The Love That Remains

Ένας χρόνος από τη ζωή μιας οικογένειας, καθώς οι γονείς (Saga Gardarsdottit, Sverrir Gudnason) πρέπει να διαχειριστούν τον χωρισμό τους. Μέσα από προσωπικές στιγμές και παράξενα γεγονότα, η ιστορία εξερευνά την πολυπλοκότητα της οικογένειας, της αγάπης και τον αντίκτυπο των κοινών αναμνήσεων εν μέσω μιας μεγάλης αλλαγής.

Ο Hlynur Palmason, ένας από τους κορυφαίους νέους σκηνοθέτες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και άξιος συνεχιστής της σχολής που ξεκίνησε να αναπτύσσεται στο ισλανδικό σινεμά με την έλευση του 21ου αιώνα, εντυπωσίασε με το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του, «Winter Brothers» (2017), επιβεβαίωσε το ταλέντο του με το «A White, White Day» (2019) και παρέδωσε την καλύτερη μέχρι σήμερα ταινία του με το χερτσογκικό - εκ του Werner Herzog - «Godland» (2022). Φέτος, επιστρέφει με την τέταρτη μεγάλου μήκους του, «The Love That Remains», η οποία είναι μια ήσσονος σημασίας προσθήκη στη φιλμογραφία του, οπωσδήποτε η λιγότερο δυνατή ως τώρα δουλειά του, και πάλι όμως μια καλή, ενίοτε συγκινητική και οπτικά εντυπωσιακή δημιουργία.

Στο νέο του φιλμ, ο Ισλανδός δημιουργός εστιάζει τη θεματολογία του σε ζητήματα όπως οι οικογενειακές δυναμικές, η ενηλικίωση, τα συναισθηματικά αδιέξοδα, οι δεσμοί αγάπης ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Η ιστορία είναι πολύ απλή και μπορεί να συνοψιστεί σε μια μόνο πρόταση, όμως ο τρόπος που τη διαχειρίζεται ο Palmason είναι ενδιαφέρων. Χωρίς να καταφέρνει, αυτήν τη φορά, να γεμίσει κάθε σκηνή της ταινίας του με υπόγεια, άρρητη ένταση, ο σκηνοθέτης ενορχηστρώνει μερικές σκηνές αντάξιες των κορυφαίων θεατρικών συγγραφέων σε επίπεδο διαλόγου, ενώ χρησιμοποιεί για ακόμη μια φορά συμβολισμούς και σινεφίλ ή λογοτεχνικές αναφορές σε σημεία - κλειδιά της ταινίας του, που την απογειώνουν στη σφαίρα του μαγικού ρεαλισμού.

Σκηνοθετικά, ο Palmason για ακόμα μια φορά κάνει θαύματα και παραδίδει ένα εικαστικό κομψοτέχνημα. Γυρισμένη στο καθιερωμένο, πλέον, τετράγωνο format, η ταινία περιλαμβάνει συνθέσεις μεγάλης εικαστικής αξίας, που θα μπορούσαν να αποτελούν πίνακες ζωγραφικής. Με την αλάνθαστη mise-en-scene του, ο Palmason στήνει ακίνητα διαλογικά μονοπλάνα τα οποία όμως είναι γεμάτα ένταση και απροσδιόριστη ενέργεια, χωρίς ποτέ να κουράζουν. Ο ευρηματικός τρόπος με τον οποίο απεικονίζει το πέρασμα του χρόνου ο σκηνοθέτης, το εξαιρετικό μοντάζ και η πανέμορφη διεύθυνση φωτογραφίας αρκούν ώστε, ακόμα κι αν δε σε κερδίσει η πλοκή, να βυθιστείς στο κάθισμά σου και να απολαύσεις τα υπέροχα κάδρα αυτής της ταινίας.

Κατά τα λοιπά, το «The Love That Remains» έχει μονάχα ένα πραγματικό ελάττωμα: ότι δε φέρει κάποια έκπληξη για όσους ήδη γνωρίζουν το σινεμά του Hlynur Palmason. Το στιλ του μένει στάσιμο (αλλά απαράμιλλο) και η θεματολογία του δεν ανανεώνεται τρομερά. Δε μας πειράζει, είναι ένας δημιουργός με λαμπρό μέλλον μπροστά του και τέτοιες ελάσσονες στιγμές δεν μπορούν να μας κάνουν να το παραβλέψουμε. Απλώς, όσοι θαυμάσατε το «Godland» πριν από τρία χρόνια περίπου, μην περιμένετε κάτι ανάλογο. Το θέμα, το ύφος και οι φιλοδοξίες είναι πολύ πιο ταπεινές εδώ. Και πάλι, η πιο αδύναμη δουλειά του Palmason είναι πιο ενδιαφέρουσα από τις καλύτερες ταινίες πολλών συναδέλφων του.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 20-11-2025  |  Διανομή: Weird Wave