Tristan + Isolde

Βρετανία, Μεσαίωνας. Ο Βασιλιάς Ντόντσαντ της Ιρλανδίας εισβάλλει στην Αγγλία. Σε μία από τις εισβολές, ο Λόρδος Μάρκε της Κορνουάλης σώζει τον ορφανό Τριστάνο. Το αγόρι μεγαλώνει στο πλευρό του ηγέτη και αναθρέφεται σε έναν από τους ικανότερους πολεμιστές της Κορνουάλης. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Λόρδος Μάρκε οραματίζεται να ενώσει όλα τα αγγλικά φύλα ενάντια στους Ιρλανδούς. Αρχηγός των πολεμιστών του, ο ιππότης Τριστάνος ηγείται της επίθεσης στην Ιρλανδία, φέρνει τη νίκη, τραυματίζεται όμως θανάσιμα. Οι σύντροφοι παραδίδουν τον ήρωα στη φλεγόμενη, νεκρική βάρκα. Το τέλος, όμως, δεν γράφεται εδώ για τον Τριστάνο. Στις όχθες της Ιρλανδίας, μία μυστηριώδης κοπέλα ανακαλύπτει το άθικτο σώμα του και το επαναφέρει στη ζωή. Χωρίς ταυτότητες, οι δύο νεαροί ερωτεύονται και χωρίζουν. Ο Τριστάνος θα επιστρέψει στην Ιρλανδία για να διεκδικήσει την Ιζόλδη, κόρη του Βασιλιά Ντόντσαντ, σε έναν αγώνα μονομάχων. Αν κερδίσει, θα ανταμείψει με μία σύζυγο τον άνδρα που του στάθηκε σαν πατέρας. Μόνο που η γυναίκα που τώρα προσφέρει στον Λόρδο Μάρκε είναι η άγνωστη με την οποία είχε κάποτε σμίξει.

Ως κινηματογραφικό είδος, οι ταινίες εποχής έχουν κατορθώσει να κερδίσουν διαχρονικά μία σταθερή μερίδα πιστών θεατών. Με πρόσχημα ιστορίες μεγαλύτερες από τη ζωή, στολισμένες με επικές σεκάνς, εντυπωσιακά κοστούμια εποχής και μεγαλεπήβολα soundtracks, οι ταινίες εποχής πλασάρονται ευκολότερα ως οσκαρικές και φαίνεται πως γεμίζουν αίθουσες τόσο κατά την ανταγωνιστική χειμερινή σεζόν, όσο και τις νεκρές καλοκαιρινές περιόδους. Ποιο είναι όμως το μαγικό συστατικό που κάνει μία ταινία εποχής πραγματικά ενδιαφέρουσα, ακόμα και σε όσους δεν θαμπώνονται από την φανταχτερή και ίσως απωθητικά επιτηδευμένη επιφάνεια του genre; Μία αντανακλαστική απάντηση, θα ήταν το μέγεθος της παραγωγής.

Δεν αναφερόμαστε στο πόσο πιστή μπορεί να είναι μία ταινία εποχής, όταν η παραγωγή προσφέρει γενναιόδωρα τα μέσα. Αντιθέτως, η υπερπήδηση των εμποδίων και η διεξοδική μελέτη οδηγεί συχνά στην αμετροέπεια: η αφήγηση παραμερίζεται προκειμένου να καταγραφεί το θάμπος των σκηνικών και των καλοραμμένων κοστουμιών, μέσα από ατελείωτα πανοραμικά πλάνα και αναλυτικά ζενερίκ που σκανάρουν το περιβάλλον, ξεχνώντας τους χαρακτήρες. Από την άλλη, αυτή η μονομέρεια σπάνια έχει κάποιο τεχνικό ενδιαφέρον. Συνήθως πρόκειται για μία ανιαρή πράξη αυτοϊκανοποίησης από πλευράς σκηνοθέτη και παραγωγών. Έτσι, οσκαρικό ή μη, το «Tristan + Isolde» κινδυνεύει να θαφτεί μέσα στις ίδιες τις δάφνες του.

Η επιτυχία του «Tristan + Isolde», εντοπίζεται στο ότι σηκώνει στις πλάτες του τόσα όσα ακριβώς μπορεί να αντέξει. Έμπειρος τεχνίτης του genre, o Kevin Reynolds («Robin Hood», «Waterwolrd») μπορεί να μην αποτολμά ή να μην κατορθώνει κάποιο αξιομνημόνευτο σκηνοθετικό επίτευγμα, είναι αναμφίβολα όμως σε θέση να ενορχηστρώσει ιστορίες που λειτουργούν μέσα στο ριψοκίνδυνο σύμπαν των ταινιών εποχής, χωρίς να πλακώνονται από αυτό. Στο «Tristan + Isolde», η αποτύπωση της Μεσαιωνικής Βρετανίας γίνεται λιτά, πλην όμως επαρκώς. Ενδεχομένως οι εναρκτήριες σεκάνς να παραπέμπουν σε τηλεοπτικές παραγωγές, ακριβώς λόγω αυτής της λιτότητας, στη συνέχεια όμως αποδεικνύεται πως πρόκειται για συνειδητή επιλογή, η οποία μάλιστα λειτουργεί. Απελευθερωμένος από το χρέος του απέναντι στο βαρύ φορτίο μίας παραγωγής που στήνεται με εμμονοληπτική προσήλωση στην αναπαράσταση και της πιο αδιόρατης λεπτομέρειας, ο Reynolds μπορεί να αφηγηθεί μία αληθινά όμορφη ιστορία. Στην εναλλακτική, ωριμότερη αυτή εκδοχή της αρχετυπικής ιστορίας a la Ρωμαίος και Ιουλιέτα, η ένταση στήνεται προσεκτικά, οι διαφορετικές χρονικές περίοδοι προσφέρουν ευρήματα στο πλέξιμο της τραγικής ειρωνείας, του καθήκοντος, της προδοσίας. Η επιλογή του James Franco στο ρόλο του Τριστάνου δικαιώνει τον Reynolds, καθώς ο νεαρός ηθοποιός εξισορροπεί έξυπνα το αβανταδόρικο φιζίκ του με την τραγικότητα του χαρακτήρα που ενσαρκώνει, ενώ η Sophia Myles ακόμα κι αν δεν αφήνει κάποιο ιδιαίτερο στίγμα πίσω της, δεν ενοχλεί. Βυθισμένη σε σκοτεινούς, γήινους τόνους και αποχρώσεις του γκρι, η φωτογραφία του Arthur Reinhart αφαιρεί συνειδητά μέρος της λαμπερής επιφάνειας και διευκολύνει την πρόσβαση στην καρδιά του δράματος. Δίχως διάθεση εντυπωσιασμού, το «Tristan + Isolde» υπόσχεται να κερδίσει τον θεατή ως μία πραγματικά συγκινητική ιστορία αγάπης, και λιγότερο ως ένα χορταστικό οπτικό θέαμα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 15-06-2006  |  Διανομή: Σπέντζος  |  Επίσημο Site