Nuremberg

Στη μεταπολεμική Γερμανία, ένας Αμερικανός ψυχίατρος (Rami Malek) πρέπει να καθορίσει αν οι ναζί κρατούμενοι είναι σε θέση να δικαστούν για εγκλήματα πολέμου, και βρίσκεται αντιμέτωπος με μια περίπλοκη ψυχολογική και ηθική μάχη με τον Hermann Goring (Russell Crowe), το δεξί χέρι του Hitler. Παράλληλα, ο δικαστής Robert Jackson (Michael Shannon) έχει αναλάβει την οργάνωση της αποκαλούμενης "δίκης του αιώνα".

Το «Nuremberg», δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του έμπειρου σεναριογράφου James Vanderbilt («Zodiac»), δέκα χρόνια μετά το απογοητευτικό «Truth», μπαίνει με γκολ από τα αποδυτήρια: βασισμένη σε μια άκρως ιντριγκαδόρικη και κινηματογραφικά πρόσφορη αληθινή ιστορία, διαχρονικής αξίας, διαθέτει παράλληλα ένα στιβαρό καστ, όπου ανάμεσα στους Rami Malek και Michael Shannon, έχουμε έναν Russell Crowe που, για πρώτη φορά μετά από καιρό, αναλαμβάνει ρόλο σε ταινία πρώτης γραμμής και μοιάζει να πιστεύει σε αυτήν, καθώς και έναν Richard Grant σε μια στιγμή που αποδεικνύει πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι - και πόσο ανεκμετάλλευτος. Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω στοιχεία η ταινία τα χαραμίζει εξαιτίας ενός προβληματικού σεναρίου, που δεν ξέρει τι ακριβώς ιστορία θέλει να πει και ως εκ τούτου μπερδεύει ένα σωρό ασύνδετα στοιχεία.

Η ταινία ξεδιπλώνει δύο παράλληλες ιστορίες: εκείνη του ψυχιάτρου κι αυτή του δικαστή. Θα περίμενε κανείς ότι οι δύο αυτές ιστορίες κάπου θα έσμιγαν, θα επηρέαζαν δραματουργικά η μία την άλλη, σε έναν ιδιοφυή στοχασμό του σεναριογράφου - σκηνοθέτη πάνω στη δυνατότητα του ανθρώπου να οριοθετεί τη συμπεριφορά του εις βάρος του συνανθρώπου του. Τίποτα από αυτά, εντούτοις, δε συμβαίνει στο «Nuremberg». Οι δύο ιστορίες τέμνονται πρόχειρα και τεμπέλικα, ενώ ολόκληρο το δράμα που στήνεται γύρω από το ερώτημα της παραμονής του ψυχιάτρου στη Νυρεμβέργη πέφτει στο κενό, αφού στην τελική πράξη ο συγκεκριμένος χαρακτήρας δεν κάνει πραγματικά τίποτα προκειμένου να βοηθήσει στην τελική δραματουργική λύση (χα, κάναμε και λογοπαίγνιο).

Κάπως έτσι, έχουμε μια ταινία της οποίας ο ίδιος ο πρωταγωνιστής θα μπορούσε να απουσιάζει και πάλι δε θα άλλαζε τίποτα. Ή, από την άλλη, το δικαστικό σκέλος θα μπορούσε να μείνει τελείως ή σχεδόν εκτός πλάνου και πάλι να μη μεταβληθεί κάτι ουσιαστικό. Έχουμε, δηλαδή, δύο φιλμ στη συσκευασία ενός, τα οποία όχι μόνο δεν αλληλεπιδρούν, αλλά εμποδίζουν το ένα το άλλο να αναπνεύσει και να κορυφωθεί. Δεν έχει σημασία αν, ιδεολογικά, το έργο βρίσκεται "στη σωστή πλευρά της ιστορίας" ή αν έχει καλή πρόθεση. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ατσούμπαλο και οπωσδήποτε όχι αντάξιο του ανθρώπου που υπέγραψε το σενάριο μιας από τις καλύτερες ταινίες του αιώνα - ναι, αναφερόμαστε και πάλι στο «Zodiac» (2007) του David Fincher, όπου οι παράλληλες ιστορίες τριών ανθρώπων λειτουργούσαν προς μια ενιαία κατεύθυνση.

Ευπρόσωπη παραγωγή, άρτια τεχνικά και με εντυπωσιακό επιτελείο ηθοποιών να την στελεχώνει, το «Nuremberg» είναι, παρ' όλα αυτά, μια απογοητευτική ταινία, πολύ κατώτερη του θέματος και των συντελεστών της. Δεν έχει να προσθέσει κάτι καινούργιο στη συζήτηση περί της ανθρώπινης τάσης για βία κατά του συνανθρώπου, η οποία εκδηλώθηκε σε όλη της τη φρίκη με το Ολοκαύτωμα, ενώ χάνει την ευκαιρία να μιλήσει για το ρόλο της ψυχιατρικής στη διερεύνηση των σκοτεινών πτυχών της ανθρώπινης συνθήκης. Χωρίς να είναι προσβλητική προς το καλό γούστο ή αδιάφορη, είναι μια ταινία που απευθύνεται αποκλειστικά στο κοινό χαλαρών τηλεοπτικών προβολών και ενδείκνυται μόνο για διδακτικές σχολικές προβολές, από αυτές που οι μαθητές μετατρέπουν σε γήπεδο.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 13-11-2025  |  Διανομή: Σπέντζος