El Orfanato

Η Laura (Belen Rueda) ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, καθόλου όμως αυτό δεν την εμπόδισε να περάσει όμορφα παιδικά χρόνια. Η αγάπη της για τον εγκαταλελειμμένο πλέον χώρο τη φέρνει πίσω, τριάντα χρόνια αργότερα και παντρεμένη, προκειμένου όχι μόνο να ζήσουν εκεί με τον άνδρα της Carlos (Fernando Cayo) και τον υιοθετημένο γιο της Simon (Roger Princep) αλλά και να το μετατρέψουν σε ένα σύγχρονο και ζεστό σπίτι για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Τα πράγματα όμως παίρνουν περίεργη τροπή όταν ο Simon αρχίσει να συμπεριφέρεται περίεργα και να κάνει παρέα με φανταστικούς φίλους...

Αναμφίβολα, ο 'κράχτης' του 'Ορφανοτροφείου' δεν είναι άλλος από τον Guillermo Del Toro, γνωστό για τους πολλούς από τον πρόσφατο 'Λαβύρινθο Του Πάνα', που εδώ εκτελεί χρέη παραγωγού. Υπάρχουν σημεία που αισθητικά παραπέμπουν σε ταινίες του, η φετινή ισπανική πρόταση για τα Oscars όμως δε φέρει εις μάτην το όνομα του ταλαντούχου Μεξικανού μιας και επιδεικνύει αρετές, όντας ενταγμένο σ' ένα είδος που βρίσκεται εδώ και πολύ καιρό πνιγμένο στους βάλτους της κοινοτοπίας και της έλλειψης ιδεών. Καλά θρίλερ εμφανίζονται χρόνο με το χρόνο όλο και σπανιότερα και το «El Orfanato» αποτελεί μία καλοδεχούμενη όαση, ίσως περισσότερο λόγω της γενικευμένης ανομβρίας.

Μερικές φορές οι απλές συνταγές αποδεικνύονται οι πλέον επιτυχημένες και κάτι τέτοιο φαίνεται πως ακολούθησε ο πρωτάρης σε μεγάλου μήκους σκηνοθέτης Juan Antonio Bayona κι ο σεναριογράφος Sergio G. Sanchez. Οι εσωτερικοί χώροι των γυρισμάτων σκοτεινιάζουν ιδανικά, το ξύλο επικρατεί προσδίδοντας στο χώρο επιπλέον απειλητική αισθητική και κάπως έτσι στήνεται το ανατριχιαστικό σκηνικό που θα φιλοξενήσει χαρακτήρες ελάχιστα πρωτότυπους αλλά σίγουρα αξιοπρόσεκτους. Η χυμώδης μητέρα αναβλύζει μητρότητα από κάθε της κύτταρο, το παιδάκι μέσα στην επιφανειακή αθωότητά του γίνεται αγγελιοφόρος μίας καλά κρυμμένης ιστορίας τρόμου και μια μασκοφόρα παιδική φιγούρα δείχνει να είναι η πηγή ενός κακού που χρόνισε και δε θα ησυχάσει αν δε στοιχειώσει τους ήρωες και θεατές. Είναι εντυπωσιακό πόσο σατανικά κι απόκοσμα μπορούν να δείχνουν τα παιδιά, ιδιαιτέρως τα νεκρά καθώς προσωποποιούν τέλεια την καταστρατήγηση της φυσικής ροής των πραγμάτων. Προσθέτοντας έτσι μερικά τρομάγματα και την ανάλογη μουσική υπόκρουση εισβάλουμε σ' ένα μεταδοτικό μεταφυσικό τρόμο, που αξιοποιεί τα αληθή συστατικά του όπως τη μητρότητα και την ανακλαστική αποστροφή του θεατή για το διαφορετικό και το δύσμορφο. Εκεί που επίσης διακρίνεται όμως το 'Ορφανοτροφείο' είναι στη σημειολογία καθώς η ξερακιανή γριά που επισκέπτεται τη Laura αλλά κι η ίδια η πρωταγωνίστρια φέρουν, καθεμιά για λογαριασμό του χαρακτήρα της, εκείνα τα χαρακτηριστικά που σηματοδοτούν την αντίθεση καλού-κακού.

Υπάρχει όμως κάτι που η ταινία του Sanchez ξυπνά άθελά της κι αυτό είναι η συνειδητοποίηση της απιθανότητας να συναντάμε πλέον νέα αξιόλογα θρίλερ. Παρά την επιτυχημένη του συνταγή, το Ορφανοτροφείο δεν παύει να χρησιμοποιεί ιδέες που έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν. Θυμίζω μονάχα πόσο δοκιμάστηκε προσφάτως η μητρότητα στα «The Others» και «Ring». Μοιάζει ειρωνικό, όμως ύστερα από ένα ενδιαφέρον θρίλερ καθίσταται περισσότερο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη για ριζική ανανέωση στο είδος. Το πρόβλημα είναι πως Hitchcock δε γεννιούνται κάθε μέρα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 20-12-2007  |  Διανομή: Rosebud  |  Επίσημο Site