Eden

Μια ομάδα Ευρωπαίων αναζητούν μια νέα ζωή σε ένα προηγουμένως ακατοίκητο νησί στο αρχιπέλαγος Γκαλάπαγκος. Αυτοί και όσοι τους ακολουθούν πιστεύουν ότι έχουν βρει τον Παράδεισο... μόνο για να ανακαλύψουν ότι η κόλαση είναι οι άλλοι, κατά το γνωστό ρητό.

Το «Eden», η νέα ταινία του έμπειρου Ron Howard («Apollo 13», «A Beautiful Mind»), είναι μια από τις πιο πολιτικά φορτισμένες δουλειές του Αμερικανού σκηνοθέτη. Ταυτόχρονα, είναι και μια από τις πιο ρηχές, επιφανειακές και άστοχες ταινίες του. Εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία μιας χούφτας ανθρώπων που, ύστερα από την οικονομική κρίση του 1929 και λίγο πριν την άνοδο του Hitler στην εξουσία και τον επακόλουθο πόλεμο, μετοίκησαν σε ένα ερημονήσι σε μια προσπάθεια να ξεκινήσουν από την αρχή τη ζωή τους, η ταινία υποτίθεται μας δίνει ένα πανόραμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ασκεί κριτική στον καπιταλισμό, από τον οποίο όμως ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει. Ωραία και πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά, πλην όμως η ταινία δεν εμβαθύνει ποτέ και σε τίποτα, αντίθετα συστήνει εντελώς σχηματικούς ήρωες, απλώνει αναίτια τη δράση σε 130 βασανιστικά λεπτά και αδυνατεί να εστιάσει όσα θέλει να πει.

Ο Howard προβαίνει σε ορισμένες συζητήσιμες αισθητικές επιλογές προκειμένου να κάνει την όψη της ταινίας του πιο "κινηματογραφική". Προσθέτει χρωματικούς τόνους σέπιας για να αποδώσει καλύτερα την αίσθηση της εποχής, όμως αυτό αντί να προσθέτει αφαιρεί από το ρεαλισμό της ταινίας. Η εντελώς ψηφιακή, αψεγάδιαστη τεχνικά όψη του έργου έρχεται σε αντίθεση με τη "βρωμιά" του θέματος, κάτι που ζημιώνει το αποτέλεσμα. Σκέφτεσαι πως θα είχε γυρίσει ένας Josef von Sternberg στη δεκαετία του 1930 αυτήν την ταινία και θλίβεσαι από την πικρή διαπίστωση ότι ακόμη και έμπειροι, ικανοί σκηνοθέτες όπως ο Howard δεν έχουν μάθει ακόμα πώς να χειρίζονται το ψηφιακό με αισθητικά άρτια αποτελέσματα.

Δυστυχώς, η ταινία αποτυγχάνει να εκμεταλλευτεί και το εντυπωσιακό επιτελείο ηθοποιών της. Μπορεί οι Sydney Sweeney, Daniel Bruhl, Vanessa Kirby, Jude Law και Ana De Armas να είναι ένας θίασος που κάθε σκηνοθέτης θα ήθελε να έχει στη διάθεσή του, όμως ο Howard δεν τους δίνει ένα σενάριο της προκοπής. Όλοι οι ρόλοι είναι σχηματικοί και οι ηθοποιοί δεν μπορούν να τους ανυψώσουν όσο κι αν προσπαθούν. Η υστερική φωνακλού της De Armas, ο μπλαζέ γιατρός του Law, και πάει λέγοντας: κάθε πρόσωπο έχει ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό και γύρω από αυτό δομείται η παρουσία του στο φιλμ, δίχως να υπάρχουν arcs ή έστω κάποιες συναισθηματικές μεταβάσεις.

Το «Eden», αν και από τις πιο υποσχόμενες ταινίες στα χαρτιά της φετινής χρονιάς, λόγω σκηνοθέτη και cast, αποδείχθηκε μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις. Φλύαρο, ρηχό, αισθητικά απαράδεκτο και εξαντλητικό, συνεχίζει το σερί μετριοτήτων που σημειώνει ο Howard τα τελευταία χρόνια, ενώ σπαταλά το (πολύ) ταλέντο που συγκεντρώθηκε μπροστά από την κάμερα. Κρίμα, γιατί το θέμα ήταν τρομερά ενδιαφέρον, ενώ το γεγονός πως η ταινία γυρίστηκε με ανεξάρτητη χρηματοδότηση θα μπορούσε να δώσει στον σκηνοθέτη την ευκαιρία για κάτι πιο προβοκατόρικο. Κακά τα ψέματα, όμως, ο Howard δεν είναι τέτοιος σκηνοθέτης, δεν του ταίριαζε αυτό το θέμα, οπότε εύλογα το φιλμ κατέληξε αποτυχημένο.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 21-08-2025  |  Διανομή: Σπέντζος