Elephant

Σε ένα σχολικό συγκρότημα κάπου στις Η.Π.Α. η κάμερα ακολουθεί κάποιους μαθητές. Όχι κάποιους συγκεκριμένους, απλά κάποιους από τους πολλούς. Δεν έχουν κάτι ξεχωριστό, δεν διαθέτουν κάτι που τους κάνει να διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Στο συγκεκριμένο θέμα ο Van Sant δεν δυσκολεύεται να μας παρουσιάσει ρεαλιστικά πορτρέτα παιδιών της διπλανής πόρτας, χαρακτήρες που όλοι μας λίγο-πολύ αναγνωρίζουμε. Όσο πιο πολύ παρακολουθούμε την πορεία της καθημερινότητας τους, νιώθουμε πως δύσκολα κάτι συγκλονιστικό μπορεί να παρέμβει και να διαταράξει τις ισορροπίες. Έτσι το φινάλε της ταινίας δεν μπορεί παρά να μεταμορφωθεί σε μία γροθιά που εκτοξεύεται από την οθόνη στα καθίσματα.

"Μια συνηθισμένη σχολική μέρα. Μόνο που αυτή δεν είναι." Το tagline του Elephant πολύ λίγα αποκαλύπτει για την ταινία του Gus Van Sant που στο πρόσφατο φεστιβάλ των Καννών κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα, το Βραβείο Σκηνοθεσίας μα πάνω απΑ όλα τις εντυπώσεις, αφήνοντας τον Trier στα κρύα του λουτρού. Η ταινία μοιάζει φτιαγμένη για να διχάσει τους θεατές μα περισσότερο να προβληματίσει. Το συμπέρασμα είναι ότι ο Van Sant δεν προσφέρει λύσεις, αιτίες και ευκολοχώνευτες απαντήσεις. Οι μικροί σε ηλικία πρωταγωνιστές δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Ο Van Sant προτίμησε ερασιτέχνες που πάνω-κάτω υποδύονται τον εαυτό τους (και μάλιστα με τα πραγματικά ονόματά τους). Λογικό και αναμενόμενο να κάνουν πολύ καλή δουλειά και αποτελούν βασικό στοιχείο που μπαίνει γρήγορα ο θεατής στο κλίμα.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Gus αποδεικνύει την αφοσίωση και την αγάπη του σε ένα προσωπικό project που αποτελεί ύμνο στην κινηματογραφική απλότητα. Το στυλ θυμίζει ντοκυμαντέρ. Η σιωπή άλλωστε μερικές φορές έχει τόσα πολλά παραπάνω να πει" Τα πλάνα είναι μακρόσυρτα, αργά, φυσικά και μελαγχολικά μα ταυτόχρονα καταφέρνει να έχει την κάμερα διαρκώς σε κίνηση επιλέγοντας ασυνήθιστες γωνίες. Αποφεύγονται κινηματογραφικά tricks που θα αποσπούσαν και οι επαναλήψεις συγκεκριμένων σκήνων γυρισμένες ταυτόχρονα και υποδειγματικά από πολλές κάμερες λειτουργούν βοηθητικά για την καλύτερη αναγνώριση των διαφόρων χαρακτήρων. Η φωτογραφία μαγνητίζει παρά τους κλειστοφοβικούς μερικές φορές χώρους. Ο φωτισμός είναι ανεπαίσθητος και η επεξεργασία απουσιάζει χάρη της απεικόνησης της πραγματικότητας και τίποτα παραπάνω. Η προσθήκη ορχηστρική μουσικής είναι σίγουρα ένα μεγάλο κερδισμένο στοίχημα. Όλοι ωφείλουν να παραδεχθούν πόσο δένουν στο τελικό αποτέλεσμα τόσο εταιρόκλητα στοιχεία. Ένα κομμάτι του Beethoven θα στοιχειώσει και θα ακολουθήσει στην μνήμα μας την ταινία για πάντα.

Η αίσθηση που σίγουρα μένει είναι η απορία. Όλοι αναρωτιούνται: "Γιατί;"" Τι, πως, και πότε προκάλεσε το συμβάν; Ο Gus Van Sant δεν είναι αυτός που θα εξηγήσει στον καθένα μας. Διότι μια ταινία ωφείλει να περιλαμβάνει αλλιλεπιδράσεις. Και με ό,τι καταλάβετε, προσπαθήστε να εξηγήσετε στον Elias, στην Nicole, στον Bennie και στους υπόλοιπους"

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 05-12-2003  |  Διανομή: Playtime  |  Επίσημο Site