The Surrender

Όταν ο πατριάρχης μιας οικογένειας πεθαίνει, η σχέση ανάμεσα σε μητέρα (Colby Minifie) και κόρη (Kate Burton) - ήδη τεταμένη και εύθραυστη - βυθίζεται σε αχαρτογράφητα νερά. Η μητέρα, συντετριμμένη από την απώλεια, προσλαμβάνει έναν μυστηριώδη άνδρα (Neil Sandilands) για να τη βοηθήσει να φέρει πίσω το σύζυγό της από τους νεκρούς. Το τελετουργικό ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και η "ανάσταση" που επιτυγχάνεται φέρνει μαζί της τρόμο, βία και την αποκάλυψη ενός δεσμού που πρέπει είτε να επουλωθεί... είτε να καταστραφεί οριστικά.

Το «The Surrender» είναι θαύμα που βγήκε στα ελληνικά σινεμά. Ταινία τρόμου χαμηλού προϋπολογισμού, όχι από μεγάλο στούντιο, από αυτές που, όσο καλές κι αν είναι, συνήθως διαφεύγουν εντελώς της προσοχής της εγχώριας διανομής. Αφού έγινε, όμως, το θαύμα και την απολαμβάνουμε εκεί που της αξίζει, ας δούμε τι είναι αυτό που, ενδεχομένως, έκανε το γραφείο διανομής της ταινίας να πιστέψει σε αυτήν. Σίγουρα δεν είναι η πρωτοτυπία του θέματος, αφού η απώλεια, το οικογενειακό τραύμα και οι τεταμένοι οικογενειακοί δεσμοί σίγουρα δεν είναι κάτι που απαντάται για πρώτη φορά εδώ. Οι περισσότερες ταινίες του λεγόμενου "αναβαθμισμένου" τρόμου έχουν κάτι ανάλογο ως βασικό θέμα τους.

Ούτε, βέβαια, είναι η τεχνική αρτιότητα που (δε) διαθέτει η ταινία. Ο χαμηλός προϋπολογισμός φαίνεται, ειδικά στις πρώτες δύο πράξεις του έργου. Εμάς δε μας ενοχλεί, μερίδα θεατών μαθημένων στον μουλτιπλεξάδικο τρόμο όμως ενδέχεται να την ξενίσει. Η σκηνοθέτρια, Julia Max, κάνει ό,τι μπορεί με όσα διαθέτει, συνειδητά έχει επιλέξει να ρίξει το βάρος στην εντυπωσιακή τελευταία πράξη, που είναι από τα πιο τρομακτικά πράγματα που θα βιώσεις στη σκοτεινή αίθουσα φέτος, κι ας σημαίνει αυτό κάποιες εκπτώσεις στην πρώτη ώρα. Την πλανοθεσία της, το ρυθμό και την καθοδήγηση των ηθοποιών σίγουρα δεν μπορείς να την ψέξεις σε καμία περίπτωση.

Αν, λοιπόν, έπρεπε να εντοπίσουμε σε ένα στοιχείο το λόγο που το «The Surrender» ξεχώρισε ανάμεσα στο σωρό της ετήσιας τρομο-παραγωγής, αυτό θα ήταν η ατόφια μαστοριά της σκηνοθέτριας και ο τρόπος που προσαρμόζει το καδράρισμα και το ύφος της στους περιορισμούς του προϋπολογισμού. Η Max στήνει ένα φιλμ μέσα σε τέσσερις τοίχους, μέσα από κυρίως στατικά γενικά πλάνα, κι όμως επιλέγει τέτοιες γωνίες λήψης και συνθέσεις ώστε να περάσει στο θεατή το κρυμμένο θέμα του φιλμ, που δεν είναι άλλο από τη χειραφέτηση δύο γυναικών από τα δεσμά της πατριαρχικής τους ανατροφής: μιας μητέρας που έζησε στη σκιά του συζύγου της και μιας κόρης που δε θα κάνει τα ίδια σφάλματα.

Το «The Surrender» δεν είναι η ταινία που θα σημαδέψει τη χρονιά, δεν επινοεί μια νέα φιλμική γλώσσα, δεν είναι καν η καλύτερη ταινία τρόμου της σεζόν. Όμως, είναι ένα φιλμ γεμάτο μεράκι, άριστη γνώση του είδους και αγάπη για την ίδια τη διαδικασία της φιλμοκατασκευής. Με μεγαλύτερους προϋπολογισμούς και ακόμα πιο στιβαρά σενάρια, η Julia Max μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα στο άμεσο μέλλον. Μέχρι τότε, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της θα αποτελεί ένα καλά κρυμμένο μυστικό για τους λίγους αλλά καλούς θεατές του, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους θα το εκτιμήσουν, αν όχι στο σύνολό του, τουλάχιστον στα πιο δυνατά του σημεία.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 06-11-2025  |  Διανομή: Rosebud.21