Harvest

Κατά τη διάρκεια επτά παραισθησιογόνων ημερών, ένα ανώνυμο χωριό, σ' έναν απροσδιόριστο χρόνο και τόπο, εξαφανίζεται. Μέσα σε αυτό, ο Walter Thirsk (Caleb Landry Jones), ένας αστός που έγινε αγρότης, και ο λόρδος Charles Kent (Harry Melling), γαιοκτήμονας της περιοχής, είναι δυο παιδικοί φίλοι που ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν μια απειλή από τον έξω κόσμο: την πληγή της νεωτερικότητας.

Δέκα χρόνια χρειάστηκε η Αθηνά Ραχήλ - Τσαγγάρη για να παραδώσει την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία της, μετά το αξιόλογο «Chevalier» (2015). Αγγλόφωνη αυτήν τη φορά, η νέα της ταινία διασκευάζει το ομότιτλο μυθιστόρημα της Joslyn Barnes, το θέμα του οποίου σχετίζεται με τη μετάβαση από την αγροτική στην καπιταλιστική οικονομία. Η εξαφάνιση του χωριού που παρακολουθούμε στο «Harvest» είναι αλληγορική και εκφράζει την σταδιακή εξάλειψη ενός ολόκληρου τρόπου ζωής, σκέψης και οικονομικής συμπεριφοράς, ο οποίος έδωσε τη θέση του σε ένα διαφορετικό σύστημα. Η Τσαγγάρη δεν ενδιαφέρεται αν η αλλαγή αυτή έγινε για καλό ή για κακό, αλλά εστιάζει στα απόνερά της για την καθημερινότητα των ανθρώπων.

Το «Harvest» είναι μια σαρωτική επίδειξη των σκηνοθετικών ικανοτήτων της Τσαγγάρη και του ταλέντου του διευθυντή φωτογραφίας της, Sean Price Williams. Οι δυο τους δημιουργούν εικόνες που μοιάζουν βγαλμένες από ζωγραφικούς πίνακες της εποχής. Οι τόνοι των χρωμάτων, η αποτύπωση του ηλιοβασιλέματος, τα εσωτερικά πλάνα είναι ένα masterclass φωτογραφίας, καλλιτεχνικής διεύθυνσης, πλανοθεσίας. Η Τσαγγάρη δε μας είχε προϊδεάσει πως ήταν εικονοκλάστρια με τις προηγούμενες ταινίες της - το αντίθετο, μάλιστα - εδώ όμως μας έπιασε στον ύπνο, παραδίδοντας μια από τις πιο όμορφες στο μάτι ταινίες της χρονιάς. Δυστυχώς, η ομορφιά αυτή δε συνοδεύεται από μια αναλόγως προσεγμένη δραματουργία, η οποία θα ενώσει τις ωραίες ιδέες σε ένα εντυπωσιακό και σαφώς προσανατολισμένο σύνολο.

Το σενάριο της ταινίας καταρρέει μετά τα πρώτα 30-40 λεπτά, κάτω από το βάρος των μυριάδων ιδεών που επιχειρεί να χωρέσει. Σαν να μην ήταν αρκετό το πολύ ενδιαφέρον κεντρικό θέμα, η Τσαγγάρη αποπειράται να σχολιάσει τη γέννηση του φεμινισμού, την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και ένα σωρό άλλα ζητήματα, δίχως να τους δίνει χρόνο να αναπτυχθούν και δίχως να τα ενοποιεί όλα κάτω από ένα συγκεκριμένο προβληματισμό. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να πλήττεται ο ρυθμός της ταινίας και από τη μέση και μετά, βαθμιαία, η παρακολούθηση του «Harvest» καθίσταται όλο και πιο επώδυνη. Το ικανό cast, η συναρπαστική ανάπλαση της εποχής και η καταιγιστική δράση του τελευταίου μέρους δεν αρκούν για να ανακτήσει ο θεατής το ενδιαφέρον του.

Κάπως έτσι, το «Harvest» μοιάζει με λυπηρά χαμένη ευκαιρία. Η Τσαγγάρη ξεπέρασε τον εαυτό της σκηνοθετικά, όμως δεν πρόσεξε εξίσου το σενάριό της, με αποτέλεσμα αυτό να την προδώσει. Ακόμη μια απόδειξη πως οι ωραίες ιδέες δε δίνουν απαραίτητα ωραίες ταινίες, καθώς και ότι η εικαστική αρτιότητα δεν αρκεί αν αφηγηματικά το αποτέλεσμα παραπαίει, το νέο φιλμ της Τσαγγάρη είναι από τα πιο αδύναμά της και δε δικαιολογεί τις όποιες προσδοκίες είχαμε μετά το «Chevalier». Τα δέκα χρόνια ανάμεσα σε κάθε ταινία είναι καλός σύμβουλος μόνο αν είσαι ο Kubrick ή ο Dreyer, κι εκείνοι όμως, στην αρχή της καριέρας τους, έμαθαν τη δουλειά γυρίζοντας ταινίες σε πολύ τακτικότερη βάση.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 25-09-2025  |  Διανομή: Cinobo / Faliro House