Bring Her Back

Δύο νεαρά αδέλφια (Billy Barratt, Sora Wong), που είχαν βρει τον πατέρα τους νεκρό στο σπίτι τους, ανακαλύπτουν ότι στο απόμερο σπίτι που πλέον κατοικούν με την ανάδοχη μητέρα τους (Sally Hawkins) και ένα επίσης θετό μουγκό αγόρι (Jonah Wren Phillips) συντελείται ένα φρικιαστικό τελετουργικό.

Οι αδελφοί Danny και Michael Philippou, ελληνικής καταγωγής Αυστραλοί πρώην YouTubers, προκάλεσαν αίσθηση με το σκηνοθετικό ντεμπούτο τους, «Talk to Me» (2022). Με εκείνη την ταινία, φανέρωσαν το ταλέντο τους και προσέθεσαν τα ονόματά τους στη μακρά λίστα με τους πολλά υποσχόμενους δημιουργούς που έχουν ξεπηδήσει τις τελευταίες δεκαετίες από το είδος του τρόμου. Η δεύτερη ταινία τους είχε το δύσκολο έργο να αποδείξει πως οι δημιουργοί δεν ήταν ακόμα ένα "one-hit wonder", αλλά ότι ήρθαν για να μείνουν, και το «Bring Her Back» ανταποκρίνεται επιτυχώς σε αυτήν την πρόκληση, κυρίως χάρη στη σκηνοθετική δεξιοτεχνία με την οποία το δίδυμο χειρίζεται ένα όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αλλά ενδιαφέρον θέμα.

Στον πυρήνα του σεναρίου της νέας ταινίας των Philippou, βρίσκεται η θεματική της απώλειας και της ενοχής, κάτι που συναντήσαμε και στο ντεμπούτο τους, αλλά και σε πολλές ακόμα σύγχρονες ταινίες τρόμου. Η αφήγηση εστιάζει στον Andy, ένα έφηβο αγόρι που κουβαλά το φορτίο της ενοχής για τραυματικά γεγονότα του παρελθόντος, όταν απέτυχε να προστατεύσει τη μικρή αδελφή του. Σε παρόμοια ανάγκη θα βρεθεί τώρα, όταν θα ανακαλύψει πως πρέπει να τη φυλάξει από το διαβολικό σχέδιο της θετής τους μητέρας, η οποία με τη σειρά της παρακινείται από ένα τρυφερό κίνητρο, το οποίο όμως διαστρεβλώνεται και την οδηγεί σε πράξεις ακραίας βίας.

Οι αδελφοί Philippou χτίζουν με μαεστρία την ατμόσφαιρα αμφισημίας, τρόμου και νοσηρότητας. Για μεγάλο μέρος της ταινίας, φυτεύουν στο μυαλό του θεατή την αμφιβολία πως όλα αυτά μπορεί να είναι αποκύημα της φαντασίας του πρωταγωνιστή. Όταν, τελικά, δίνονται οι απαντήσεις, το φιλμ κλιμακώνει προς ένα κρεσέντο βίας και gore που απευθύνεται σε πολύ γερά στομάχια. Περιορίζοντας και πάλι το χώρο δράσης του φιλμ τους, οι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι ελέγχουν απόλυτα τον τόνο και το ρυθμό, υποβάλλουν τον τρόμο με τρόπο δεξιοτεχνικό και προσφέρουν στο θεατή μια από τις πιο φρικιαστικές εμπειρίες που θα έχει φέτος στη σκοτεινή αίθουσα.

Μεγάλο μέρος της επιτυχίας της η ταινία το χρωστά στην ερμηνεία της Sally Hawkins. Η εξαιρετική αυτή Αγγλίδα ηθοποιός, που έχουμε απολαύσει σε ταινίες και ρόλους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, από την νεορεαλιστική κομεντί «Happy-Go-Lucky» (2008) του Mike Leigh ως το οσκαρικό «The Shape of Water» (2017) του Guillermo Del Toro και τις τρεις ταινίες «Paddington» (2014, 2017, 2024), εδώ αναλαμβάνει για πρώτη φορά ρόλο "κακιάς" σε ταινία τρόμου και ανταποκρίνεται θεσπέσια στις απαιτήσεις μιας τέτοιας ερμηνείας. Το φαινομενικά αθώο πρόσωπό της δίνει σταδιακά τη θέση του σε εκείνο της τρέλας και της παράνοιας, με τη Hawkins να αποτυπώνει αυτή τη μετάβαση με το παίξιμό της.

Μοναδική μας ένσταση απέναντι στο φιλμ είναι η προσπάθεια των σεναριογράφων να καταστήσουν υποτυπωδώς συμπαθή την "κακιά" τους στο φινάλε. Σε μια προσπάθεια, ενδεχομένως, να πρωτοτυπήσουν και να αποφύγουν το κλισέ του σατανικού "κακού" που συναντάμε σε πάρα πολλές ταινίες του είδους, οι Philippou επιχειρούν απότομα να μας κάνουν όχι να συμπαθήσουμε, αλλά έστω να κατανοήσουμε μια γυναίκα που προέβη σε πράξεις φρικτής βιαιότητας λόγω μιας αβάσταχτης απώλειας που βίωσε. Δυστυχώς, η προσπάθεια αυτή δε χτίζεται επαρκώς από το σενάριο και αποτυγχάνει. Είναι, όμως, το μοναδικό πταίσμα μιας κατά τ' άλλα εξαιρετικής ταινίας, η οποία έρχεται να προστεθεί στη λίστα με τις δυνατές ταινίες τρόμου μιας φανταστικής χρονιάς για το είδος.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 21-08-2025  |  Διανομή: Feelgood Entertainment