Πεθαίνοντας Στην Αθήνα

Ο Ανδρέας (Σπύρος Παπαδόπουλος) ζει στην Αθήνα, είναι παντρεμένος με την Αννα (Μαρία Ναυπλιώτου) με την οποία έχουν δύο παιδιά και διδάσκει Ιστορία της Τέχνης στην Σχολή Καλών Τεχνών. Απατά τη γυναίκα του διατηρώντας σχέση με την Camille (Μαρία Σολωμού), την οποία επίσης απατά με την νεότατη μαθήτριά του Λία (Βίκυ Παπαδοπούλου). Ο φίλος και γιατρός του (Στάθης Λιβαθηνός) τού ανακοινώνει μια μέρα ότι πάσχει από λευχαιμία σε προχωρημένο στάδιο και έχει μόνο μερικούς μήνες ζωής. Δεχόμενος το αμετάκλητο της κατάστασής του, αποφασίζει να μην πει τίποτα για την αρρώστια του. Θέλει, όμως, να πει την αλήθεια για τη ζωή του, γνωστοποιώντας σε καθεμιά από τις τρεις γυναίκες του την ύπαρξη των άλλων δύο, σε μια ύστατη προσπάθεια για εξιλέωση.

Είναι φανερό, από τις πρώτες κιόλας σκηνές, πως ο Νίκος Παναγιωτόπουλος θέλησε να κάνει ένα υπαρξιακό δράμα για τη ζωή και το θάνατο, την αλήθεια και το ψέμα, τον πνευματικό έρωτα και τη σαρκική επαφή, εμβολίζοντας μουσικοχορευτικά ιντερλούδια για να ελαφρύνουν λίγο οι τόνοι και ν' αποδοθεί η τραγική ειρωνεία της ματαιότητας μπροστά στο τέλος. Είναι εξίσου ολοφάνερο ότι απέτυχε παταγωδώς σε όλα τα επίπεδα. Το «Πεθαίνοντας Στην Αθήνα» είναι μια από τις χειρότερες ελληνικές δημιουργίες των τελευταίων χρόνων. Ο Ανδρέας είναι ένας αντιπαθητικός, κουτοπόνηρος νάρκισσος που ζει μια ζωή γεμάτη ψέματα μόνο και μόνο για να ικανοποιεί τις εκάστοτε ορέξεις του. Όταν μαθαίνει ότι θα πεθάνει σύντομα, έχει το θράσος να αποκαλύψει όλες του τις πομπές για να ξαλαφρώσει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Απ' την άλλη, οι τρεις γυναίκες του, όταν αντιλαμβάνονται το πλήθος ψεμάτων που τους έχει πει, αντί να τον παρατήσουν επιτόπου, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να του κάνουν τις τελευταίες στιγμές του πιο ανθρώπινες.

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Σε ποια Αθήνα ζουν; Τι μας ενδιαφέρουν οι ζωές τους; Τις απαντήσεις μάλλον έχει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, ο οποίος όμως παρέλειψε να τις ενσωματώσει στην πλοκή, με αποτέλεσμα το «Πεθαίνοντας Στην Αθήνα» να μην αφορά κανέναν. Και σα να μην έφτανε αυτό, ο Παναγιωτόπουλος αποφάσισε - προφανώς αυθαίρετα - να ενσωματώσει και στοιχεία μιούζικαλ που δεν έχουν τόσο πολύ σχέση με την εξέλιξη της πλοκής και θα μπορούσαν κάλλιστα να λείπουν χωρίς να αφαιρείται κάτι από την ταινία. Ας προσέξει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και η ΕΡΤ λίγο περισσότερο την επόμενη φορά που θα διαθέσουν κρατικά χρήματα για παραγωγή και ας μην παρασυρθούν από τα μεγάλα ονόματα στο σενάριο.

Είναι πράγματι θλιβερό, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, με την πείρα που έχει στην καρέκλα του σκηνοθέτη και τις ανησυχίες που εκφράζει τελευταίως για τον αυξανόμενο κινηματογραφικό αναλφαβητισμό της νέας γενιάς, ν' αδυνατεί να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη δημιουργία ως πρόταση. Το «Πεθαίνοντας Στην Αθήνα», βαρετά μονοδιάστατο και ξεπερασμένα ακαδημαϊκό στην κινηματογραφική του προσέγγιση, στερείται ουσίας και ταυτότητας. Χαρακτήρες που απλώς περιφέρονται (και ενίοτε τραγουδούν και... χορεύουν), οι οποίοι φαντάζουν ακόμη πιο απλησίαστοι όταν προφέρουν με σοβαροφάνεια ατάκες σε ύφος Proust, Barthes και Derrida - γεγονός που χαντακώνει και τους ηθοποιούς που τους υποδύονται, εξωθώντας όλους τους σε τραγελαφικές ερμηνείες. Όσο για την Αθήνα, τη σκηνή του δράματος, παρουσιάζεται ψυχρή, μεγαλοαστική και διανοουμενίστικη. Η γνωστή μας πρωτεύουσα, δηλαδή.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 02-11-2006  |  Διανομή: PCV