The Running Man

Σε μια κοινωνία του μέλλοντος, ο "Ατρωτος" είναι το τηλεοπτικό σόου με την υψηλότερη τηλεθέαση - ένας διαγωνισμός όπου οι διαγωνιζόμενοι πρέπει να επιβιώσουν για 30 ημέρες ενώ τους κυνηγούν επαγγελματίες δολοφόνοι, με κάθε τους κίνηση να μεταδίδεται σε ένα αιμοδιψές κοινό και κάθε μέρα επιβίωσης να φέρνει μεγαλύτερη χρηματική αμοιβή. Απεγνωσμένος να σώσει την άρρωστη κόρη του, ο εργάτης Ben Richards (Glen Powell) πείθεται από τον γοητευτικό αλλά αδίστακτο παραγωγό της εκπομπής, Dan Killian (Josh Brolin), να συμμετάσχει στο παιχνίδι ως έσχατη λύση. Όμως, το θράσος, το ένστικτο και η πυγμή του Ben τον μετατρέπουν σε είδωλο του κοινού - και σε απειλή για ολόκληρο το σύστημα. Καθώς η τηλεθέαση εκτοξεύεται στα ύψη, ο κίνδυνος αυξάνεται, και ο Ben πρέπει να ξεγελάσει όχι μόνο τους Κυνηγούς, αλλά και ένα έθνος που έχει εθιστεί να τον βλέπει να επιτυγχάνει.

Ο ιδιαίτερα αγαπητός μας σκηνοθέτης Edgar Wright, υπεύθυνος για τρεις από τις καλύτερες κωμωδίες του 21ου αιώνα («Shaun of the Dead», «Hot Fuzz», «The World's End») και για τη θεσπέσια ταινία δράσης «Baby Driver» (2017), επιστρέφει με την έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του, «The Running Man», μια δυστοπική περιπέτεια βασισμένη σε μυθιστόρημα του Stephen King (υπό το ψευδώνυμο Richard Bachmann), το οποίο έχει ξαναγίνει ταινία, το 1987, από τον Paul Michael Glaser με πρωταγωνιστή τον Arnold Schwarzenegger. Όπως, όμως, έχει επισημάνει και ο ίδιος ο Wright σε συνέντευξή του, το δικό του φιλμ είναι περισσότερο μια νέα διασκευή του βιβλίου, παρά ένα remake της ταινίας, γι' αυτό καλό είναι να μην περιμένετε μια ανακύκλωση των αρετών της προηγούμενης φιλμικής εκδοχής.

Το νέο «The Running Man», λοιπόν, είναι μια δυστοπική μελλοντολογική περιπέτεια δράσης, δράση η οποία είναι καλώς καμωμένη, πλην όμως όχι πραγματικά συναρπαστική. Αν την ταινία υπέγραφε ο David Leitch («Atomic Blonde») θα λέγαμε πως είναι η καλύτερη δουλειά του. Ως ταινία του Wright, είναι μάλλον μια από τις λιγότερο ευρηματικές του. Παρόλα αυτά, δεν έχει ακριβώς ψεγάδια: είναι φροντισμένη, αστεία, καταιγιστική. Απλούστατα, της λείπει το κάτι παραπάνω, 1-2 set pieces δράσης που θα συζητιούνταν μεμονωμένα και θα την έκαναν αξέχαστη. Ο Wright έχει (πολλές) τέτοιες στιγμές σε όλες τις ταινίες του, εδώ όμως μοιάζει περισσότερο με (καλό) διεκπεραιωτή, παρά με δημιουργό παθιασμένο με το υλικό του.

Περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το σενάριο, το οποίο θίγει μια σειρά από ενδιαφέροντα θέματα. Το ζοφερό μέλλον, η τεχνητή νοημοσύνη, η διασπορά ψευδών ειδήσεων, η τάση του ανθρώπου για βία και η "τροφή" που της παρέχουν τα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας είναι ζητήματα που μας απασχολούν ίσως περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Όλα τους εντάσσονται αρμονικά στην καλογραμμένη δομή μιας ταινίας που δεν ξεχνά ότι πρωταρχικός της στόχος είναι να ψυχαγωγήσει. Το χιούμορ υπεισέρχεται στα κατάλληλα σημεία και στις σωστές δόσεις, χωρίς ποτέ να καπελώνει τη δράση ή να αποδομεί τους χαρακτήρες με μεταμοντέρνα καλαμπούρια αλά Marvel Cinematic Universe - ούτε ο Michael Cera δε λειτουργεί ως αχρείαστο comic relief.

Τέλος, πολλά εύσημα αξίζουν στο cast. Ο Glen Powell αποδεικνύει πως διαθέτει star quality άλλων εποχών, ο Josh Brolin είναι ένας απολαυστικά γλοιώδης "κακός", ο Colman Domingo ξεκαρδιστικός στο ρόλο μιας αντιπαθέστατης τηλεπερσόνας. Χάρη και σε αυτούς, το «The Running Man» είναι μια ταινία που βλέπεται πολύ ευχάριστα, έστω κι αν αποτυγχάνει να κερδίσει μια θέση ανάμεσα στις καλύτερες του είδους της. Είναι μια καλή ταινία, που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αν ο σκηνοθέτης της είχε επιδείξει λίγο περισσότερο πάθος, όπως στις προηγούμενες ταινίες του. Ως έχει, πάντως, θα την πάρουμε και θα πούμε κι ευχαριστώ, είναι ένα ψυχαγωγικό δίωρο στο σινεμά, που υπερέχει της εμπειρίας που προσφέρει οποιαδήποτε ταινία δράσης του Netflix.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 13-11-2025  |  Διανομή: Feelgood Entertainment