A Good Year

Με την αλαζονεία του μόνιμα επιτυχημένου, ο χρηματιστής Max Skinner (Russel Crowe) αντιμετωπίζει τα πάντα με τη χρηματιστηριακή αξία. Ακόμα όμως και οι συνηθισμένοι στην επιτυχία έρχονται κάποια στιγμή αντιμέτωποι με αδιέξοδα και για τον Max κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με την απώλεια της θέσης του. Παράλληλα πληροφορείται πως ο θείος Henry (Albert Finney) πλάι στον οποίο πέρασε τα παιδικά του καλοκαίρια σε ένα κτήμα του γαλλικού νότου πέθανε κληροδοτώντας του τον αμπελώνα μαζί με το αρχοντικό. Φαινομενικά ψύχραιμος, πηγαίνει στο κτήμα και χωρίς ενδοιασμούς κινεί τις διαδικασίες ώστε να το πουλήσει ενώ προετοιμάζει το έδαφος για ένα δυναμικό επαγγελματικό come back. Μία ατυχία όμως στέκεται η αιτία να χάσει την πτήση του. Η απρόσμενη παράταση της παραμονής του στη Γαλλία τον φέρνει να γνωρίζει τη δυναμική Fanny (Marion Cotillard) όχι όμως και με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Εν μέσω όλων αυτών των ανακατατάξεων, στο κτήμα καταφτάνει και μία ξανθιά καλιφορνέζα (Abbie Cornish) που δηλώνει πως είναι κόρη του θείου Henry.

Μεσήλικας, βρετανικά κυνικός και σνομπ οδηγείται από την επαγγελματική καταξίωση σε ένα κτήμα στοιχειωμένο από ανθρώπινη παρουσία και αναμνήσεις. Ένας άνθρωπος των αριθμών καταλήγει να επανεξετάζει τη ζωή του και να βρίσκει νόημα σε απλές χαρές όπως η αγκαλιά μιας όμορφης γυναίκας, η παρουσία μίας συντροφιάς ή ένα αμπέλι που μετά από χρόνια παράγει κρασί αξιώσεων. Εντάξει, δε νομίζω πως διαβάζετε τούτες τις γραμμές και μονολογείτε "κοίτα τι σκέφτηκε πάλι ο Ridley...". Εξάλλου δε προκύπτει από πουθενά πως αυτή ήταν η φιλοσοφία του Scott όταν σκεφτόταν το ενδεχόμενο να μεταφέρει το best seller του φίλου του Peter Mayle στο πανί. Οι εικόνες και τα χρώματα που δεξιοτεχνικά δομεί ο Mayle στα έργα του αποτελούν αρκετά ενδιαφέροντα κίνητρα από μόνα τους. Μία φανταστική ιστορία με φόντο τη γραφική Προβηγκία δε νομίζω πως ακούγονται και άσχημα.

Η φωτογραφία του Philippe Le Sourd αιχμαλωτίζει τη χρυσαφένια παλέτα της Προβηγκίας και χαρίζει μία χαλαρωτική αίσθηση τέτοια που να σε προδιαθέτει να βιώσεις μερικές χαρωπές ανθρώπινες ιστορίες μικρού συναισθηματικού κόστους. Τίποτα δε διακυβεύεται ουσιαστικά από τις θεωρητικά σπουδαίες αλλαγές της ζωής του Max. Είναι ζητήματα που τα έχουμε ξαναδεί και σε καμία περίπτωση ο Scott δεν επιστρατεύει για αυτά τίποτα παραπάνω από τις υποκριτικές δυνατότητες του Crowe. Όμως, πρόκειται για μία ελκυστικότατη στο μάτι δουλειά που για 118 λεπτά σου προσφέρει καλαίσθητες εικόνες, κλίμα γλυκιάς νοσταλγίας των παιδικών καλοκαιριών, υποσυνείδητη απόδραση από το αστικό γκρίζο και μία Marion Cotillard να την πιεις σε αμέτρητα ποτήρια κρασιού. Είναι απίστευτο πώς αυτή η ζόρικη γαλλιδούλα με το αφοπλιστικό χαμόγελο υπολείπεται σε αναγνωρισιμότητα της σαφώς λιγότερο ακτινοβολούσας Tautou. Ο Crowe για ακόμα μία φορά μας δείχνει πως ακόμα και σε ρόλους που του ταιριάζουν τρομακτικά έχει κάθε διάθεση να μην επαναπαυτεί υποδυόμενος απλώς την τυπική περσόνα του, προσθέτοντας έτσι τις πινελιές που εμπλουτίζουν την παρουσία του. Ενδιαφέρουσα είναι η παρουσία του διακεκριμένου Albert Finney όπου με τρόπο απλό για την κλάση του καταφέρνει να στήσει τον ήρωά του μέσα από μερικά μόνο flashbacks του ανιψιού του.

Αν φοβάστε πως θα συναντήσετε στο «A Good Year» αρκετές κοινοτοπίες, ας είσαστε βέβαιοι εκ των προτέρων για αυτό. Η αισιοδοξία που εκπορεύεται και από τον τίτλο ακόμα είναι σαφώς μακριά από την κοινώς νοούμενη πραγματικότητα του μέσου Ευρωπαίου. Το ό,τι το 'χρυσάφι' της ζωής δε βρίσκεται στους γυάλινους πύργους των χρηματιστηριακών εταιρειών αλλά στις χρυσαφένιες αποχρώσεις της υπαίθρου με καλή παρέα και άφθονο κρασί δε χρειαζόμασταν τον Scott για να μας το πει. Το happy-ending της ταινίας αν και ουτοπικό για τους πολλούς παρουσιάζεται από τον Ridley Scott και θελκτικό και καλοδεχούμενο. Πρόκειται όμως ούτως ή άλλως για μία ταινία που δίνει βάρος περισσότερο στην εικόνα και τα πρόσωπα παρά στην ουσία. Αν αυτό το αποδεχθείς είναι παραπάνω κι από πιθανό πως στο τέλος θα μείνεις ευχαριστημένος από ό,τι είδες.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 30-11-2006  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site