World Trade Center

Κανένας δεν πρέπει να εξεπλάγην όταν ανακοινώθηκε ότι ο Oliver Stone θα σκηνοθετούσε μια ταινία σχετική με την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου. Ο Stone άλλωστε συνηθίζει να αναλαμβάνει τέτοια μεγαλεπήβολα σχέδια - τη δολοφονία του Kennedy («JFK»), την πτώση του Nixon («Nixon»), τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου («Alexander»). Πολλοί όμως ξαφνιάστηκαν από το γεγονός ότι το «World Trade Center» με μια πρώτη ματιά δεν φέρει καθόλου τη σκηνοθετική σφραγίδα του Stone. Η υπερβολικά άγρια και βίαιη ματιά του και οι μονταζιακά φρενήρεις ρυθμοί που ακολουθεί, στοιχεία για τα οποία έχει λατρευτεί αλλά και κατηγορηθεί, απουσιάζουν από εδώ. Ακόμα πιο περίεργο είναι το πόσο λίγες (για τα μέτρα του Stone) πολιτικές αναφορές έχει η ταινία. Θα έλεγε κανείς οτι ο σκηνοθέτης των «Platoon», «Born on the 4th of July» και «Natural Born Killers», κάνει μια εσκεμμένα απολιτική ταινία, που δεν διαθέτει όμως προσωπικότητα. Ο Stone αφηγείται την ιστορία του με σύνεση και ψυχραιμία, επιλογή εύλογη αν αναλογιστεί κανείς πόσο πρόσφατα διαδραματίστηκε το συγκεκριμένο γεγονός και το πόσες πληγές είναι ακόμα ανοιχτές. Επιλογή του είναι να μην αναζητήσει τα αίτια της τραγωδίας ή να καταλογίσει ευθύνες, αλλά να αφηγηθεί την αληθινή προσωπική ιστορία δύο αστυνομικών και των οικογενειών τους.

O McLoughlin (Nicholas Cage) και ο Jimeno (Michael Pena) ήταν οι δυο από τους πέντε αστυνομικούς του Λιμενικού Σώματος της Νέας Υόρκης που μπήκαν στο World Trade Center λίγο πριν αυτό καταρρεύσει, για να βοηθήσουν στην εκκένωσή του. Όλοι τους παγιδεύτηκαν στα ερείπια, αλλά οι δύο τους ήταν αυτοί που κατάφεραν να επιζήσουν, θαμμένοι για ώρες κάτω από τόνους τσιμέντου και μετάλλου. Το 'World Trade Center' αφηγείται την ιστορία τους μέχρι τελικά να διασωθούν αλλά και αυτή των οικογενειών τους που εναγωνίως περίμεναν να μάθουν αν είναι ζωντανοί.

Οι δυο πρωταγωνιστές Nicolas Cage και Μichael Pena είναι καλοί στους ρόλους τους, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας παίζουν μόνο με το πρόσωπό τους, αφού βρίσκονται εγκλωβισμένοι κάτω από τα ερείπια. Ακόμα καλύτερες είναι η Maria Bello και η Maggie Gyllenhaal στους ρόλους των συζύγων τους. H Gyllenhaal ειδικά (αδερφή του Jake ,πρωταγωνιστή του «Brokeback Mountain») κάνει θαύματα στο σύντομο ρόλο μιας γυναίκας που ακροβατεί ανάμεσα στην απελπισία, την υστερία και την συναίσθηση ότι πρέπει να φανεί δυνατή για χάρη της οικογένειάς της. Την παράσταση όμως κλέβει η Viola Davis που με την μόλις 2 λεπτών εμφάνισή της, ως μητέρα που ο γιος της αγνοείται κάτω από τα ερείπια, καταφέρνει να συγκινήσει και μας θυμίσει το μέγεθος της τραγωδίας. Είναι πάντως γεγονός ότι βλέποντας το «World Trade Center» εκτιμάς περισσότερο την άλλη φετινή ταινία που διαδραματίζεται την 11η Σεπτεμβρίου, το «United 93» του Paul Greengrass. Γιατί ενώ ο Oliver Stone διάλεξε την πιο νηφάλια και ακαδημαϊκή οδό για να πει την ιστορία του, ο Greengrass τόλμησε να κάνει μια ταινία-γροθιά στο στομάχι, που βλέποντας την είναι αδύνατο να μην ταυτιστείς με τους ήρωες, ακόμα κι αν από πριν γνωρίζεις την τραγική τους κατάληξη.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 12-10-2006  |  Διανομή: UIP  |  Επίσημο Site