Late Shift (Heldin)

Η Floria (Leonie Benesch), μια αφοσιωμένη νοσοκόμα στην Ελβετία, ανταπεξέρχεται σε μια απαιτητική βραδινή βάρδια στον υποστελεχωμένο θάλαμό της. Παρά την πίεση, φροντίζει σχολαστικά μια κρίσιμα άρρωστη μητέρα, έναν ηλικιωμένο ασθενή που περιμένει απεγνωσμένα μια διάγνωση κι έναν άλλο ασθενή που απαιτεί υψηλή φροντίδα. Ωστόσο, ένα σοβαρό λάθος τη φέρνει στα πρόθυρα της κατάρρευσης, απειλώντας να εκτροχιάσει τη βάρδιά της.

Η ταχύτατα ανερχόμενη Leonie Benesch είναι η καρδιά κι η ψυχή του ελβετικού αυτού κοινωνικού θρίλερ. Η πρωταγωνίστρια του προπέρσινου «The Teachers' Lounge (Das Lehrerzimmer)» και μία από τα μέλη του ensemble cast του περυσινού «September 5» επανέρχεται φέτος με ακόμα ένα ρόλο περιωπής σε ταινία που έκανε μια κάποια αίσθηση στο φεστιβαλικό κύκλωμα. Η ηθοποιός είναι ο νούμερο ένα λόγος να δεις το «Late Shift (Heldin)» και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο προτέρημά του, αφού ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το χαρακτήρα της είναι υποδειγματικός. Μακριά από εξάρσεις και δραματικά αβανταδόρικες στιγμές, η Benesch παίζει με το σώμα και τις παύσεις της. Με την εξαίρεση μιας σκηνής ξεσπάσματος, όπου και πάλι νιώθεις την οργή της περισσότερο με το χρώμα παρά με τον τόνο της φωνής της, η πρωταγωνίστρια καθηλώνει με κάθε της κίνηση, βλέμμα ή χειρονομία.

Η στόχευση της ταινίας είναι σαφής και δηλώνεται ξεκάθαρα στους τίτλους τέλους. Το φιλμ πραγματεύεται ένα υπαρκτό και πολύ σοβαρό πρόβλημα του ελβετικού (και όχι μόνο) συστήματος υγείας, που είναι η έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού. Γράμματα επάνω σε μαύρο φόντο στο φινάλε της ταινίας μας παρέχουν τεκμήρια περί του προβλήματος. Η σκηνοθέτρια Petra Volpe έχει, λοιπόν, ξεκάθαρο κοινωνικό σχόλιο στο μυαλό της και δεν κάνει καμία προσπάθεια να το κρύψει ή να το "μασκαρέψει" διακριτικά. Όλα καλά μέχρι εδώ, υπάρχει έντιμη πρόθεση και ορθή, υγιής αντίληψη περί του κοινωνικού ρόλου που, μεταξύ άλλων, αξίζει να επιτελεί η τέχνη, δεν έχουμε ως εδώ να καταλογίσουμε τίποτα απολύτως στην ταινία και τη δημιουργό της.

Εκεί που "σκοντάφτει" το έργο είναι στην εκτέλεση όλων όσων θέλει να πει και να δείξει. Απολύτως πεπεισμένη ότι με το να μας δηλώσει στο τέλος το πρόβλημα μας δίνει να καταλάβουμε τι θέλει να πει, η Volpe δεν κάνει καμία προσπάθεια να μεταδώσει το μήνυμά της μέσω των εκφραστικών της εργαλείων. Η σκηνοθεσία, δεξιοτεχνική στη διατήρηση του ρυθμού, είναι εντελώς αδιάφορη ως προς την προσέγγιση του θέματος και αναλώνεται σε κενή επίδειξη βιρτουοζιτέ. Το σενάριο είναι άτσαλα δομημένο, αφού δεν εστιάζει ποτέ κάπου και απλά ανοίγει διαρκώς υποπλοκές. Φυσικά, όλες μαζί δημιουργούν την εικόνα μιας χαώδους νυχτερινής βάρδιας που επιδιώκει να συνθέσει η σκηνοθέτρια, όμως έπρεπε να υπάρχει ένα κέντρο βάρους για να μπορέσει το κοινό να ταυτιστεί περισσότερο με την ηρωίδα.

Όσον αφορά στο καθαρά «ηθικό» κομμάτι της ταινίας, έχουμε επίσης να παρατηρήσουμε ορισμένα πράγματα. Η Volpe δε διστάζει να απεικονίσει τη μιζέρια και το ζόφο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο, δίχως να μας αφήσει να παρουμε ανάσα. Εκβιάζει τη συγκίνηση και τον οίκτο μας, ενίοτε και την αηδία μας, χωρίς τονικές μεταβάσεις. Καταφεύγει σε χοντροκομμένους συμβολισμούς, όπως εκείνος της τελευταίας σκηνής, που μοιάζουν βγαλμένοι από ελληνική τηλεοπτική σαπουνόπερα. Όλα τους, ελαττώματα που ζημιώνουν τον τελικό αντίκτυπο της ταινίας και, χωρίς να μειώνουν την κοινωνική της αξία και να μας κάνουν να παραβλέπουμε την εντυπωσιακή ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, αφήνουν μια συνολικά αρνητική επίγευση.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 20-11-2025  |  Διανομή: Cinobo