Presence

Όταν η Rebekah Payne (Lucy Liu) μετακομίζει, μαζί με τον άνδρα της Chris (Chris Sullivan) και τα παιδιά τους, Chloe (Callina Liang) και Tyler (Eddy Maday) σε ένα φαινομενικά ήσυχο προάστιο, σκοτεινά μυστικά αρχίζουν να αναδύονται και το πνεύμα που κατοικεί μέσα στο σπίτι παρακολουθεί τα δράματά τους συμμετέχοντας κι εκείνο στη ζωή τους, συχνά με ανατριχιαστικό τρόπο. Τα μέλη της οικογένειας σταδιακά θα αντιληφθούν την παρουσία του και θα αντιδράσουν διαφορετικά.

Από το 1989, όταν και έγινε ο νεότερος σκηνοθέτης που κατέκτησε ποτέ το Χρυσό Φοίνικα με το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του «Sex, Lies, and Videotape», μέχρι και σήμερα, ο Steven Soderbergh δεν έχει πάψει να πειραματίζεται, να δοκιμάζεται, να αλλάζει στιλ, να ρισκάρει με νέες αφηγηματικές μορφές και τεχνολογίες, παραμένοντας παραγωγικός με περίπου μία ταινία το χρόνο. Έτσι, λοιπόν, η πιο πρόσφατη δημιουργία του φλερτάρει με το είδος του τρόμου, χωρίς όμως να εντάσσεται ακριβώς σε αυτό, αλλά μασκαρεύοντας, κάτω από τα κλισέ μιας ιστορίας φαντασμάτων και στοιχειωμένου σπιτιού, μια οικογενειακή τραγωδία, στην έκρηξη της οποίας κρύβεται η συναισθηματική δύναμη της ταινίας.

Το σενάριο, το οποίο υπογράφει ο έμπειρος David Koepp («Stir of Echoes», μια ταινία συναφούς θεματολογίας με το «Presence»), μας συστήνει την οικογένεια Payne, η οποία, ύστερα από μια συνταρακτική απώλεια, προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της. Η τραγωδία ήταν αυτή που φαινομενικά διέλυσε την οικογένεια και δημιούργησε τοίχους ανάμεσα στα μέλη της, η τραγωδία όμως θα είναι κι αυτή που, τελικά, θα ενώσει ξανά, με τρόπο σπαρακτικό, τους ανθρώπους αυτούς, σε ένα πραγματικά αξέχαστο φινάλε. Ο Koepp κάνει πραγματικά εξαιρετική δουλειά στην ανατροπή των συμβάσεων του είδους, ενώ και οι χαρακτήρες, τόσο ως προς τη σκιαγράφησή τους όσο και ως προς το αφηγηματικό τους τόξο εντός του έργου, είναι καλοδουλεμένοι.

Αλλά και ο Soderbergh, με την ευρηματική σκηνοθεσία του, έρχεται να συμπληρώσει το σεναριακό οικοδόμημα του συνεργάτη του και να το απογειώσει. Επιλέγοντας να γυρίσει ολόκληρη την ταινία σε μονοπλάνα από την οπτική γωνία του φαντάσματος, ο Αμερικανός σκηνοθέτης δεν έχει απλώς την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τη βιρτουοζιτέ του, ενορχηστρώνοντας περίτεχνες κινήσεις της κάμερας (εκ των οποίων μία, στην τελική σκηνή, μπορεί να φέρει ανατριχίλα και δάκρυα στα μάτια συγχρόνως), αλλά κατορθώνει να βάλει το θεατή στη θέση της "οντότητας" του τίτλου, η οποία εν προκειμένω δεν επιθυμεί να βλάψει, αλλά να προστατεύσει τα μέλη της οικογένειας που κατοικεί στο σπίτι το οποίο έχει στοιχειώσει.

Ερχόμενη λίγες μόλις εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του ελληνικού «Αρκάντια», το οποίο και συμπληρώνει ιδανικά, το «Presence» επιβεβαιώνει την επάνοδο των ιστοριών φαντασμάτων, αλλά και μια τάση των δημιουργών να βρίσκουν νέους τρόπους να αφηγούνται τέτοιες ιστορίες. Τα δείγματα γραφής είναι πολύ καλά και, ως λάτρεις αυτών των αφηγήσεων, χαιρόμαστε ιδιαίτερα που παρατηρούμε αυτήν την τάση. Αν και δεν είναι αμιγώς ταινία τρόμου, και σίγουρα η προώθησή της ως τέτοια με το σλόγκαν "η πιο τρομακτική ταινία της χρονιάς" θα έχει σαν αποτέλεσμα πολλοί θεατές, που θα επισκεφθούν την σκοτεινή αίθουσα με συγκεκριμένες προσδοκίες, να φύγουν απογοητευμένοι, η ταινία του Steven Soderbergh σίγουρα αποτελεί μια από τις πιο πρωτότυπες καταθέσεις στο είδος που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 20-02-2025  |  Διανομή: Tanweer  |  Επίσημο Site