Dreams (Drommer)

Η Johanne (Ella Overbye) ερωτεύεται για πρώτη φορά - τη δασκάλα της (Selome Emnetu). Για να διατηρήσει ζωντανά τα συναισθήματα και τις εμπειρίες της, καταγράφει όσα νιώθει και ζει. Όταν η μητέρα (Ane Dahl Torp) και η γιαγιά της (Anne Marit Jacobsen) διαβάζουν αυτά τα γραπτά, αρχικά σοκάρονται από το προσωπικό τους περιεχόμενο, σύντομα όμως διακρίνουν τη λογοτεχνική τους αξία. Καθώς συζητούν το ενδεχόμενο να τα δημοσιεύσουν, η Johanne προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στη ρομαντική της φαντασία και την πραγματικότητα, ενώ και οι τρεις γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με τις διαφορετικές τους αντιλήψεις για τον έρωτα, τη σεξουαλικότητα και την ανακάλυψη του εαυτο??.

Η τριλογία του Νορβηγού σκηνοθέτη Dag Johan Haugerud που ξεκίνησε με το «Sex» (2024) και συνεχίστηκε με το «Love» (2024) φθάνει πια στο τέλος της με το «Dreams», το φιλμ που κατέκτησε τη Χρυσή Αρκτο στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Πρόκειται για μια ιστορία ενηλικίωσης, σεξουαλικής συνειδητοποίησης και απόκτησης καλλιτεχνικής φωνής, την οποία ο Haugerud αφηγείται με λιτό, απλό και διακριτικό τρόπο, απογυμνώνοντάς τη από δραματικές εξάρσεις. Αυτό λειτουργεί ταυτόχρονα υπέρ και κατά της ταινίας του, όπως θα εξηγήσουμε αναλυτικά παρακάτω. Χωρίς να παραβλέπουμε τις αναμφισβήτητες αρετές του, το «Dreams (Drommer)» είναι μια ταινία που μοιάζει να βάζει η ίδια τον πήχυ των φιλοδοξιών της υπερβολικά χαμηλά και να μη συνειδητοποιεί πως όσα λέει δεν είναι ακριβώς πρωτότυπα.

Στα θετικά της ταινίας, συγκαταλέγεται πρώτα και κύρια το cast, με προεξάρχουσα φυσικά την νεαρή πρωταγωνίστρια Ella Overbye. Η ηθοποιός σηκώνει στις πλάτες της το έργο και καθιστά το χαρακτήρα της προσιτό και συμπαθή χάρη στην απόλυτα φυσική ερμηνεία της. Δεν έχει πάνω της τίποτα το μεμψίμοιρο, το ικετευτικό του οίκτου του θεατή, το ανούσια προκλητικό. Είναι απλά ένα κορίτσι που ψάχνει την ταυτότητά της στον κόσμο των ενηλίκων, καθώς έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με ορισμένες αλήθειες που αγνοούσε. Το υποστηρικτικό cast είναι ικανοποιητικό, καθώς όλοι μοιάζουν να έχουν εναρμονιστεί με το ύφος ερμηνείας που απαιτεί ο Haugerud: φυσικότητα, όχι δραματικές εξάρσεις.

Από την άλλη, το σενάριο πραγματεύεται θεματικές τετριμμένες και με τετριμμένο τρόπο. Στην προσπάθειά του να μας σαγηνεύσει με την αλά Eric Rohmer απουσία δραματικότητας, ο Νορβηγός σκηνοθέτης αφαιρεί από την ταινία του κάθε υπόνοια υπο-κειμένου. Όλα είναι αυτό που φαίνονται, την στιγμή που τα βλέπουμε, και οι χαρακτήρες λένε ανοικτά αυτό που σκέφτονται. Το διαρκές voice-over, αν και μας βάζει στο μυαλό της ηρωίδας, είναι υπερβολικά επεξηγηματικό, φλύαρο και λογοτεχνικό, κάτι που εικάζουμε ότι είναι συνέπεια του συγγραφικού υπόβαθρου του σκηνοθέτη. Ειρωνικά, ένας χαρακτήρας στο τέλος της ταινίας διαπιστώνει πως όλα αυτά δεν είναι και τόσο πρωτότυπα και πως δεν υπάρχει αληθινό δράμα στην όλη ιστορία, κάτι που θα μπορούσε να συνοψίζει την κριτική μας απέναντι στην ταινία.

Το «Dreams» απευθύνεται, εν τέλει, αποκλειστικά στους λάτρεις των δύο προηγούμενων ταινιών της τριλογίας του Haugerud (οι οποίοι δεν ξέρουμε αν υπάρχουν, πόσοι είναι και γιατί), οι οποίοι ξέρουν ακριβώς τι να περιμένουν. Για όλους τους υπόλοιπους, το φιλμ θα περάσει και δε θα ακουμπήσει, προκαλώντας πολύ κακό για το τίποτα, προβαλλόμενο στην Ελλάδα αποκλειστικά και μόνο λόγω της βράβευσής του με την κορυφαία διάκριση ενός φεστιβάλ που μάλλον είχε εξαιρετικά αδύναμο διαγωνιστικό στην πρόσφατη έκδοσή του. Δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλο λόγο για τον οποίο ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Todd Haynes αποφάσισε να απονείμει το βραβείο σε μια τόσο αδιάφορη ταινία.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 20-11-2025  |  Διανομή: Filmtrade