Ocean's Thirteen

Η πατρική φιγούρα της γνωστής και - συνεχώς αυξανόμενης - συμμορίας, ο αξιαγάπητος Reuben Tishkoff (Elliott Gould), έχει κλείσει συμφωνία με το μεγιστάνα ξενοδοχείων Willie Bank (Al Pacino) για τη δημιουργία του ομορφότερου και πολυτελέστερου καζίνο στο Λας Βέγκας. Όλοι τον έχουν προειδοποιήσει ότι ο Bank προδίδει τις συμφωνίες του, αλλά ο Reuben πιστεύει ακόμα στην ειλικρίνεια μεταξύ κατεργαρέων, επειδή και οι δυο τους είναι παλιές καραβάνες και έχουν σφίξει τα χέρια με τον Sinatra στο παρελθόν! Αναμενόμενα, ο Bank 'πετάει' έξω από τη συμφωνία τον Reuben, ο οποίος από το σοκ παθαίνει καρδιακό επεισόδιο και πέφτει σε αφασία. Λογικό, λοιπόν, να ευαισθητοποιηθεί όλη η παλιοπαρέα και να καταστρώσει ένα πονηρό σχέδιο εξόντωσης του αντιπαθούς Bank: να παγιδέψουν όλα τα μηχανήματα και να 'στήσουν' όλα τα τραπέζια στο καζίνο, έτσι ώστε την ημέρα των εγκαινίων να κερδίζουν μεγάλα ποσά όλοι οι παίχτες. Το πρόβλημα είναι ότι το νέο οικοδόμημα του Bank κομπάζει για το τελειότερο σύστημα ασφάλειας στον κόσμο, γεγονός που κάνει τη διείσδυση (σχεδόν) ακατόρθωτη. Επιπλέον, χωρίς τα λεφτά του Reuben για να χρηματοδοτηθεί το σχέδιο, ο Danny Ocean (George Clooney) αναγκάζεται να καταφύγει στον παλιό του εχθρό Terry Benedict (Andy Garcia), πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα.

Το «Ocean's Eleven» είχε αποτελέσει το 2001 μια δροσερή έκπληξη, με τη swinging αισθητική του, το ανάλαφρο χιούμορ του και τα μεγάλα κέφια του Soderbergh που κινούσαν όλα τα νήματα. Επιπλέον, το 'έναστρο' cast και η ιδιαίτερη μουσική επένδυση (φόρος τιμής στα pulp αστυνομικά της δεκαετίας του '70) το καθιστούσαν ένα καλό remake μιας ταινίας ανάλογου βεληνεκούς. Τρία χρόνια αργότερα, το «Ocean's Twelve», προκειμένου να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο, αναγκάστηκε να 'ξενιτευτεί' στην Ευρώπη και να περιπλέξει τις περιπέτειες της συμμορίας. Αν και η φρεσκάδα του πρώτου είχε χαθεί πια, παρέμεινε μια συμπαθής ταινία, ευχάριστη στην παρακολούθηση. Φέτος, με το «Ocean's Thirteen», η απέλπιδα προσπάθεια να πάρουν άλλο ένα χρυσό αυγό από τη μαγική χήνα, όχι μόνο είναι ολοφάνερη, αλλά γυρίζει και εναντίον όλου του εγχειρήματος. Είναι καιρός, ο κ. Soderbergh να σταματήσει τα... σίριαλ (από τα οποία υποστηρίζει ότι απλά βγάζει λεφτά και κάνει την πλάκα του) και να επιστρέψει στις πιο προσωπικές δημιουργίες του (αυτές για τις οποίες υποτίθεται ότι προορίζονται τα λεφτά από τα σίριαλ).

Όταν μία, κατά τ' άλλα κενή ταινία, η οποία έχει δομηθεί αποκλειστικά και μόνο στο στιλ της, χάνει και αυτό το συνδετικό στοιχείο, ξεφουσκώνει. Και γι' αυτό ακριβώς, το «Ocean's Thirteen» ξεφούσκωσε πια και μοιάζει να κάνει ένα βήμα προς τα πίσω. Η δράση επιστρέφει στο Λας Βέγκας απ' όπου είχε αρχικά ξεκινήσει, οι χαρακτήρες ανακυκλώνουν τα ίδια περίπου αστεία, η μουσική είναι ξαναζεσταμένη και ο γενικός ρυθμός έχει χαθεί. Ακόμα και οι νέες 'προσλήψεις' προσωπικού (Pacino και Barkin) δε δείχνουν να αποδίδουν τ' αναμενόμενα, αφού οι ρόλοι τους είναι ημιτελείς και ασυντόνιστοι με τους υπόλοιπους. Το σενάριο έχει τεντωθεί τόσο πολύ για να καταφέρει να προσδώσει κάποιο ενδιαφέρον που ορισμένες φορές φαντάζει εξωπραγματικό, όπως με την απεργία στο μεξικάνικο εργοστάσιο παρασκευής ζαριών. Και, λόγω αυτού, όταν το σχέδιο των 'Δεκατριών' πετυχαίνει στο τέλος (είχε κανείς αμφιβολία;) δεν εντυπωσιάζει τόσο όσο θα έπρεπε, με αποτέλεσμα η ταινία να μη φτάνει, ουσιαστικά, σε καμία κορύφωση. Επιπλέον, η σκηνοθεσία του Soderbergh, που θα μπορούσε να δώσει ζωή σε όλα αυτά, είναι επίπεδη, σοβαροφανής, κουρασμένη. Με άλλα λόγια, το «Ocean's Thirteen» μπορεί να επιστρέφει στο Λας Βέγκας, όμως, δεν καταφέρνει να ρεφάρει.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 07-06-2007  |  Διανομή: Village Films  |  Επίσημο Site