Sons (Vogter)

Μια υποδειγματική σωφρονιστική υπάλληλος (Sidse Babett Knudsen) βάζει την προσωπική και επαγγελματική της ηθική σε κίνδυνο όταν ξεκινά ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι, μετά την άφιξη ενός σκληροτράχηλου νεαρού κρατούμενου (Sebastian Bull), ο οποίος συνδέεται τραυματικά με το παρελθόν της. Η Eva αποκτά εμμονή με τον Mikkel και ζητά να μετατεθεί στην πτέρυγα όπου τον κρατούν, κι η οποία είναι η πτέρυγα των πιο σκληρών περιπτώσεων. Η επιθυμία της υλοποιείται, όμως η βίαιη συμπεριφορά της απέναντι στον κρατούμενο και η δική του αντίδραση απειλούν να βγάλουν την κατάσταση στο ίδρυμα εκτός ελέγχου.

Έξι χρόνια μετά το συναρπαστικό ντεμπούτο του «The Guilty» (2018), το οποίο στο ενδιάμεσο γνώρισε ένα μέτριο αμερικανικό remake στο Netflix σε σκηνοθεσία Antoine Fuqua και με πρωταγωνιστή τον Jake Gyllenhaal (2021), ο Δανός σκηνοθέτης Gustav Moller επιστρέφει με τη δεύτερη ταινία του, «Sons (Vogter)», ένα βραδυφλεγές δράμα φυλακής. Αν και δε βρίσκεται στο ύψος του «The Guilty», το «Sons (Vogter)» είναι κι αυτό μια καλή ταινία, που αποδεικνύει πως στο πρόσωπο του Moller ο σκανδιναβικός κινηματογράφος έχει βρει ένα νέο ταλέντο που δεν ήταν one-hit wonder. Έναν σκηνοθέτη που, ακόμα κι όταν το σενάριο που έχει στα χέρια του δεν είναι αψεγάδιαστο, μπορεί να παραδώσει ταινία η οποία ισορροπεί ιδανικά τις arthouse επιδιώξεις του δημιουργού με την απήχηση στο ευρύ κοινό.

Ο ελληνικός τίτλος της ταινίας (Δεσμώτες) είναι αρκετά εύστοχος, αφού τόσο ο κρατούμενος όσο και η πρωταγωνίστριά μας είναι δέσμιοι των λαθών και των παθών τους. Ωστόσο, προτιμούμε τον αγγλικό τίτλο του έργου, «Sons (Vogter)», που μεταφράζεται στη γλώσσα μας ως "Γιοι". Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ακριβώς γιατί προτιμούμε αυτόν τον τίτλο, καθώς θα έπρεπε να προδώσουμε πράγματα για το τέλος της ταινίας που καλό είναι κάθε θεατής να ανακαλύψει από μόνος του, μπορούμε όμως να πούμε ότι το φιλμ περιστρέφεται γύρω από τις παραλείψεις ενός γονιού και πού μπορούν να οδηγήσουν αυτές, επομένως ο τίτλος είναι εξαιρετικά ταιριαστός.

Ο Moller για μια ακόμη φορά εγκλωβίζει τη δράση της ταινίας του σε κλειστούς χώρους και σε ένα αυστηρά οριοθετημένο περιβάλλον. Στο «The Guilty», όλη η ταινία λάμβανε χώρα σε μια αίθουσα τηλεπικοινωνιών της Αμεσης Δράσης, ενώ στο «Sons (Vogter)» ο χώρος δράσης είναι η πτέρυγα βαρυποινιτών μιας φυλακής. Μπορεί να βγαίνουμε για κάποιες σκηνές από τον χώρο αυτόν, όμως η κινηματογράφηση του Moller είναι τόσο κλειστοφοβική, ώστε η αίσθηση του εγκλωβισμού και του αδιεξόδου δε μας εγκαταλείπει ποτέ, ακόμα και σε μια σκηνή που διαδραματίζεται σε ένα πάρκο. Ο Moller χειρίζεται επιδέξια τον τόνο της ταινίας του και καταφέρνει να μας παρασύρει σε μια πλοκή θρίλερ που μπορεί να είναι κάπως προβλέψιμη στις ανατροπές της, δεν παύει όμως να είναι ενδιαφέρουσα.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, συναντάμε δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς που δίνουν κτηνώδεις ερμηνείες. Η Sidse Babett Knudsen είναι φανταστική, καθώς παίζει κυρίως με τις σιωπές της. Κάθε φορά που ξεστομίζει μια ατάκα, σε πείθει πως έχει επιλέξει πολύ προσεκτικά τις λέξεις της, προκειμένου να φανερώσει ή να αποκρύψει από τον συνομιλητή της ακριβώς ό,τι θέλει. Τις λίγες στιγμές που ο χαρακτήρας της χάνει τον έλεγχο των πραγμάτων, η ηθοποιός βγάζει προς τα έξω την πιο ευάλωτη πλευρά του χωρίς να κάνει φαινομενικά τίποτα. Απέναντί της, ο Sebastian Bull παίζει πειστικότατα ένα νεαρό γεμάτο οργή, τις ρίζες της οποίας ο σκηνοθέτης μας αφήνει να αντιληφθούμε μόνοι μας, παρέχοντάς μας μονάχα ενδείξεις. Η αναμέτρηση των δύο αυτών ηθοποιών, σε συνδυασμό με τη δεξιοτεχνική σκηνοθεσία, δυναμιτίζουν την ταινία και μας κάνουν να παραβλέψουμε τις σεναριακές αδυναμίες της.

Το «Sons (Vogter)», η δύσκολη δεύτερη ταινία του Gustav Moller, σίγουρα δε θα βρει τόσο μεγάλο κοινό όσο το «The Guilty», όμως ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στο φεστιβαλικό και το εμπορικό σινεμά. Είναι ένα στέρεο, αγωνιώδες δραματικό θρίλερ, κάπως απογοητευτικό στην κατακλείδα του, που όμως για τουλάχιστον τα 2/3 του κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο και διαθέτει σκηνοθεσία και ερμηνείες περιωπής. Ανυπομονούμε για τα επόμενα βήματα του Δανού σκηνοθέτη, ο οποίος όπως φαίνεται θα μας απασχολεί σταθερά στα επόμενα χρόνια. Ελπίζουμε, μόνο, να μη χρειαστεί άλλα έξι χρόνια ανάμεσα σε αυτήν και στην επόμενη ταινία του, γιατί Ευρωπαίοι δημιουργοί σαν αυτόν είναι απαραίτητοι, ιδανικά με νέα ταινία κάθε 1-2 χρόνια.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 04-09-2025  |  Διανομή: Weird Wave