Dear Wendy

«Αγαπητή Wendy, σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί βρίσκομαι σε δύσκολη θέση, που γίνεται πιο δύσκολη επειδή δεν σε έχω δίπλα μου\"» Κάπως έτσι ξεκινάει η ερωτική επιστολή του Dick προς την αγαπημένη του, επιστολή η οποία διαβάζεται από τον ήρωα σε μορφή αφήγησης σε όλο το έργο. Και όπως ξετυλίγεται η πλοκή γρήγορα γνωρίζουμε και την Wendy - το 6,22 χιλιοστών περίστροφο του Dick - που σύντομα θα του αλλάξει ριζικά τη ζωή" Ξεκινώντας από ένα δώρο - φάρσα ο συνεσταλμένος και ευαίσθητος Dick βρίσκεται με ένα αληθινό όπλο στο χέρι, όπλο που όπως φαίνεται δε μπορεί να ξεφορτωθεί σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Η συναναστροφή του με τον κλειστό και αντικοινωνικό Stevie, που τυγχάνει αυθεντία στα όπλα, θα έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας «αδερφότητας των όπλων» παρά μίας συμμορίας με στόχο τη βία. Αλλωστε ο Dick αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της "dundy" αδερφότητας δηλώνουν πασιφιστές, είναι φανερά ενάντια στην ιδέα του να σκοτώνουν κόσμο, όσο και αν η ενασχόληση τους με τα περί όπλων και τραυμάτων από σφαίρες κλιμακώνεται σε μακάβρια επίπεδα. Η σχέση που αποκτούν με το όπλο τους γίνεται ερωτική και ο δεσμός του κάθε μέλους με το περίστροφό του σχεδόν παθολογικός.

Η όλη ιδέα της οπλοφορίας ξεκινά με τις «καλύτερες δυνατές προθέσεις» (αν είναι δυνατόν να υπάρξουν αυτές σε ένα τόσο επικίνδυνο θέμα) και μόνο για την τόνωση της αυτοπεποίθησης, που τόσο λείπει από τους loosers-συνένοχους, αλλά και για την ωρίμανση και αυτοπραγμάτωση των ηρώων. Τα περίστροφα θα χρησιμοποιούνται μόνο μέσα στο κρησφύγετο τους - στο σκοτεινό ορυχείο - και δε θα βγαίνουν ποτέ στο φως της ημέρας «για να μην ξυπνήσουν αυτά και θυμηθούν το φονικό τους σκοπό». Και ενώ ο σκοπός ενός όπλου είναι γνωστός σε όλους της παρέας αντΑ αυτού η λέξη «φόνος» καλύπτεται πίσω από τη λέξη loving=ζευγάρωμα - για να συνδυαστεί για άλλη μια φορά το θέμα του έρωτα με του θανάτου - πράξεις εκτός της φιλοσοφίας της αδερφότητας. Η «ανεραστική» - σε όλα τα επίπεδα - στάση των ηρώων όμως θα αλλάξει και η κατάσταση σύντομα θα ξεφύγει από τον έλεγχο του λογικού και ιδεολόγου Dick με την είσοδο σΑ αυτή του έγχρωμου «αντεραστή» (τόσο της κοπέλας της παρέας όσο και της Wendy) και πρώην κατάδικου Sebastian. Το τέλος ίσως θυμίσει σκηνή μονομαχίας western με ένα «δίκαιο και αγαθό» σκοπό από τη μεριά των dundies που προβληματίζει. Η «τιμή» των όπλων αποδεικνύεται ακριβή.

Αλλο ένα σχόλιο πάνω στην οπλοφορία των πολιτών αλλά και την ευκολία απόκτησης από οποιονδήποτε ενός φονικότατου πυροβόλου (θυμηθείτε το πρόσφατο Elephant του Gus Van Sant), αυτή τη φορά από το δίδυμο Vinterberg (σκηνοθεσία) - von Trier (σενάριο). Η σκηνοθετική όμως ματιά και η μη ρεαλιστική αισθητική, επιβάλλονται αμέσως. Το καφέ χρώμα που επικρατεί στη φωτογραφία δεν αφήνει πολλές επιλογές στους νέους με ευαισθησίες της ά-χρονης και ά-τοπης Ηλεκτρικής Πλατείας: οι διέξοδοι απΑ την κωμόπολη είναι περιορισμένες και φαίνεται να οδηγούν όλες σε κάποιο ορυχείο - είτε στο νέο ορυχείο στο οποίο εργάζεται η πλειονότητα της κωμόπολης είτε στο παλιό που είναι το λημέρι της μυστικής αδερφότητας. Το Dear Wendy αποδεικνύεται μία πολύ καλή ταινία που ίσως το τέλος της διχάσει, αλλά οπωσδήποτε προσφέρει μια τελείως διαφορετική προσέγγιση στο φλέγον θέμα της οπλοφορίας πολιτών. Η μουσική των Zombies συνεισφέρει πολύ στην γενικότερη σκοτεινή - αλλά πάντα "dundy" - ατμόσφαιρα της ταινίας!

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 29-04-2005  |  Διανομή: Playtime  |  Επίσημο Site