Ο Γιος Του Φύλακα

Ο εκκολαπτόμενος δημοσιογράφος Μάρκος (Νικόλας Αγγελής) ετοιμάζει demo που το προορίζει για μεγάλο αθηναϊκό κανάλι. Ένα πιστόλι που χρησιμοποιεί στα γυρίσματα χάνεται και η αναζήτησή του καταλήγει σ' ένα χωριουδάκι της Πίνδου που αργοπεθαίνει. Το όπλο βρίσκεται στα χέρια του γιου του φύλακα (του χωριού) Ηλία (Απόστολος Τότσικας), ενός νεαρού ντόπιου ο οποίος αρνείται να του το επιστρέψει αν ο Μάρκος δεν τον βοηθήσει να διώξουν κάποιους επίδοξους κυνηγούς θησαυρών που θέλουν να ανατινάξουν ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που ο θρύλος το θέλει στοιχειωμένο. Στην ιστορία εμπλέκονται δύο ακόμα πρόσωπα, η Τίνα (Ελένη Βεργέτη) και ο αδερφός της Σπύρος. Η πρώτη προσπαθεί να σώσει τον δεύτερο από τα ναρκωτικά ενώ βρίσκεται και στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των Μάρκου και Ηλία...

Η ταινία προβλήθηκε στο περασμένο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (47ο) και κατάφερε να αποσπάσει το δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας, το βραβείο κοινού καθώς και το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη για το Δημήτρη Κουτσιαμπασάκο.

Μία ιστορία νέων ανθρώπων που επιμεριστικά χαρακτηρίζεται και ως ενηλικίωσης εμπλέκεται με αγωνίες αστυφιλίας και ερήμωσης της ασθμαίνουσας επαρχίας. Ο απαρχαιωμένος μικρόκοσμος του χωριού, γεμάτος από θρύλους και παραδόσεις που όμως κρατά ακόμα ανθρωπιά μέσα του και μας μιλά στη καρδιά μας ειλικρινά είναι μία επιρροή περίπου αντίστοιχη με παιδική ασθένεια από τους Έλληνες δημιουργούς. Είναι τελικά τόσο δύσκολο να στραφεί η κάμερα στον υπαρκτό κόσμο της πόλης που - ναι, δεν είναι ιδεατός - αλλά τουλάχιστον αποτελεί τη μίζερη πραγματικότητα; Η αποκεντρωμένη αποστροφή του βλέμματος από ανθρώπους που δεν έχουν φτάσει ακόμα στα απώτερα -ήντα της ζωής τους (ο σκηνοθέτης, θυμίζω, πως είναι μονάχα 40 ετών) έχοντας εμπειρία από τη καθημερινότητα των αστικών κέντρων παραμένει μυστήριο.

Δεν υποστηρίζω πως τα ζητήματα αστυφιλίας είναι ανεδαφικά, ούτε πως θα έπρεπε να προστρέξουν όσοι ακόμα 'γραφικοί' παραμένουν στα χωριουδάκια προς τον γκριζαρισμένο παράδεισο της Αθήνας - λέγε με χήνα με τα χρυσά αυγά. Απλώς συλλογίζομαι πώς γίνεται να προκύπτουν τόσες και τόσες παραγωγές με θέμα (ή φόντο) την αποκομμένη επαρχία (π.χ. «Uranya») όταν το 80% του πληθυσμού της χώρας κατοικεί υπό αστικό 'καθεστώς' και έχει παραπλήσια βιώματα; Πως περιμένουν άραγε το κοινό να αγκαλιάσει ένα αντίστοιχο project; Η πιθανότητα φαντάζομαι πως δε ξεφεύγει αριθμητικά από το ποσοστό των ημερών που ο μέσος κάτοικος αστικού κέντρου επιλέγει ή δύναται να αποδράσει από τη πόλη του προς έναν αποκεντρωμένο προορισμό...

Φοβάμαι δε πως αναφορικά με το 'Γιο Του Φύλακα' οι πιθανότητες μάλλον λιγοστεύουν, ειδικά για εκείνους που δε θα 'μασήσουν' από τα βραβεία που η ταινία απέσπασε στη Θεσσαλονίκη. Η αρχική ιδέα μπορεί να αποτελεί ένα οριακό κίνητρο υπό διαπραγμάτευση για το θεατή, αυτό όμως μέχρι το σημείο όπου οι διάλογοι αρχίζουν να ξεφεύγουν. Η πλαστικότητά τους σπάει μονάχα πάνω στη φιλότιμη παρουσία του Απόστολου Τότσικα αλλά τα όρια ανοχής μας θρυμματίζονται στη μνημειακής αξίας σεκάνς με τον ναρκομανή αδερφό και τη πέρδικα σε ρόλο... θεραπευτή! Η σημειολογία γενικά λειτουργεί καταδικαστικά για την αποδοχή των χαρακτήρων από το κοινό που το πιθανότερο είναι να αναρωτιέται ποιο είναι το ακριβές θέμα της όλης υπόθεσης και ποια η χρησιμότητα όλων αυτών των ηρώων μέσα στην ίδια ιστορία (σημειώνεται πως δε σας έχουμε αναφέρει τους μισούς χαρακτήρες της ταινίας). Παρά τα λίγα όμορφα εξωτερικά κάδρα στην Πίνδο και το χωριό που θα ήταν χρήσιμα μάλλον για μια εναλλακτική πρόταση εσωτερικού χειμερινού τουρισμού, δε μπορούμε να πούμε πως ο «Γιος Του Φύλακα» έχει να προσθέσει κάτι το σημαντικό στον ελληνικό κινηματογράφο που ακόμα ψάχνει να βρει τη νεοελληνική έμπνευσή του. Αλλά μήπως και όταν η κάμερα στρέφεται στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας τα δείγματα γραφής είναι ενθαρρυντικά;

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 12-04-2007  |  Διανομή: Odeon