2:37

2:37 είναι η ώρα που κάποιο παιδί αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα σε τουαλέτα ενός Λυκείου στην Αυστραλία. Όλο το πρωινό που έχει προηγηθεί, γνωρίζουμε έξι μαθητές που ο καθένας σταδιακά μας ξεδιπλώνει το προσωπικό του δράμα. Αλλος κεκαλυμμένα και άλλος προφανώς, όλοι βιώνουν αδιέξοδες καταστάσεις που είναι θέμα χρόνου να τους οδηγήσει σε σκέψεις απόγνωσης και παραίτησης. Έξι παιδιά, παρατημένα στη ζούγκλα του σχολείου όπου κι εκεί ισχύει ο νόμος του ισχυρού. Έξι υποψήφιοι για αυτοχειρία. Πραγματικά, πόσο σημασία έχει ποιος βρίσκεται νεκρός πίσω από την πόρτα;

Όπου έχει ως τώρα προβληθεί προκαλεί αίσθηση, διχάζοντας το κοινό και τους κριτικούς. Από μόνο του κάτι τέτοιο σηματοδοτεί επιτυχία, όμως συνυπολογίζοντας πως αναφερόμαστε στο σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός 22χρονου νεαρού, του Murali Thalluri, τα δεδομένα διαφοροποιούνται. Τα τραυματικά προσωπικά βιώματα του δημιουργού και κυρίως η αυτοκτονία μίας φίλης του όταν αυτός ήταν ακόμα 19 ετών έχουν σημαδέψει την ψυχή του. Ο ίδιος μάλιστα είχε επιχειρήσει λίγο αργότερα να θέσει τέρμα στη ζωή του.

Φυσικά, θα ισχυριστεί κανείς, τα παραπάνω τραγικά γεγονότα δεν αρκούν για να χαρίσουν στο «2:37» επιπρόσθετη καλλιτεχνική αξία. Σύμφωνοι. Αποτελούν όμως μαγιά στα χέρια μιας ταραχώδους ψυχής ώστε να αποδώσει με ζοφερό τρόπο τραγικές φυσιογνωμίες. Αλλά και πάλι αυτό δεν αναιρεί τα ψεγάδια που μπορούμε να διακρίνουμε στην ταινία. Παράμετροι των χαρακτήρων είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά, υπερβολικά στοιχεία στην πλοκή επιστρατεύονται για να εξυπηρετήσουν το σκοπό της, ενώ ειδικά η φωτογραφία αλλά και το σκηνοθετικό ύφος παραπέμπουν ευθέως στο «Elephant» του Gus Van Sant.

Ο Thalluri όμως μπορεί να υπερηφανεύεται για το πώς κατάφερε να αποσπάσει σεβαστές ερμηνείες από ηθοποιούς ως επί το πλείστον άπειρους. Η μόνη εκ των πρωταγωνιστών που διαθέτει ένα υποτυπώδες βιογραφικό είναι η Teresa Palmer («Grudge 2»). Η κάμερα που ρέει ανάμεσα στα πρόσωπα αποτελεί διακριτικό αφηγηματικό μέσο σε αντίθεση με την συνεντευξιακού τύπου εξομολόγηση που έρχεται να συμπληρώσει τα κενά στα κομμάτια του ψυχολογικού παζλ των ηρώων. Η ολοκλήρωσή του πάντως διαθέτει και μέθοδο και σκοπό. Οι απαντήσεις στο φινάλε σε πιάνουν αδιάβαστο, φορτώνοντάς σε με ενοχή για αυτή σου την αμέλεια. Να όμως το βαθύτερο και πιο τρανό δείγμα ηθελημένα μεστής δημιουργίας από μέρους του μαθητευόμενου ακόμα Thalluri: όταν μία κραυγή σπάει την παγωμένη σιωπή του σχολείου, μόνο ένας τυχαίνει να βρίσκεται αρκετά κοντά για να ακούσει το ξέσπασμα αυτό. Είναι όμως εκείνος που έχει ήδη βάλει πλώρη προς τον ίδιο του το θάνατο. Ο ορισμός της τραγικής ειρωνείας. Η ωμότητα της αυτοχειρίας που ακολουθεί σοκάρει όχι μόνο σα θέαμα, αλλά και συμβολικά παρατηρώντας αμήχανα έναν νέο άνθρωπο να νικιέται από την απόγνωση. Το «2:37» είναι σκληρό, ενοχικό, μπορεί και υπερτονισμένα απαισιόδοξο, αλλά ας μη ξεχνάμε πως γεννήθηκε από το μυαλό ενός χθεσινού μαθητή κι όχι από κάποιον μεσήλικα με απωθημένες ενοχές ή αγωνίες μπλεγμένες κάπου στη σφαίρα της φαντασίας του.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 11-01-2007  |  Διανομή: Rosebud  |  Επίσημο Site