Μαραθώνιος

"Οι πιο πολλές γυναίκες θέλουν ένα λόγο για να κάνουν σεξ. Οι πιο πολλοί άνδρες, ένα κρεβάτι." Αυτό δεν είναι, ωστόσο, ένα ακόμη φιλμ για ακόρεστα πάθη και ανομολόγητες ορέξεις. Στην Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων, την Αθήνα που τρέχει να προλάβει, να είναι έτοιμη στην ώρα της, ο 45χρονος Ανδρέας τρέχει κι αυτός μαζί της. Προπονητής μαραθωνοδρόμων, τρέχει στο στάδιο μαζί με τον αγαπημένο του αθλητή, τρέχει μόνος του στους δρόμους μίας πόλης που πασχίζει να αναγεννηθεί, τρέχει από σπίτι σε σπίτι, συναντώντας μία προς μία τις γυναίκες της ζωής του. Συνηθισμένες γυναίκες της διπλανής πόρτας, γοητευμένες κοπέλες, υποψήφιες νύφες, περιπέτειες του παρελθόντος ή πληγωμένες ψευτό-ηδονίστριες, οι γυναίκες του Ανδρέα υπομένουν, αγανακτούν, συγχωρούν και περιμένουν την ημέρα που εκείνος θα σταματήσει επιτέλους να τρέχει. Αυτή η μέρα, όμως, δεν έρχεται ποτέ. Μαζί με την Αθήνα, ο Ανδρέας συνεχίζει την φρενήρη πορεία του. Εκτός από τις λίγες στιγμές που κοντοστέκεται για να ρίξει μία γρήγορη ματιά πίσω του. Και να μετρήσει την απόσταση.

Με φόντο μία πόλη που πασχίζει να ξεπλυθεί από τις λάσπες και τα τσιμέντα, ο Κόκκινος παρακολουθεί έναν χαρακτήρα κατά τη δική του κρίσιμη στιγμή. Μόνο που ο ήρωάς του δεν τρέχει για να ολοκληρώσει έγκαιρα την μεταμόρφωσή του. Τρέχει για να ξεφύγει, για να παραμείνει ο ίδιος. Ένα αιώνιο παιδί σε αναζήτηση της επόμενης μητρικής αγκαλιάς, ο Ανδρέας γυρίζει πίσω στις πρώιμες αναμνήσεις του και αναζητά τις ρίζες αυτού του φευγιού. Κι όταν οι μνήμες των παιδικών περιπετειών δεν αρκούν να δώσουν απαντήσεις, αλλάζει την πορεία του και κάνει λίγες σύντομες στάσεις στις γυναίκες που κάποτε τον αγάπησαν. Κοντά τους, ο χρόνος σταματά για δύο στιγμές. Κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης μαζί τους, το χρονόμετρο παύει να μετρά. Και ο φόβος του Ανδρέα για τον θάνατο -την αναπόφευκτη κατάληξη της πορείας που καλείται να διαγράψει- κοπάζει.

Δεν είναι που ο Κόκκινος εμπνέεται από την πρόσφατη ελληνική επικαιρότητα, αποφεύγοντας να γίνει γραφικός ή να παγιδευτεί στην ΑελληνικότηταΑ του θέματός του. Ούτε που κατορθώνει με τρόπο που μοιάζει ανεπιτήδευτος να φτάσει στο βάθος του ήρωά του και να εκμεταλλευτεί στο μέγιστο τους περιφερειακούς χαρακτήρες. Το μεγάλο κατόρθωμα του σκηνοθέτη, είναι ο καθαρά κινηματογραφικός, ή καλύτερα, ο κινηματογραφικά συνειδητοποιημένος και ώριμος τρόπος με τον οποίο δομεί την ιστορία του. Τίποτα στον «Μαραθώνιο» δεν προδίδει τηλεοπτική ευκολία, ούτε στα ευρήματα ούτε και στην εκτέλεση. Ο Κόκκινος επιστρατεύει εύστοχα τα σύντομα flashbacks, κάνει το voice-over του ήρωα οργανικό κομμάτι της αφήγησης και, το απολαυστικότερο, τολμά να προσελκύσει το βλέμμα των χαρακτήρων, να τους κάνει προσωπικούς συνομιλητές του ίδιου του φακού. Η κάμερα του γίνεται έτσι ένας επιπλέον θεατής που αναζητά την αλήθεια από την μέσα πλευρά της μεγάλης οθόνης. Κι αυτό αποδεικνύει πως ο Κόκκινος είναι πρωτίστως ένας διψασμένος θεατής. Γιατί, επιλογές όπως η σπονδυλωτή απεικόνιση ενός χαρακτήρα μέσα από την οπτική άλλων ηρώων ή η ιστορία ενός ανώριμου άνδρα αγκιστρωμένου από την δίψα του για γυναίκες, ακόμα και η διάθεση ανατροπής των τυπικών κινηματογραφικών συμβάσεων, προδίδουν έναν σκηνοθέτη που δεν έχει σταματήσει να μελετά. Και να επηρεάζεται δίχως ενοχές.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 05-01-2006  |  Διανομή: Filmcenter