποκτηθέντα Βρετανό βετεράνο που προσθέτει κύρος στις διαδικασίες, ο Jim Broadbent είναι ακριβώς όσο γλοιώδης και ενοχικός πρέπει στο ρόλο του δημοσιοσχετίστα Καθηγητή Slughorn με την πολύτιμη ανάμνηση. Φυσικά την παράσταση κλέβει ο Alan Rickman ως Snape που κάνει με τα αργά, βασανιστικά τραβηγμένα λόγια του ό,τι άλλοι θα κατάφερναν με μαστίγιο. Ελπίζουμε ότι από τις επόμενες δύο ταινίες, η μία θα είναι αφιερωμένη μόνο σε αυτόν.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 25-08-2009  |  Διανομή: Village Films  |  Επίσημο Site