Dracula: A Love Tale

Ο Vlad Dracula (Caleb Landry Jones) ήταν πολέμαρχος της Βλαχίας κατά τα μεσαιωνικά χρόνια. Στη διάρκεια μιας επίθεσης των Οθωμανών, η γυναίκα του (Zoe Bleu) δολοφονήθηκε. Έκτοτε, ο Dracula έχει πουλήσει την ψυχή του στο Διάβολο με αντάλλαγμα την αιώνια ζωή, την οποία αφιέρωσε στην αναζήτηση της αγαπημένης του, πιστεύοντας πως θα βρει τη μετενσάρκωσή της. Πιστεύει ότι τη βρήκε στο Παρίσι του 19ου αιώνα, όμως λογαριάζει χωρίς έναν Ιερέα (Christoph Waltz) που είναι αποφασισμένος να τον εξουδετερώσει. Θα καταφέρει ο εκπρόσωπος του Θεού να αντιμετωπίσει τον βρικόλακα πριν εκείνος σπείρει το θάνατο σε όλη την πόλη;

Αλλη μια κινηματογραφική διασκευή του "Dracula", του βιβλίου του Bram Stoker που έχει εμπνεύσει στο παρελθόν δεκάδες μεταφορές, με πιο πρόσφατη το «Nosferatu» (2024) του Robert Eggers; Ο Luc Besson απαντά θετικά και μας δίνει τη δική του εκδοχή του κλασικού επιστολικού μυθιστορήματος, η οποία εστιάζει στην ερωτική διάστασή του και προσπαθεί να είναι κάτι ανάμεσα στον γοτθικό ρομαντισμό του «Bram Stoker's Dracula» (1992) του Francis Ford Coppola και στο origin story του αίσχιστου αλλά διασκεδαστικού «Dracula Untold» (2014). Δυστυχώς, το «Dracula: A Love Tale» βρίσκεται εγγύτερα στο ύφος του τελευταίου, παρά σε εκείνο της εξαιρετικής διασκευής του Coppola, και πολύ φοβόμαστε ότι, συνολικά, είναι μια ακόμη χειρότερη αλλά διόλου απολαυστική ταινία από εκείνη του 2014.

Ο Besson είναι, έτσι κι αλλιώς, ένας σφοδρά υπερεκτιμημένος σκηνοθέτης, με ελάχιστες αξιόλογες ταινίες στο ενεργητικό του, καμία αληθινά σημαντική, και πολλές, πολλές αθλιότητες, ειδικά στην ύστερη περίοδό του. Το οπτικό του ύφος, που προτάσσει το στιλ εις βάρος της όποιας ουσίας, βρίσκει στο νέο του φιλμ την απόλυτα ενοχλητική έκφρασή του, μέσα από μια απωθητική στην όψη ψηφιακή φωτογραφία, μια videogame λογική στην κινηματογράφηση και το μοντάρισμα των σκηνών δράσης, την κατάχρηση τεμπέλικου CGI εις βάρος των πρακτικών εφέ και μια σκηνογραφία που προδίδει τη βιαστική δουλειά σε κάθε τομέα της παραγωγής. Και μόνο η σύγκριση με το οπτικό μεγαλοπρεπέστατο φιλμ του Coppola συντρίβει το «Dracula: A Love Tale».

Όσο για τη θεματολογία της αγάπης που, υποτίθεται, προτάσσει το έργο, είναι απολύτως τετριμμένη και δεν έχει τίποτα να προσθέσει σε όσα ήδη διατύπωσε συγκλονιστικά ο Coppola στο δικό του φιλμ, μέσω εκείνης της αξέχαστης ατάκας: "I've crossed oceans of time to find you". Ο ερωτισμός του Besson μεταφράζεται στη λάγνα παρατήρηση του σώματος της πρωταγωνίστριάς του, η οποία δε διαθέτει σε καμία περίπτωση το μαγνητισμό και το υποκριτικό ταλέντο μιας Winona Ryder, μιας Lily Rose - Depp ή μιας Isabelle Adjani. Και δεν είναι η μόνη από το cast που αποδεικνύεται άστοχη επιλογή, καθώς ο ικανός Caleb Landry Jones δεν εναρμονίζεται με τις απαιτήσεις του ρόλου του ενώ και ο Christoph Waltz δείχνει να βαριέται σε μια παραλλαγή του δόκτωρα Van Helsing.

Το «Dracula: A Love Tale» είναι ακόμα μια απογοήτευση από τον Luc Besson. Ένα φιλμ που δε δικαιολογεί την ύπαρξή του και θα ξεχαστεί πιο εύκολα από κάθε άλλη φιλμική εκδοχή του μυθιστορήματος που προϋπήρξε. Παραδομένη στο κακό γούστο, το οποίο δεν αγκαλιάζει καν με περιπαικτική διάθεση ώστε να εξελιχθεί σε κάφρικη απόλαυση, η ταινία δε θα τρομάξει τους λάτρεις του τρόμου, δε θα συγκινήσει τους λάτρεις του ρομάντσου, δε θα συναρπάσει τους φίλους της περιπέτειας.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 02-10-2025  |  Διανομή: Tanweer