Les Bronzes 3: Amis Pour La Vie

Έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από το 1978, όταν ο Ποπάι, η Ζιζί, ο Ζερόμ, ο Μπερνάρ και η Νταλί γνωρίστηκαν σε ένα τουριστικό θέρετρο, στην Ακτή Ελεφαντοστού. Το 1979, η παρέα βρέθηκε και πάλι μαζί στο χιονοδρομικό κέντρο του Βαλ Ντ'Ιζέρ. Σήμερα, έχουν όλοι τους εξηνταρίσει, κάποιοι χρεοκόπησαν, άλλοι χώρισαν και ορισμένοι θέλουν α πιστεύουν πως ζουν μία φυσιολογική, οικογενειακή ζωή. Αυτό το καλοκαίρι, θα βρεθούν και πάλι στο υπερπολυτελές, παραθαλάσσιο ξενοδοχείο, Prunus Resolt, ή αλλιώς το spa των δαμάσκηνων. Η διευθύντρια και γυναίκα του Ποπάι, δεν συμφωνεί καθόλου με την δωρεάν φιλοξενία των μεσόκοπων, ξεμωραμένων φίλων, αυτό όμως μπορεί να τακτοποιηθεί. Εκείνο που δύσκολα θα ξεπεραστούν, είναι οι παρεξηγήσεις του παρελθόντος, οι απειλητικές δυνάμεις της φύσης και μία γκέι ερωτική ιστορία, ακριβώς στην καρδιά του μπουρζουάδικου καθωσπρεπισμού.

Στην εναρκτήρια σεκάνς του «Les Bronzes 3», ένα εναέριο τράβελινγκ σαρώνει τα κύματα υπό τη γνώριμη καλοκαιρινή επιτυχία του Zucchero, η οποία έχει πρώτα γίνει γνωστή μέσα από επιτυχημένο σποτάκι αυτοκινήτου. Το ποιητικό σινεμά και τα εσωτερικά φιλμ του Leconte έχουν μόλις αποχωρήσει από την αίθουσα. Και έχουν αφήσει τους θεατές να αντιμετωπίσουν με δύο πιθανούς τρόπους τη νέα ταινία του Γάλλου δημιουργού: ο πρώτος καταργεί συλλήβδην κάθε σεβασμό σε έναν από τους πιο εμπνευσμένους auteur του σύγχρονου ευρωπαϊκού σινεμά. Το «Les Bronzes 3» δεν θυμίζει σε τίποτα τα προγενέστερα διαμαντάκια του Leconte, αφού η σκηνοθετική παρουσία του γίνεται τώρα διαδικαστική, ο έλεγχος επί του σεναρίου καταργείται (κάθε ηθοποιός φρόντισε από μόνος του για τους διαλόγους και τα gags του χαρακτήρα του), ενώ από μόνη της η στροφή στο genre κωμικών ταινιών με ευτράπελα επεισόδια και ανώδυνα love stories καταδεικνύει ένα σινεμά μαζικό, επουδενί καλλιτεχνικό και καθολου 'auteuristic'. Από την άλλη, υπάρχει η προσέγγιση-απολογία του ίδιου του δημιουργού. Το «Les Bronzes 3» έρχεται να συμπληρώσει έναν κινηματογραφικό μύθο, ο οποίος -περιέργως- χαίρει μεγάλης εκτίμησης στη Γαλλία. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε άλλωστε, πως το φιλμ έχει ως τώρα κόψει περισσότερα από έντεκα εκατομμύρια εισητήρια στις γαλλικές αίθουσες. Ο Leconte μπορεί να τελεί περισσότερο χρέη συντονιστή παρά δημιουργού, η απόφασή του αυτή όμως ίσως πράγματι χαρακτηρίζεται από διάθεση νοσταλγίας προς τα πρώτα βήματα της σκηνοθετικής του πορείας. Για το Ελληνικό κοινό, από την άλλη, η απόσταση που πρέπει να διανυθεί είναι τεράστια, όσο αυτή από την Marianne Faithful ως τον Zucchero. Και, το χειρότερο, δεν υπάρχει καμία ανταμοιβή στο τέρμα της διαδρομής.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 06-07-2006  |  Διανομή: Rosebud  |  Επίσημο Site