Smurfs

Όταν ο ηλικιωμένος Papa Smurf (John Goodman), επικεφαλής στο χωριό όπου κατοικούν τα Στρουμφάκια, πέφτει θύμα απαγωγής από τους κακούς, δολοπλόκους μάγους Δρακουμέλ και Φρικουμέλ (J. P. Karliak) οι οποίοι καταστρώνουν σατανικό σχέδιο εξόντωσης του χωριού, η Smurfette (Rihanna), η μοναδική γυναίκα του χωριού, αναλαμβάνει να οδηγήσει τα Στρουμφάκια σε μια αποστολή στον πραγματικό κόσμο για να τον σώσουν. Με τη βοήθεια νέων φίλων που γνωρίζουν στην πορεία, τα Στρουμφάκια πρέπει να ανακαλύψουν τι ορίζει το πεπρωμένο τους για να σώσουν το σύμπαν και τον αγαπημένο τους αρχηγό από τα χέρια των δύο διαβολικών μάγων που τα έχουν βάλει στο στόχαστρο.

Χρειαζόμαστε ακόμα ένα reboot των «Smurfs», του τηλεοπτικού (αρχικά) καρτούν που αγάπησε τουλάχιστον μια γενιά; Φυσικά και όχι, δεδομένου ότι οι δύο κινηματογραφικές απόπειρες που είχαν προηγηθεί δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Θα είχαμε πρόβλημα να δούμε άλλη μια ταινία σε αυτό το franchise, εάν η ταινία αυτή χαρακτηριζόταν από πρωτοτυπία, φαντασμαγορία και δημιουργικότητα; Κανένα. Δυστυχώς, το φιλμ του Chris Miller δεν είναι αυτή η ταινία, αλλά ένα προσχηματικό, αχρείαστο έργο, πολύ πιθανά αποτέλεσμα εκτεταμένης χρήσης Τεχνητής Νοημοσύνης. Εάν κάνουμε λάθος και η συγκεκριμένη τεχνολογία δε χρησιμοποιήθηκε για τη συγγραφή αυτού του σεναρίου... ίσως θα έπρεπε να είχε χρησιμοποιηθεί.

Το νέο «Smurfs» ξεκίνησε ως σχέδιο στημένο γύρω από τη Rihanna, η οποία δανείζει τη φωνή της στη Smurfette και υπογράφει το soundtrack της ταινίας. Αυτό εξηγεί το γεγονός ότι το έργο περιλαμβάνει δυσανάλογα πολλά μουσικοχορευτικά νούμερα, τα περισσότερα εκ των οποίων μάλιστα δε διακρίνονται για την ευρηματικότητα της σύλληψης και την ποιότητά τους, με τη δραματουργία που έχει στηθεί γύρω από αυτά να είναι εντελώς πρόχειρη και ρηχή. Δεν ξεχνάμε, φυσικά, ότι παρα??ολουθούμε μια παιδική ταινία, ακόμα κι αυτές όμως έχουν ένα (απλό, αλλά υπαρκτό) δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, κάτι που απουσιάζει εντελώς από αυτήν την ταινία. Αναπόφευκτα, ρηχοί θα είναι κι οι χαρακτήρες του φιλμ.

Από τους βασικούς χαρακτήρες του «Smurfs», δεν περιμέναμε τίποτα παραπάνω από το να μας προσφέρουν γέλιο - και δεν το έκαναν στην προκειμένη περίπτωση. Από τους κακούς, όμως, θέλαμε κάτι παραπάνω. Δυστυχώς, δεν πήραμε ούτε αυτό. Οι villains της ταινίας είναι εντελώς αδιάφοροι και κακογραμμένοι, με τον Δρακουμέλ, τον θρυλικό "κακό" του καρτούν, να μοιάζει γελοίος, αλλά όχι με την καλή έννοια - υπάρχει και τέτοια, ειδικά όταν μιλάμε για παιδικές ταινίες. Αν και ο Miller είχε στη διάθεσή του ένα αξιόλογο φωνητικό καστ, δεν κατάφερε να το αξιοποιήσει όπως θα έπρεπε, δεδομένου ότι το σενάριο της ταινίας είναι γεμάτο άθλιους, exposition διαλόγους που επεξηγούν τα πάντα, λες και απευθύνονται σε ηλίθιους.

Το «Smurfs» του Chris Miller είναι μια αρπαχτή που εκθέτει την ανικανότητα ορισμένων στελεχών του σύγχρονου Χόλιγουντ και την αδυναμία τους να κατανοήσουν πως η νοσταλγία από μόνη της δεν αρκεί για να μετατρέψει μια ταινία σε επιτυχία. Μακάρι η αποτυχία του φιλμ να δώσει στους ιθύνοντες αυτούς να καταλάβουν ότι η μόδα αυτή έχει κουράσει και πως είναι καιρός να αναζητήσουν νέες ιδέες και να δημιουργήσουν νέες μυθολογίες και ιστορίες. Τα παραμύθια που αγαπήσαμε μικροί θα είναι πάντα εδώ να τα επισκεπτόμαστε ξανά και δε χρειάζεται να τα καπηλευόμαστε. Μόνο κακό τους κάνουμε, αφού έτσι τα ξεχειλώνουμε και εξαντλούμε τις αντοχές του κοινού.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 21-08-2025  |  Διανομή: Feelgood Entertainment  |  Επίσημο Site