Urchin

Στους δρόμους του Λονδίνου, ο Mike (Frank Dillane) παλεύει για την επιβίωσή του, ανάμεσα σε "συγκάτοικους", έναν αναξιόπιστο φίλο (Harris Dickinson) και τον νόμο. Κάνει περιστασιακές δουλειές, προσπαθώντας να βρει ισορροπία. Αυτή όμως η ισορροπία εξελίσσεται σε μια προσωπική οδύσσεια, από την οποία μπορεί να μην ξεφύγει ποτέ.

Αφού μας συστήθηκε ως ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του χάρη σε ταινίες όπως το «Beach Rats» (2017) της Eliza Hittman, το «Triangle of Sadness» (2022) του Ruben Ostlund και το «Babygirl» (2024) της Halina Rejn, ο Harris Dickinson μας παρουσιάζει τώρα και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του, «Urchin», το οποίο έκανε πρεμιέρα εν μέσω θερμής υποδοχής στο πρόσφατο Φεστιβάλ των Καννών. Με εμφανείς επιρροές τις ταινίες του αγγλικού Free Cinema της δεκαετίας του 1960, αλλά κι εκείνες των επιγόνων του, Mike Leigh και Ken Loach, ο Dickinson φτιάχνει ένα αυθεντικό, συγκινητικό πορτρέτο ενός περιθωριακού άνδρα που αναζητά μια θέση στον ήλιο.

Το «Urchin» διαθέτει ως κεντρικό χαρακτήρα έναν ηθικά επιλήψιμο άνθρωπο, ο οποίος επιδίδεται σε παραβατικές πράξεις και είναι ιδιαίτερα εκρηκτικός κι ευερέθιστος. Εντούτοις, ο Dickinson δεν έχει καμία διάθεση για ηθικολογία εις βάρος του πρωταγωνιστή του, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι τον αγιοποιεί ή ότι του δίνει συγχωροχάρτι άνευ όρων. Απλούστατα, καταγράφει την καθημερινότητά του, αναζητώντας μαζί του μια κάποια λύτρωση. Η μεγάλη αδυναμία της ταινίας έγκειται στο γεγονός ότι αυτή η αναζήτηση δεν καταλήγει ακριβώς κάπου, ούτε στην επιτυχία ούτε στην αποτυχία, κι έτσι οι προθέσεις του έργου δεν αποσαφηνίζονται ποτέ πραγματικά. Πάντως, έστω κι έτσι έχουμε να κάνουμε με μια καλή και συναισθηματικά γενναιόδωρη ταινία.

Βασικό στοιχείο της επιτυχίας του φιλμ αποτελεί ο πρωταγωνιστής της, Frank Dillane. Περισσότερο κι από το σκηνοθετικό ταλέντο του Dickinson, ο Dillane αποτελεί τη μεγαλύτερη αποκάλυψη του «Urchin», καθώς η ερμηνεία του είναι αυτή που κρατά το θεατή καθηλωμένο. Πίσω από τις ηθικά κατακριτέες πράξεις του χαρακτήρα του, ο Dillane κρύβει δεξιοτεχνικά ένα βλέμμα γεμάτο παράπονο, που δεν μπορεί να μας συγκινήσει. Το υπόλοιπο cast είναι επίσης εναρμονισμένο με τις απαιτήσεις του σκηνοθέτη, παίζουν όλοι τους φυσικά και πείθουν, με τον Dickinson να τους εμπιστεύεται και να μη φοβάται να τραβήξει το πλάνο λίγο παραπάνω σε διάρκεια.

Το «Urchin» μπορεί να μη φτάνει στο ύψος των αριστουργημάτων των σκηνοθετών που ενέπνευσαν τον δημιουργό του, όπως το «Naked» (1993) του Mike Leigh που είναι η εμφανέστερη αναφορά, όμως είναι ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο από έναν σκηνοθέτη που, αν συνεχίσει να πειραματίζεται με τη φόρμα του, θα βρει σύντομα τη δική του φωνή και θα μας δώσει κάτι αληθινά μεγάλο. Πήραμε την καλή πρώτη ταινία και είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε τον Harris Dickinson στο "κλαμπ" των σημαντικών Ευρωπαίων σκηνοθετών της εποχής μας. Μακάρι το ιδιαιτέρως φορτωμένο πρόγραμμά του να του επιτρέψει να ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία ξανά πολύ σύντομα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 23-10-2025  |  Διανομή: Cinobo