Funny Games U.S.

Σχεδόν δέκα χρόνια μετά το ανατρεπτικό «Funny Games» (1997), o Αυστριακός σκηνοθέτης Michael Haneke τολμά και παρουσιάζει ένα αμερικανικό remake της ταινίας του, το οποίο διαφέρει κατ' ουσία μόνο ως προς τους ηθοποιούς και τη γλώσσα. Έτσι, η υπόθεση παραμένει η ίδια, κατά την οποία μία μεγαλοαστική τριμελής οικογένεια παγιδεύεται στο εξοχικό της από δύο ψυχοπαθείς νεαρούς. Τα κίνητρα των Paul (Michael Pitt) και Peter (Brady Corbet) παραμένουν άγνωστα και το μόνο που υπόσχεται απερίφραστα το 'παιχνίδι' τους είναι πως μέχρι το επόμενο πρωί ο George (Tim Roth), η σύζυγός του Ann (Naomi Watts) κι ο γιος τους Georgie (Devon Gearhart) θα είναι νεκροί.

Ίσως το πρώτο που έρχεται στο νου είναι να αναρωτηθούμε για τα κίνητρα πίσω από μία φαινομενικά τόσο παράξενη απόφαση από πλευράς Haneke. Το προφανές έχει να κάνει κυρίως με τη δημιουργία ενός remake στα μέτρα της ευρύτερης αγγλόφωνης αγοράς, δεδομένου πως το αρχικό φιλμ έχει πολλά να δείξει και να θίξει περί του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Μία επιφανής οικογένεια βρίσκεται όμηρος και πλήττεται από τα ίδια της τα όπλα. Η τυπική ευγένεια κι ένα μπαστούνι του γκολφ αρκούν για να στήσουν ένα αρρωστημένο παιχνίδι τρόμου που δείχνει μαρτυρικά άνισο, πρωτίστως για τις αντοχές του ίδιου του θεατή. Η ελπίδα για ευτυχή κατάληξη της ιστορίας φαντάζει - χάρη στη μαεστρία του Αυστριακού - τόσο απίθανη όσο κι αν σε επισκεπτόταν αυτοπροσώπως ο ίδιος ο Χάρος κι εσύ ήλπιζες να του ξεφύγεις. Το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού δε σταματά λεπτό και η επίθεση στο συναίσθημα, τους φόβους και τη λογική του θεατή είναι οδυνηρή κι αναπόφευκτη. Ένα αψεγάδιαστο σενάριο σαν κι αυτό, σε συνάρτηση με το παγερό κι κοφτό μοντάζ γεμάτο ειρωνικές αντιθέσεις, είναι αδύνατο να μη σε βυθίσει στον κόσμο της τρομακτικότερης κι αληθοφανέστατης ιστορίας που είδες ποτέ και στις οποίες μας συνηθίζει ο Haneke, όπως το «Cache».

Η απαίτηση, πάντως, του σκηνοθέτη να κρατήσει τον γυναικείο πρωταγωνιστικό η Naomi Watts επιβραβεύεται, αν και την παράσταση κλέβει ένας εκπληκτικός Michael Pitt που τρομοκρατεί απλά και μόνο με την ομιλία, ενώ συνθέτει ένα παρανοϊκά όμοιο δίδυμο με τον Corbet. Οι ερμηνείες όμως είναι απλώς ένα ακόμα ενδεικτικό στοιχείο της αλλόκοτης αρμονίας που διέπει τις ταινίες του Haneke και την εμμονή στη λεπτομέρεια. Από τη συνολική σκηνοθετική οπτική ως την επιλογή του αιφνιδιαστικού μουσικού θέματος και των φωτισμών, τίποτα δε συμμετέχει χωρίς λόγο στο «Funny Games U.S.». Πέρα λοιπόν κι από την - λογική απορία - περί της χρησιμότητας να γυριστεί ξανά μία ταινία με διαλόγους αυτούσιους της αρχικής, η νέα δουλειά του Haneke αξίζει να περάσει μπροστά από τα μάτια υποψιασμένων κι ανυποψίαστων θεατών. Εν τέλει, μπορείτε να το προσεγγίσετε είτε ως μία δεύτερη ευκαιρία είτε ως την ειρωνική απάντηση απέναντι στον εμπορικό κινηματογράφο που συνεχώς παρουσιάζει 'νέες' ιδέες πάνω στις δάφνες προηγουμένων.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 27-03-2008  |  Διανομή: Rosebud  |  Επίσημο Site