Novocaine (2025)

Ο Nathan Caine (Jack Quaid) πάσχει από μια σπάνια νόσο, η οποία δεν του επιτρέπει να αισθάνεται καμίας μορφής πόνο, γι' αυτό και οι συμμαθητές του στο σχολείο τον αποκαλούσαν χλευαστικά "Νοβοκαϊνη". Ως ενήλικας πλέον, δουλεύει ως υποδιευθυντής σε μια τράπεζα, όπου γνωρίζει τη Shari (Amber Midthunder), την οποία ερωτεύεται. Μια μέρα, όμως, ληστές εισβάλλουν στην τράπεζα, κλέβουν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και απαγάγουν τη Sheri. Τώρα ο Nathan πρέπει να χρησιμοποιήσει το χάρισμά του προκειμένου να σώσει τη γυναίκα που αγαπά.

Μερικές φορές οι ταινίες δε χρειάζεται να είναι σπουδαίες για να μας κάνουν να περάσουμε καλά βλέποντάς τις. Αρκεί να έχουν χαβαλέ, να μην υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, να είναι καλογυρισμένες και να προκαλούν στοιχειώδη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή, προκειμένου να προσφέρουν ένα ευχάριστο δίωρο. Όσο κι αν θαυμάζουμε τον Andrei Tarkovsky ή τον Bela Tarr, υπάρχουν φορές που θέλουμε απλά να φάμε την πίτσα μας, να πιούμε την μπύρα μας και να χαζέψουμε μια μέτρια ταινιούλα που έχει πλάκα και κέφι. Ακριβώς μια τέτοια ταινία είναι το «Novocaine», ένα b-movie δράσης που ξέρει τα όριά του και δεν κοροϊδεύει το κοινό.

Το μόνο που πραγματικά έχουμε να καταλογίσουμε στην ταινία είναι η διάρκειά της, η οποία δε χρειαζόταν να είναι τόσο μεγάλη. Από τα 110 λεπτά, τουλάχιστον τα 20 θα μπορούσαν να λείπουν χωρίς να αλλάζει τίποτα, και τα περισσότερα από αυτά ανήκουν στην τελευταία πράξη, όπου ουσιαστικά έχουμε δύο φινάλε, χωρίς το δεύτερο να προσθέτει τίποτα πέρα από λίγη ακόμα δράση, εκρήξεις, ξύλο, αίμα και σπασμένα οστά. Ακόμα, εντούτοις, κι αυτή η φλυαρία, ιδωμένη μέσα στην όλη ατμόσφαιρα ηθελημένης υπερβολής που χαρακτηρίζει την ταινία, δε μας ενοχλεί ιδιαίτερα. Αλλωστε, αν περνάς καλά, δε θέλεις η καλοπέρασή σου να τελειώσει, κι ας μην υπάρχει δραματουργικός λόγος να συνεχιστεί.

Κατά τ' άλλα, πάντως, η ταινία έχει όλα όσα θέλεις από μια ταινία για Κυριακή μεσημέρι: έναν φαινομενικά αδύναμο ήρωα με τον οποίο ο μέσος θεατής μπορεί να ταυτιστεί, αλλά ο οποίος ανακαλύπτει τρόπο να αξιοποιήσει τις δυνατότητές του ώστε να πετύχει τον στόχο του, άφθονο ξύλο και μάχες, καλογυρισμένες σκηνές δράσης, κομπλέ μοντάζ, έναν αξιοσημείωτο κακό ενσαρκωμένο από τον Ray Nicholson, γιο του Jack - τον είδαμε πέρυσι στο «Smile 2» του Parker Finn. Τίποτα δεν είναι σοβαρό, κανένα διακύβευμα δε θα έπρεπε να μας αφορά, όμως είναι τόσο απενοχοποιημένα fun αυτή η ταινία, τόσο αδιάφορη στο να πάρει στα σοβαρά τον εαυτό της, ώστε μας παρασύρει κι εμάς στην ανερυθρίαστη διασκέδαση που προσφέρει απλόχερα.

Τέλος, έχουμε κι ένα απλοϊκό, εύληπτο, αλλά πάντα καλοδεχούμενο μηνυματάκι, που πάντα μας αρέσει να υπάρχει σε αυτές τις ταινίες. Εν προκειμένω, πρόκειται για τη δύναμη της αγάπης να μας κάνει να συνειδητοποιούμε την ανθρώπινη υπόστασή μας, να πονάμε αλλά και να ξεπερνάμε τον πόνο. Δεν είναι καμιά συγκλονιστική φιλοσοφία, δε θα αλλάξουν ζωές ύστερα από τη θέαση, δε θα δείτε το «Novocaine» στην επόμενη λίστα του Sight & Sound, δε θα το δείτε καν στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς ή του μήνα - ακόμα και στην εβδομάδα που διανύουμε, κάνουν πρεμιέρα στις αίθουσες 2-3 καλύτερες ταινίες. Ε, και;

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 20-03-2025  |  Διανομή: Feelgood Entertainment