Because I Said So

Μία μάνα με απέραντη αγάπη και χαμογελαστή παρεμβατικότητα και τρεις κόρες που μεγάλωσαν κάτω από τις φτερούγες της περιμένοντας τον κ. Τέλειο να τους χαρίσει την αβάσταχτη ευτυχία... Αρχηγός της γυναικοκρατούμενης οικογένειας είναι η Daphne (Diane Keaton) και το καρέ συμπληρώνουν η ψυχολόγος Maggie (Lauren Graham), η προσφάτως νυμφευμένη Mae (Piper Perabo) και το όμορφο-γλυκό-αλλά-άτυχο κορίτσι που ακούει στο όνομα Milly (Mandy Moore). Αυτό ακριβώς το ζήτημα της συναισθηματικής ατυχίας που χτυπά αλύπητα την τελευταία αποτελεί σχεδόν ιερή υποχρέωση για τη μάνα Daphne να το λύσει κανονίζοντας κρυφά μέσα από αγγελίες να της βρει ένα καλό και τίμιο παλικάρι που να χει καλό σκοπό. Στο προσκήνιο εμφανίζονται δύο υποψήφιοι, ο Johnny (Gabriel Macht) και ο Jason (Tom Everett Scott). Κάπως έτσι το ερωτικό τρίγωνο ξεκινά.

Το «Because I Said So» είναι ένας πολύ καλός λόγος γιατί δε πρέπει ποτέ να αφήνουμε τους σεναριογράφους να πλήττουν. Η αναμονή στο οδοντιατρείο κι ένα τυχαίο περιστατικό έφερε την Karen Leigh Hopkins μπροστά σε μία ιδέα την οποία δυστυχώς πίστεψαν όσοι χρειαζόταν για να τη δούμε να γίνεται ταινία.

Από το 2002 και το ευπρόσδεκτο «40 Days And 40 Nights» είχε ο Michael Lehmann να καταπιαστεί με ταινία και όπως φαίνεται η αναμονή δε δικαιώνει τη νέα του σκηνοθετική απόπειρα. Επίπεδο και προεφηβικό στην απόδοσή του, καταδικασμένο από το σενάριο, το «Because I Said So» δε θα είχε και πολλές εναλλακτικές να γλιτώσει από τη γραφικότητα και την κουραστική σημειολογία που φέρουν όλοι ανεξαιρέτως οι χαρακτήρες του. Πρόσωπα ανύπαρκτα, πασπαλισμένα με καλοσύνη και γλυκά χούγια που εκβιάζουν τη συμπάθειά σου φέροντας μηνύματα πλαστικής αγάπης δεν αντέχονται ούτε καν σε μία κομεντί που οριοθετείται στα πιο ψυχαναγκαστικά κλισέ που υπάρχουν. Αφού η καταξιωμένη Diane Keaton δεν αποφεύγει την παγίδα και εκτίθεται υποκριτικά, πελαγωμένη μέσα στην αφελή ακρότητα/γλυκύτητα του ρόλου της, οι ελπίδες για κάτι αν μη τι άλλο υποφερτό εξανεμίζονται. Σε αντίστοιχες προκλήσεις θα τα πήγαινε πολύ καλύτερα η Ρένα Βλαχοπούλου και μάλιστα αρκετές δεκαετίες πιο πριν.

Τα πάντα μοιάζουν να εγκαταλείπονται στην όποια φιλότιμη πλην όμως άκαρπη προσπάθεια που καταβάλει η Keaton να σώσει την κατάσταση μίας και η οποιαδήποτε εναλλακτική εξαντλείται στα ατελείωτα χαμόγελα, το νάζι και τα σωματικά χαρίσματα της Mandy Moore. Η Piper Perabo έχει - ευτυχώς - περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου, απαλλάσσοντάς μας από τα - ακόμα - χειρότερα, ενώ ο μόνος που διασώζεται από το ναυάγιο είναι ο Gabriel Macht, μόνο και μόνο επειδή κρατά τις ελάχιστες αποστάσεις από τον ακαλαίσθητα γλυκανάλατο χαρακτήρα της ταινίας. Με λίγα λόγια, το «Because I Said So» αποδεικνύεται πως ταιριάζει απόλυτα στην καλοκαιρινή ξηρασία της κινηματογραφικής περιόδου που διανύουμε. Μιας και έχουμε δρόμο ακόμα πριν οδηγηθούμε στο κινηματογραφικά ασφαλέστερο φθινόπωρο, μόνο μία ευχή μένει: και μη χειρότερα...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 28-06-2007  |  Διανομή: Village Films  |  Επίσημο Site