Don't Come Knocking

Κάποτε διάσημος πρωταγωνιστής των western, ο εξηντάρης πια Howard συμμετέχει τώρα σε φτηνές παραγωγές χωρίς ενδιαφέρον. Μοναχικός όπως οι ήρωες των ταινιών του, βρίσκει ενδιαφέρον μονάχα στα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τις παροδικές σχέσεις της μίας νύχτας. Στα γυρίσματα της τελευταίας του ταινίας, όμως, μαθαίνει πως ίσως έχει ένα παιδί από μία παλιά του σχέση. Ο Howard εγκαταλείπει μέσα στη νύχτα τον τόπο των γυρισμάτων και διασχίζει την αμερικάνικη έρημο, προκειμένου να διεκδικήσει αυτό που ποτέ άλλοτε δεν είχε χρειαστεί: μία οικογένεια. Ο πρώτος σταθμός, στο σπίτι της μητέρας του, την οποία έχει να συναντήσει τριάντα ολόκληρα χρόνια, θα τον πεισμώσει ακόμα περισσότερο. Σε μία πόλη κρυμμένη κάπου στην απεραντοσύνη της αμερικανικής γης, θα βρει τον γιο που ποτέ δεν είχε γνωρίσει. Αλλά θα βρει και μία γυναίκα που στιγμή δεν έπαψε να τον περιμένει. Και μία άγνωστη κόρη του, αποφασισμένη να τον κρατήσει κοντά τους. Ωστόσο, αυτό που δεν γνωρίζει ο Howard, είναι πως κάπως άλλος ακολουθεί τα δικά του ίχνη στην άμμο.

Δύο δεκαετίες μετά την ταινία-σταθμό του Wenders, "Paris-Texas", ο σκηνοθέτης επιστρέφει στον κινηματογραφικό τόπο που τότε είχε γίνει συνώνυμο της σκηνοθετικής του υπογραφής: την αμερικανική ύπαιθρο. Δεν πρόκειται, όμως, για κάποιο απελπισμένο αναμάσημα. Το "Don't come knocking" είναι η απόδειξη πως ο Wenders κουβαλά ακόμα μέσα του την ίδια ανάγκη να καταγράψει το ταξίδι των ηρώων του, στον χώρο αλλά και στα βάθη της ψυχής τους. Κι έτσι, μοναδικός ικανός τόπος να χωρέσει αυτή την κινηματογραφική και υπαρξιακή περιπλάνηση είναι και πάλι η υποβλητική έρημος της αμερικανικής ηπείρου. Ο Wenders επιστρέφει μετά από καιρό στην απολυτότητα του τοπίου, σε ένα σκηνικό τόσο αμετάβλητο και αυτάρκες που καθηλώνει την κάμερα του και την καθιστά έναν τρομαγμένο, διακριτικό παρατηρητή. Οι ήρωες του Wenders στο "Don't come knocking" συνθλίβονται από τις ενοχές και την αγριότητα του χρόνου. Συνθλίβονται όμως και από την σταθερότητα ενός χώρου που μοιάζει πάντα ο ίδιος και πάντα παρηκμασμένος, φθαρμένος όπως τα άλλοτε φανταχτερά πόστερ του Χάουαρντ στο βρώμικο καφέ της Doreen.

Το "Don't come knocking" δεν προσδοκά, ωστόσο, να εντυπωσιάσει, να καθηλώσει τους θεατές μονάχα χάρη στις -πράγματι αριστοτεχνικές- συνθέσεις του τοπίου. Όπως και στο "Paris, Texas", έτσι και εδώ, ο χώρος και ο μύθος (ο κινηματογραφικός μύθος των western, άρηκτα συνδεδεμένος με τον σκονισμένο ορίζοντα της Αμερικής) εξυπηρετούν μία πολύ συγκεκριμένη σκοπιμότητα: λειτουργούν ως ο μοναδικός ακριβής καθρέφτης της εσωτερικής κατάστασης των χαρακτήρων. Αρχικά μοναχικός και αυτάρκης, ο Howard ζει και συντηρείται μέσα σε αυτόν το χώρο. Έχει κιόλας υιοθετήσει μέσα από τους ρόλους του μία μυθική ιδιότητα, αυτή του σκληροτράχηλου τιμωρού, του αιώνιου περιπλανητή. Στην πορεία του φιλμ όμως, το τοπία μεταβάλλεται, εμπλουτίζεται, ακριβώς όπως και ο Χάουαρντ καλείται να προσαρμώσει τα νέα στοιχεία, τους νέους ανθρώπους στη ζωή του. Η ατελείωτη γραμμή του ορίζοντα, η αχανής γη δίνουν τη θέση τους σε χαρακτήρες σύνθετους, που κουβαλάνε μαζί μία ιστορία χωμένη σε παλιά αντικείμενα (η σεκάνς στην οποία ο γιος του Howard πετά το περιεχόμενο ενός ολόκληρου σπιτιού από το παράθυρο, για παράδειγμα), και σε άγρια συναισθήματα (η σαρωτική θλίψη της γηρασμένης Doreen, αντίστοιχα). Ο χώρος ανοίγει, η οριζόντια ισορροπία παραβιάζεται από τα πρόσωπα και ό,τι αυτά σέρνουν χρόνια πίσω τους. Αυτό που μοιάζει με ένα road movie, είναι τελικά ένα βαθύ ανθρώπινο δράμα. Κι όμως, πολύ πιο αισιόδοξο στο φινάλε από το "Paris, Texas".

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 12-01-2006  |  Διανομή: Village Films  |  Επίσημο Site