The Lost City

Κούβα, δεκαετία του 50. Στο καμπαρέ του Fico, η αφρόκρεμα των πλούσιων και διάσημων ζει κάθε νύχτα τον παλμό της μουσικής, αγνοώντας τον παλμό ενός λαού που μεθοδεύει την έκρηξη της επανάστασης. Γιος ευυπόληπτου καθηγητή πανεπιστημίου, ο Fico είναι ο μόνος από τους γόνους της οικογένειας που βάζει το συμφέρον των δικών του πάνω από πολιτικές φιλοδοξίες. Ο μικρότερος αδερφός του, Λουί, συμμετέχει στην αποτυχημένη, φονική εισβολή στο πρωθυπουργικό μέγαρο. Ο μεγαλύτερος, Ricardo, εγκαταλείπει την οικογένεια και συναντά τον 'Τσε' και τον 'Φιντέλ' στα βάθη της ζούγκλας. Το οικογενειακό τραπέζι αδειάζει καθώς ο θάνατος επιστρέφει κάθε φορά για να αφήσει κενή μία ακόμη καρέκλα. Ο Fico μένει μόνος του. Το καμπαρέ κλείνει. Η όμορφη Aurora τον εγκαταλείπει για να κυνηγήσει τα δικά της φαντάσματα. Κι ο Fico καλείται να εγκαταλείψει τα πάντα και να ξεκινήσει από το μηδέν, όταν η πόλη που αγάπησε χάνεται για πάντα.

Πανέμορφο και άπληστο. Το μεγαλεπήβολο σχέδιο του Andy Garcia και του μυθιστοριογράφου Guillermo Cabrera (o οποίος έφυγε από τη ζωή μόλις τον περασμένο Φλεβάρη) ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη έπειτα από δεκαετίες προετοιμασιών. Κι είναι αληθινά όμορφο και αληθινά αχόρταγο. Ο Garcia έρχεται να αποδώσει τη δική του απόλυτα προσωπική δικαιοσύνη απέναντι στον τόπο που λάτρεψε και στήνει μία νοσταλγική, δακρύβρεχτη, τολμηρή αφήγηση, κάπου ανάμεσα στις κρισιμότερες σελίδες της Λατινοαμερικάνικης ιστορίας. Η πορεία μίας οικογένειας, ενός λαού και μίας ιδεολογίας φιλτράρονται μέσα από τη ματιά ενός κεντρικού χαρακτήρα, ο οποίος βιώνει αδρανής την αλλαγή και δέχεται εξίσου μοιρολατρικά το ενδεχόμενο μίας ζωής από το μηδέν. Ο Garcia κουβαλά το βλέμμα αυτό εντός και εκτός κάδρου, πρώτα μέσα από τη στιβαρότητα μίας ερμηνείας στοιχειωτικής πλην ελαφρά κοινότοπης, κι έπειτα πίσω από το φακό της κάμερας. Εκεί βρίσκεται και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του φιλμ.

Δεν υπάρχει σεκάνς που να μένει ανεκμετάλλευτη και λήψη που να λειτουργεί διαδικαστικά. Ο Garcia βάζει τα δυνατά του και καταφέρνει να αποτυπώσει την αφήγηση με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο: απροσδόκητες γωνίες λήψης, ευφυή χρωματικά μοτίβο (τα κόκκινα ίχνη στο ραδιοθάλαμο, κι όχι μόνο) και ένα εξαιρετικό παράλληλο μοντάζ (οπτικό και ηχητικό) ανάμεσα στις σκηνές του καμπαρέ και στη δράση των επαναστατών συνθέτουν ένα θέαμα αν μη τι άλλο χορταστικό και συναρπαστικό. Απουσιάζει όμως πλήρως το μέτρο. Η δίψα για οπτική -πρωτίστως- αποτύπωση της πολιτικής θύελλας και των συναισθηματικών συγκρούσεων αφήνει τους χαρακτήρες παραμερισμένους. Έτσι, με εξαίρεση το σαγηνευτικό φιζίκ της Ines Sastre και τις απολαυστικότατες βινιέτες ενός γνώριμα γλυκόπικρου Bill Murray, οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν έχουν την ευκαιρία να βουτήξουν βαθύτερα στα αίτια των χαρακτήρων τους. Το σύμπαν του Garcia γοητεύει (αν και θυμίζει επικίνδυνα τα ιταλικά τοπία του Νονού), αλλά δεν απορροφά τον θεατή. Στο φινάλε,η λύση έρχεται σε όλα τα πιθανά επίπεδα, πακετάρεται και αποστέλλεται απευθείας στο συναίσθημα, ακόμη κι αν οι ιδιαίτερες πολιτικές-ιστορικές ερμηνείες του Garcia ξενίζουν επίμονα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 03-08-2006  |  Διανομή: Σπέντζος  |  Επίσημο Site