Alatriste

Ισπανία, 17ος αιώνας. Την κραταιά αυτή χώρα κυβερνά ο Φίλιππος IV, όχι όμως ιδιαίτερα αποφασιστικά δίνοντας χώρο στη δικαστική εξουσία να αλωνίζει. Ένας μπαρουτοκαπνισμένος πολεμιστής, ο Κάπτεν Alatriste (Viggo Mortensen) αποφασίζει με τους συντρόφους του πως ήρθε η ώρα να πολεμήσουν για τη διασφάλιση της τάξης και της δικαιοσύνης. Πάντα στο μυαλό του όμως τριγυρνά η επιθυμία να ζήσει κοντά στην κρυφή αγαπημένη του Angelica (Elena Anaya). Θα μπορέσει από τη μια να εκπληρώσει το καθήκον που του υποβάλει η συνείδησή του και παράλληλα να κρατήσει ζωντανό το όνειρο για μία ζωή στο πλευρό της ερωμένης του;

Μία φιλόδοξη ευρωπαϊκή παραγωγή προερχόμενη από σειρά μυθιστορημάτων του διεθνώς αναγνωρισμένου Ισπανού πολεμικού ανταποκριτή και συγγραφέα Arturo Perez-Reverte, το «Alatriste» δείχνει από νωρίς τις προφανείς αδυναμίες του. Ξεκαθαρίζω πως δεν έχω ασχοληθεί με το βιβλίο, για αυτό και δε θα εμπλακώ σε κανενός είδους σχολιασμό του κατά πόσον η ταινία είναι - ή όχι - συνεπής με το πρωτότυπο. Εξάλλου όπως φαίνεται μετά τα πρώτα 20 λεπτά, κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον μάταιο.

Η αφήγηση της ταινίας είναι τουλάχιστον προβληματική, ασυνεχής και αποσπασματική, προκαλώντας δυσφορία με τις απροσδιοριστίες της. Περισσότερο και από πλοκή, ό,τι βλέπουμε στις δύο και πλέον ώρες διάρκειάς της είναι μάλλον παραθέσεις σκηνών και καταστάσεων που δεν επεξηγούνται ή στην καλύτερη περίπτωση αργούν χαρακτηριστικά να το κάνουν. Το μοντάζ, θέλοντας και μη, 'σκοτώνει' άγαρμπα την ομαλή μετάβαση ανάμεσα στις σεκάνς, προφανώς λόγω της σεναριακής ανυπαρξίας και - ίσως; - της ελλειπέσταστης προσαρμογής του μυθιστορηματικού υλικού. Δραματουργικά, επομένως, το όλο project εξαφανίζεται με την έλλειψη συρραφών να το κάνει να μοιάζει περισσότερο με συλλογή άναρχων λήψεων παρά με ολοκληρωμένο φιλμ. Ο Agustιn Dιaz Yanes σεναριακά δείχνει να αδιαφορεί προσανατολισμένος μονάχα στην αισθητική αρτιότητα των πλάνων του. Εκεί ομολογουμένως βρίσκω και τα μοναδικά θετικά στοιχεία του «Alatriste», με μερικές σεκάνς να μοιάζουν βγαλμένες από μπαρόκ πίνακα της εποχής. Αλλά αν εξαιρέσουμε μερικούς αριστοτεχνικούς φωτισμούς και κάδρα, τα υπόλοιπα μέρη της παραγωγής δεν αντέχουν σε κριτική. Οι επίμονες αναφορές στον Velazquez και η επί σκηνής παράθεση ενός από τους πλέον διάσημους πίνακές του ('Η παράδοση της Μπρέντα') γεννά προσδοκίες στο ενδεχόμενο να εμφανιστεί ανανεώνοντας εν μέρει το όλο περισσότερο ασθμαίνον ενδιαφέρον.

Οι αλλεπάλληλες - μικρές ή μεγάλες - μάχες κερδίζουν χρόνο δικαιολογώντας τον τίτλο της περιπέτειας, χωρίς και πάλι κανείς να μπαίνει στον κόπο να σου εξηγήσει τα ποιος, πού και γιατί. Ανεκδιήγητοι διάλογοι δε, εκθέτουν και αυτούς ακόμα τους ηθοποιούς που σε αντίθετη περίπτωση θα περνούσαν αναίμακτα απαρατήρητοι. Ενδεικτική είναι η σκηνή με τη σύζυγο και την ερώτηση για το φαγητό, ενώ ο άνδρας της προετοιμάζεται να μονομαχήσει! O Viggo Mortensen βρίσκεται με έναν ακόμα ηρωϊκό ρόλο στα χέρια, ενώ οι Javier Camara και Eduardo Noriega μένουν να κυμαίνονται σε ρηχά νερά. Με το υπάρχον υλικό και τα διαθέσιμα μέσα αναμέναμε πολλά περισσότερα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 29-03-2007  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site