Nouvelle Vague

Έχοντας περάσει αρκετά χρόνια γράφοντας για το περιοδικό "Cahiers Du Cinema", ο Godard (Guillaume Marbeck), που δεν είναι ακόμη 30 ετών, δηλώνει: "Ο καλύτερος τρόπος να κριτικάρεις μια ταινία είναι να τη γυρίσεις". Έτσι, ξεκινάει, πείθοντας τον Georges de Beauregard (Bruno Dreyfurst) να χρηματοδοτήσει μια ανεξάρτητη ταινία χαμηλού προϋπολογισμού με συνοδοιπόρο τον Francois Truffaut (Adrien Rouyard), βασισμένη σε μια είδηση για έναν γκάνγκστερ και την κοπέλα του. Επιλέγουν τον ερασιτέχνη πυγμάχο Jean - Paul Belmondo (Aubry Dullin) και την Αμερικανίδα στάρλετ Jean Seberg (Zoey Deutch) ως πρωταγωνιστές, και συγκροτούν ένα συνεργείο που περιλαμβάνει τον πρώην πολεμικό φωτογράφο Raoul Coutard (Matthieu Penchinat). Τα γυρίσματα είναι χαοτικά και φαινομενικά ερασιτεχνικά, με τον ιδιότροπο Godard να καταδικάζει τους κανόνες του παραδοσιακού ρυθμού, να σκέφτεται ιδέες αυθόρμητα, να κάνει μεγάλα διαλείμματα, και τελικά να κερδίζει όλους τους εμπλεκόμενους χάρη στην τολμηρή σαφήνεια του οράματός του.

Η πρώτη γαλλόφωνη ταινία στην καριέρα του Richard Linklater είναι μια επιστολή αγάπης προς το Νέο Κύμα του γαλλικού σινεμά, που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές εκείνης του 1960, αλλάζοντας για πάντα τον παγκόσμιο κινηματογράφο, αμφισβητώντας τους κανόνες, εμπνέοντας δημιουργούς απ' όλο τον κόσμο να πάρουν μια κάμερα και να εκφραστούν μέσω της τέχνης τους. Ένα κίνημα που, ιδωμένο πλέον με απόσταση έξι ολόκληρων δεκαετιών από τη σύστασή του, είναι ίσως το πιο ριζοσπαστικό στην ιστορία του μέσου, εξακολουθώντας να παρέχει κίνητρο σε νέους καλλιτέχνες να κάνουν ταινίες. Αυτή ακριβώς την αίσθηση πετυχαίνει να μεταδώσει το φιλμ του Linklater, το οποίο γνωρίζει το κοινό που απευθύνεται και είναι απολύτως εντάξει με αυτό.

Δύσκολα αυτή η ταινία θα συγκινήσει ένα κοινό που δεν ενδιαφέρεται για το παρασκήνιο του κινηματογράφου, για την ιστορία του, για τους δημιουργούς του, για τη διαδικασία πραγματοποίησής του. Για εκείνους, όμως, που φλέγονται από την επιθυμία να υλοποιήσουν ένα κινηματογραφικό όραμα, για όσους αγαπούν το σινεμά πέρα και πάνω από κάθε τι, το «Nouvelle Vague» είναι μια χρονοκάψουλα που μας παίρνει από το χέρι και μας ταξιδεύει συναρπαστικά σε μια εποχή που ο κινηματογράφος έμοιαζε το κέντρο του κόσμου. Ο Linklater δεν ενδιαφέρεται να αναπαραστήσει πιστά τα ιστορικά γεγονότα, ούτε να δώσει μια ακριβή εικόνα των αληθινών προσώπων, αλλά μυθοποιεί συνειδητά τους χαρακτήρες του, ακριβώς επειδή, μέσα από αυτούς, θέλει να υποκλιθεί σε όλους τους δημιουργούς, σε όλο τον κόσμο, σε κάθε εποχή.

Το αποτέλεσμα είναι μια υπέροχη μικρή ταινία που οι σινεφίλ θα λατρέψουν και οι επίδοξοι σκηνοθέτες θα βάλουν στην καρδιά τους. Ένα φιλμικό γλύκισμα που αδιαφορεί προς οποιαδήποτε δραματοποίηση και μοιάζει με το μεθυστικό, μυθοπλαστικό making of μιας καθοριστικής ταινίας. Ο Linklater έχει προσέξει κάθε λεπτομέρεια της κατασκευής της ταινίας του, από την ανάπλαση της εποχής μέχρι την επιλογή των τοποθεσιών και, βέβαια, το casting (εντυπωσιακές οι ομοιότητες των ηθοποιών με τα πρόσωπα π??υ υποδύονται), όχι επειδή είναι εμμονικός με την ιστορική πιστότητα, αλλά επειδή κάνει αυτήν την ταινία για να ζήσει για λίγο πλάι στα ινδάλματά του, σε μερικούς από τους ανθρώπους που τον (και μας) έκαναν να θέλει (θέλουμε) να κάνει (κάνουμε) σινεμά.

Δεν είναι έργο που θα μείνει κλασικό για την αισθητική του αξία το «Nouvelle Vague». Πιθανότατα θα αποξενώσει μεγάλη μερίδα του κοινού με την πλήρη αδιαφορία του να συγκινήσει το μη σκληροπυρηνικό σινεφίλ κοινό. Όμως αρκετοί από εμάς, και ξέρουμε μάλλον πολύ καλά ποιοι είμαστε, θα επισκεφθούμε το φιλμ αυτό πολλές φορές στο μέλλον, φαντασιωνόμενοι με το θράσος νέων δημιουργών πως, αν οι συνθήκες τα είχαν φέρει έτσι, κάπου στην παρέα των Godard, Truffaut, Chabrol, Rohmer, Demy θα χωρούσαμε κι εμείς. Ή πως, με κάποιο τρόπο, θα συνεχίσουμε αυτό που εκείνοι ξεκίνησαν, παρακινούμενοι/ες από την ίδια αγάπη για το μέσο που μας άλλαξε τη ζωή: το σινεμά.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 30-10-2025  |  Διανομή: Cinobo