Vermiglio

Σε ένα ορεινό χωριό της βόρειας Ιταλίας, λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ζει μια πολυμελής οικογένεια: ο αυστηρός πατέρας και δάσκαλος (Tommaso Ragno), η μάνα (Roberta Rovelli) που μοιράζει ακριβοδίκαια την αγκαλιά της σε όλα τα παιδιά, τα αγόρια και κορίτσια που μεταφράζουν το σύμπαν των μεγάλων το καθένα με το δικό του τρόπο, η ενήλικη κόρη (Martina Scrinzi) που ερωτεύεται έναν λιποτάκτη (Giuseppe De Domenico). Γύρω τους, οι εποχές αλλάζουν και αφήνουν τα πανέμορφα αποτυπώματά τους στη φύση, οι κάτοικοι του χωριού έχουν τις δικές τους συνήθειες και τελετουργίες και οι ζωές των απλών ανθρώπων αντιμετωπίζουν στωικά όσα τους επιφυλάσσει η τύχη.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ιταλίδας σκηνοθέτριας Maura Delpero είναι μια άσκηση στο νεορεαλισμό, έτσι δεξιοτεχνικά όπως αποτυπώνει στην οθόνη την καθημερινότητα απλών ανθρώπων της επαρχίας, σε αυστηρά οριοθετημένο χωροχρονικό πλαίσιο. Όπως οι μεγάλοι δάσκαλοι του ρεύματος, ο Roberto Rossellini, o Vittorio De Sica, o Luchino Visconti (στις νεορεαλιστικές ταινίες του), έτσι και η Delpero αποδεικνύεται δεινή στη μετατροπή απλών, όχι ιδιαίτερα δραματικών ή συναισθηματικά φορτισμένων στιγμών από τη ρουτίνα των χαρακτήρων της σε ατόφια κινηματογραφική ποίηση. Ο αργός ρυθμός, η υπέροχη φωτογραφία, το αψεγάδιαστο μοντάζ και βέβαια η εντυπωσιακή πλανοθεσία συμβάλλουν στη δημιουργία ενός φιλμικού σύμπαντος ιδιαίτερα γοητευτικού αν και διόλου ωραιοποιητικού.

Σε δεύτερο επίπεδο, το «Vermiglio» είναι μια πολιτική ταινία. Το αφηγηματικό γεγονός που "σπάει" τη φαινομενική μονοτονία της πρώτης πράξης είναι η έλευση ενός λιποτάκτη, ενός ανθρώπου που αποφάσισε να εγκαταλείψει τον πόλεμο τον οποίο οι κάτοικοι του χωριού αγνοούν επιδεικτικά, συνεχίζοντας την καθημερινότητά τους σαν να μην υπήρξε ποτέ. Η Ιστορία εισβάλλει με το έτσι θέλω στο σύμπαν της ταινίας, καταλύοντας τις ζωές των προσώπων και αποδεικνύοντας πως όλοι μας, όσο κι αν θέλουμε, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από όσα συμβαίνουν γύρω μας, κανείς μας δεν προχωρά ερήμην της συλλογικής ιστορίας. Η συμμετοχή, η συνδιαμόρφωση της κοινής ιστορικής μνήμης δεν είναι απλά μια υποχρέωση, αλλά κάτι το αναπόφευκτο.

Τέλος, το φιλμ είναι ένας εορτασμός της ζωής, αλλά και της δύναμης του ανθρώπου να ξεπερνά τις μεγαλύτερες τραγωδίες και να προοδεύει. Όλη η ταινία μπορεί να διαβαστεί σαν μια αλληγορία πάνω στη μεταπολεμική Ιταλία που αναγεννάται από τις στάχτες της (όπως, άλλωστε, και ο νεορεαλισμός αναγέννησε το μεταπολεμικό ιταλικό σινεμά), θεραπεύει τις πληγές της και αναζητά την ελπίδα. Δεν είναι τυχαίο που το φιλμ κλείνει με τη γέννηση ενός παιδιού, σύμβολο αισιοδοξίας κι ελπίδας για το αύριο. Παρά το γεγονός ότι η Delpero δεν καλλωπίζει τα πλάνα της, δεν ξεχνά ποτέ πως υπηρετεί το ρεαλισμό, συγχρόνως φέρνει στη φεστιβαλική γραφή της μια έμφυτη αισιοδοξία που την κάνει να ξεχωρίζει από το σωρό των φεστιβαλικών ταινιών.

Δείτε το «Vermiglio» στη μεγάλη οθόνη, είναι ταινία για τέτοιες διαστάσεις, κι ας μην ταιριάζει καθόλου με την εποχή που αποφάσισε η διανομή να την κυκλοφορήσει - τα χιονισμένα τοπία του έργου θα ξενίσουν μερίδα των θεατών των θερινών κινηματογράφων. Και σημειώστε το όνομα της Maura Delpero, γιατί σίγουρα θα μας απασχολήσει στο άμεσο μέλλον. Με μόλις μία ταινία, απέδειξε πως είναι άριστη γνώστης της κινηματογραφικής ιστορίας (από John Ford μέχρι νεορεαλισμό) και γλώσσας, καθώς και ότι το ύφος της έχει κάτι από την αύρα ενός μεγάλου μυθιστορήματος. Το καλλιτεχνικό μέλλον της προδιαγράφεται λαμπρό.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 05-06-2025  |  Διανομή: Weird Wave