Trois Amies

Ο έρωτας της Joan (India Hair) για τον Victor (Vincent Macaigne) ξεθωριάζει και οι δύο στενές της φίλες, η Alice (Camille Cottin) και η Rebecca (Sara Forestier) προσπαθούν να τη στηρίξουν. Την ίδια στιγμή η Alice προσπαθεί να προχωρήσει την ανεκπλήρωτη σχέση της με τον Eric (Gregoire Ludig). Μόνο που χωρίς εκείνη να το γνωρίζει, ο Eric εμπλέκεται με τη Rebecca (Sara Forestier). Οι ζωές τους περιπλέκονται όταν η Joan αποφασίζει να εγκαταλείψει τον Victor, τα ίχνη του οπού στη συνέχεια χάνονται.

Ο Emmanuel Mouret («Les Choses Qu'on Dit, Les Choses Qu'on Fait», «Chronique D'Une Liaison Passagere») επιστρέφει σε γνώριμες θεματικές του έργου του με μια ταινία που περιστρέφεται γύρω από τρεις φίλες, τις ερωτικές σχέσεις τους, τα συναισθηματικά τους αδιέξοδα και τα αναπάντεχα μπλεξίματά τους. Θέματα που ο Γάλλος μάστορας του διαλογικού κινηματογράφου και άξιος συνεχιστής του Eric Rohmer («My Night at Maud's», 1969) έχει πραγματευτεί πολλάκις στο παρελθόν, ήδη από το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 1999, άλλοτε με ενδιαφέροντα και άλλοτε με συναρπαστικό τρόπο. Η νέα του ταινία, «Trois Amies», δεν ανήκει στις δυνατότερες στιγμές του, καθώς δεν εμβαθύνει όσο θα μπορούσε σε αυτές τις θεματικές, ταυτόχρονα όμως δεν στερείται ενδιαφέροντος.

Το ενδιαφέρον της ταινίας έγκειται κυρίως στη σκηνοθεσία του Mouret, η οποία για ακόμα μια φορά φέρνει ως αποτέλεσμα στιγμές λαμπρού κινηματογράφου. Τρανό παράδειγμα η σκηνή όπου η αστυνομία ανακοινώνει στη Joan την τύχη του Victor, περίπου μισή ώρα μετά την έναρξη της ταινίας. Ένα μονοπλάνο, ουσιαστικά, εντός του οποίου ο Mouret παραδίδει μαθήματα καδραρίσματος, κίνησης της κάμερας, δραματουργικής διακριτικότητας, καθοδήγησης ηθοποιών, συνδυάζοντας στιλ και περιεχόμενο με τρόπο δεξιοτεχνικό. Πολύ ενδιαφέρον εύρημα είναι και η φύση του αφηγητή, η οποία δεν υπάρχει στο φιλμ απλά ως gimmick, αλλά εναρμονίζεται με τον κεντρικό θεματικό πυρήνα, ο οποίος σχετίζεται με τον εφήμερο χαρακτήρα της ευτυχίας και των ερωτικών σχέσεων.

Και μιας και αναφέρθηκε η καθοδήγηση των ηθοποιών, να δώσουμε τα απαιτούμενα εύσημα στο καστ της ταινίας, το οποίο είναι παραπάνω από ικανοποιητικό. Φυσικά, ξεχωρίζει η Camille Cottin, σε ακόμα μία ωραία ερμηνεία, όμως από μια τέτοια ταινία περιμένεις ερμηνεία συνόλου και όχι σόλο ρεσιτάλ. Ο Mouret καταφέρνει να αποσπάσει εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο του θιάσου του, πράγμα που μπορεί να μην είναι ορατό με μια πρώτη, επιπόλαιη ματιά, καθώς η ταινία, όπως και όλες του Γάλλου δημιουργού, δε διαθέτουν στιγμές ξεσπάσματος που να δίνουν στους ηθοποιούς αβάντες για επίδειξη της ερμηνευτικής τους δεινότητας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι οι ρόλοι τους δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί.

Πέραν, όμως, της μαεστρικής σκηνοθεσίας και των καλών ερμηνειών, η ταινία παρουσιάζει αδυναμίες που την καθιστούν μια από τις λιγότερο ενδιαφέρουσες του Mouret. Βασικό χαρακτηριστικό των καλύτερων στιγμών στη φιλμογραφία του τελευταίου είναι η διαχείριση του διαλόγου, όπου οι χαρακτήρες λένε κάτι, υπονοούν κάτι άλλο και ο σκηνοθέτης μας υποδεικνύει ότι πρέπει να "διαβάσουμε" κάτι τρίτο. Εδώ, αυτό ως επί το πλείστον δεν υπάρχει, καθώς οι διάλογοι είναι κάπως ρηχοί και μονοδιάστατοι. Ό,τι χρειάζεται να καταλάβουμε για τους χαρακτήρες και τα συναισθήματά τους μας το λένε οι ίδιοι, και μάλιστα ορισμένες φορές επαναλαμβανόμενα, κάτι που κάνει την ταινία κουραστική. Θα ήταν μάταιο να κατηγορήσουμε τον Mouret για επανάληψη, αφού εξαρχής πρόθεσή του είναι κάθε ταινία του να αποτελεί κομμάτι ενός ευρύτερου ψηφιδωτού, αλλά όταν έχεις κάνει την ίδια ταινία πολύ καλύτερα στο παρελθόν, αναπόφευκτα το «Trois Amies» φαντάζει ως ένα βήμα πίσω.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 04-09-2025  |  Διανομή: Σπέντζος