Shoot' Em Up

Ο κύριος Smith είναι ένας μοναχικός τύπος με ύποπτο παρελθόν, ο οποίος γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας μιας γυναίκας. Το θύμα κρατά ένα μωράκι στην αγκαλιά του, το οποίο ο Smith παίρνει μαζί του. Εκείνος δεν θα αργήσει να καταλάβει πως ο πραγματικός στόχος της επίθεσης δεν ήταν η μητέρα, αλλά το μωρό. Χωρίς να μπορεί να το κρατήσει ο ίδιος, αποφασίζει να το παραδώσει στη μοναδική γυναίκα που εμπιστεύεται, την Donna Quintano, η οποία όμως, κερδίζει τα προς το ζην, δουλεύοντας ως πόρνη. Οι δύο τους θα γίνουν σύμμαχοι για να προστατέψουν το μωρό αλλά και να ανακαλύψουν τους διώκτες τους.

Tο «Legion» ανοίγει τα χαρτιά του πολύ νωρίς. Με μία μάλλον αχρείαστη εισαγωγική σεκάνς μαθαίνουμε την ταυτότητα του ήρωα, την ικανότητα των κακών της υπόθεσης να καταλαμβάνουν οποιαδήποτε ανθρώπινη ύπαρξη και αυτό που κυνηγούν. Γνωρίζοντας το θρησκευτικό πλαίσιο στο οποίο κινείται το φιλμ δεν είναι δύσκολο να χτίσουμε την ιστορία στο κεφάλι μας πολύ πριν εκείνη αρχίσει να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας.

Ο χώρος που εξελίσσεται το φιλμ είναι ένα diner στη μέση του πουθενά. Εγκλωβισμένη μέσα σε αυτό μια ομάδα ανθρώπων με σύμμαχο τον Μιχαήλ προσπαθεί να αποκρούσει τις επιθέσεις που δέχεται από ορδές πλασμάτων. Ο σκηνοθέτης Scott Stewart παρουσιάζει κατά διαστήματα την απειλή στο πρόσωπο των πιο ανέλπιστων φορέων που θα μπορούσατε να φανταστείτε. Κι αν αρχικά αυτό προξενεί έκπληξη, εν συνεχεία επαναλαμβάνεται τόσο συχνά, που καταντά αναμενόμενο.

Στο μεγαλύτερο μέρος του το φιλμ παραπέμπει στο σινεμά του John Carpenter, και φαντάζει σαν ένας συνδυασμός του «Assault on Precinct 13» με το «Vampires». Παρά το εξωφρενικό της υπόθεσης, ο Stewart ενδιαφέρεται για του χαρακτήρες του (ακόμα κι εκείνους που λειτουργούν μόνο ως δραματουργικά οχήματα) και αναπτύσσει (έστω και σχηματικά) τις σχέσεις μεταξύ τους αν και στο μεταξύ τους βάζει να εκστομίζουν ανεκδιήγητες ατάκες του τύπου "πάω να φέρω τη Βίβλο, γιατί κάποιος πρέπει να αρχίσει να προσεύχεται". Δείχνει να έχει πάρει την υπόθεση στα σοβαρά, κάτι καταρχάς θετικό, γιατί το cult δεν γεννιέται, γίνεται. Προσπάθειες τύπου «Shoot' Em Up» που κατασκευάζονται από την αρχή με σκοπό να γίνουν cult, είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.

Ο Carpenter πάντα έπαιρνε στα σοβαρά την ιστορία που είχε να αφηγηθεί, δεν ξεκινούσε να γυρίζει ένα φιλμ με απώτερο προορισμό να λάβει την ετικέτα 'cult'. Οι ταινίες του απέκτησαν cult status στη συνέχεια από το κοινό και τους κριτικούς. Ταυτόχρονα βέβαια ο Carpenter φρόντιζε τα δρώμενα να στηρίζονται από ένα κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο, παράλληλα με την πλοκή να τρέχει και ένα σχόλιο, στην παράδοση των b-movies του παρελθόντος. Σε εποχές που ο πέλεκυς της λογοκρισίας έπεφτε βαρύς και η πολιτική άποψη ήταν αντικείμενο διωγμού, το πολιτικό σχόλιο τρύπωνε κρυφά στα b-movies, σε δευτεροκλασσάτες παραγωγές 'χαμηλότερου' επιπέδου από τις άλλες, τις 'σοβαρές'. Για να μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας... τα πάντα στο «Legion» λειτουργούν μόνο σε πρώτο επίπεδο. Επίσης ενώ φαινομενικά ανατρέπονται θρησκευτικές σταθερές (οι άγγελοι είναι οι κακοί της υπόθεσης, ο Σατανάς απουσιάζει κτλ), το φιλμ αποφεύγει στο τσακ να καταστεί... όργανο κατήχησης!

Παρά τις μετριότατες ερμηνείες, το ελαφρώς κακογραμμένο σενάριο και τα δευτροκλασσάτα εφέ, το φιλμ παρακολουθείται ευχάριστα ώσπου να έρθει η απογοητευτική και υστερικά στημένη τρίτη πράξη που -τι πρωτότυπο!- συνίσταται σε μονομαχία και κυνηγητό. Το φινάλε αφήνει την υπόσχεση ενός sequel (που μάλλον δε θα δούμε ποτέ, κρίνοντας από τις χλιαρές εισπρακτικές επιδόσεις της ταινίας)

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Paul Bettany δίνει μια βρετανική αλητεία και ψυχρότητα στην τυπική περσόνα του action - hero, ωστόσο ο φιλμικός του χρόνος είναι περιορισμένος, καθώς το φιλμ είναι περισσότερο μια ταινία συνόλου, παρά παράσταση για έναν ρόλο. Από τους υπόλοιπους ερμηνευτές δε θα μπορούσαμε να μην ξεχωρίσουμε τον πολυαγαπημένο μας Dennis Quaid που για ακόμα μια φορά καταφεύγει σε μια σειρά από ξεκαρδιστικές γκριμάτσες για να επιτελέσει το ερμηνευτικό του έργο. Με φωτεινή εξαίρεση το «Far from Heaven», ο καλός μας δεν ερμηνεύει ποτέ τον χαρακτήρα που αναλαμβάνει να υποδυθεί. Απλώς ανάλογα με την περίσταση ανατρέχει σε κάποια από τις απεριόριστες μούτες που διαθέτει η... database του ρεπερτορίου του. "Τώρα είμαι στεναχωρημένος άρα πρέπει να σφίξω τα δόντια, να φυσήξω τα ρουθούνια και να ανασηκώσω το αριστερό μου φρύδι. Τώρα είμαι θυμωμένος άρα πρέπει να σφίξω τα δόντια, να φυσήξω τα ρουθούνια και να ανασηκώσω το δεξί μου φρύδι. Τώρα είμαι εξοργισμένος, άρα πρέπει να σφίξω τα δόντια, να φυσήξω τα ρουθούνια και να ανασηκώσω και τα δυο μου φρύδια". Και ούτω καθεξής...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 29-11-2007  |  Διανομή: Village Films  |  Επίσημο Site