My Blueberry Nights

Μετά το επίπονο τέλος μιας μακροχρόνιας σχέσης, η ρομαντική και ολίγον αφελής Elizabeth (Norah Jones) αποφασίζει ν' αφήσει την κρύα Νέα Υόρκη πίσω της και ξεκινά ένα πολύμηνο ταξίδι στην αμερικανική ενδοχώρα χωρίς ουσιαστικό προορισμό. Μέσω των προσωρινών δουλειών που βρίσκει σε κάθε στάση της θα γνωρίσει διάφορους χαρακτήρες (David Strathairn, Rachel Weisz, Natalie Portman), ο καθένας από τους οποίους έχει να διηγηθεί τη δική του τραγική ιστορία αγάπης. Η μόνη επαφή της Elizabeth με την πόλη που άφησε είναι οι καρτ-ποστάλ που στέλνει στον Jeremy (Jude Law), τον γοητευτικό ιδιοκτήτη ενός καφέ, στο οποίο κατέφευγε τις πρώτες μέρες του χωρισμού της για μεταμεσονύκτιες συζητήσεις και πίτες από μούρα.

Έχοντας να αντιμετωπίσει το θετικό απόηχο που άφησαν τα «In The Mood For Love» και «2046» και πιστεύοντας πως ήρθε η ώρα για το άνοιγμά του στο αμερικανικό κοινό, ο Wong Kar Wai διασχίζει τον Ειρηνικό και παρουσιάζει την πρώτη του ταινία πλήρως γραμμένη στ' Aγγλικά και σκηνοθετημένη επί αμερικανικού εδάφους. Μ' ένα (πολυ)αστεράτο καστ στη διάθεσή του, ο δαιμόνιος σκηνοθέτης από το Χονγκ-Κονγκ επιχειρεί να δώσει τη δική του ματιά στην αναζήτηση της εσωτερικής γαλήνης και την επούλωση των μετα-ερωτικών τραυμάτων, κάνοντας ένα ιδιότυπο road movie. Και, όντας απηυδισμένος από την πενταετή περιπέτεια γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας, θέλησε αυτή τη φορά να ολοκληρώσει το «My Blueberry Nights» διαφορετικά, χαλαρά και γρήγορα (σε επτά μόνο εβδομάδες, συγκεκριμένα) με έντονη την αίσθηση του αυτοσχεδιασμού. Μόνο που τα πράγματα δεν κύλησαν και τόσο ομαλά, όπως φαίνεται.

Για έναν από τους πλέον τελειομανείς σκηνοθέτες του καιρού μας η ταχύτητα αποδείχτηκε εχθρός και από νωρίς γίνεται αντιληπτή αυτή η αίσθηση της βιασύνης, της οπτικής απόλαυσης που δεν έχει προλάβει να μεστώσει στο μυαλό του Wong Kar Wai και κάνει το «My Blueberry Nights» να μοιάζει με συρραφή επεισοδίων. Ο νέος του διευθυντής φωτογραφίας, Darius Khondji, μπορεί να κατάφερε εν τέλει να του δώσει τις όμορφες εικόνες που ζήτησε, αλλά επ' ουδενί δεν έχουν τη βαρύτητα της οργανικής συνεργασίας του με τον Christopher Doyle. Ένα δυο επαναλαμβανόμενα μοτίβα (κόκκος, μασκάρισμα και νέον φωτισμοί) και αυτό ήταν. Το ίδιο ισχύει και για τις ερμηνείες. Στην κατά Kar Wai Αμερική δεν υπάρχουν σιωπές, δεν υπάρχουν βλέμματα, δεν υπάρχουν χάδια. Τίποτα εσωστρεφές, όπως στην πατρίδα του. Μόνο φωνές και κλάματα και βίαιες τραγικές φιγούρες παραδομένες στα πάθη τους. Αναπόφευκτα, όλο αυτό, μεταφράζεται σε υποκριτική αδυναμία, από την οποία μόνο ο πάντα εξαίρετος Strathairn καταφέρνει να ξεφύγει, αλλά και σε σκηνοθετική αμηχανία, που δείχνει πόσο 'έξω από τα νερά του' βρέθηκε ο αγαπημένος δημιουργός.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 20-12-2007  |  Διανομή: Audiovisual  |  Επίσημο Site