Megalopolis

Η πόλη της Νέας Ρώμης στην Αμερικανική Δημοκρατία πρέπει να αλλάξει, προκαλώντας σύγκρουση μεταξύ του Cesar Catilina (Adam Driver), ενός ιδιοφυούς καλλιτέχνη που επιδιώκει ένα ουτοπικό, ιδεαλιστικό μέλλον, και του αντιπάλου του, του δημάρχου Franklyn Cicero (Giancarlo Esposito), που παραμένει αφοσιωμένος σε ένα οπισθοδρομικό καθεστώς, διαιωνίζοντας την απληστία και τη διαφθορά. Ανάμεσά τους στέκει διχασμένη η κοσμική Julia Cicero (Nathalie Emmanuel), κόρη του δημάρχου, που εξαιτίας της αγάπης της για τον Cesar θα αναγκαστεί να δοκιμαστεί ώστε να ανακαλύψει τι πραγματικά αξίζει στην ανθρωπότητα.

Η ιδέα για το «Megalopolis», μια φιλόδοξη ταινία επιστημονικής φαντασίας που θα έμπλεκε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Αμερικής μέσα από τη φόρμα του παραμυθιού, γεννήθηκε στο μυαλό του Francis Ford Coppola στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν προσπαθούσε να ολοκληρώσει την ταραχώδη παραγωγή του αριστουργηματικού «Apocalypse Now» (1979) κόντρα σε μυριάδες δυσκολίες. Πολλές φορές ο μεγάλος Αμερικανός δημιουργός έφθασε κοντά στην υλοποίηση αυτού του μεγαλεπήβολου οράματος, πάντα όμως κάποιο εμπόδιο έβαζε φρένο στο όνειρό του και έστελνε το «Megalopolis» ξανά στις λίστες με τα μεγαλύτερα απραγματοποίητα σχέδια σκηνοθετών. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σωτήριο έτος 2024, όταν ο Coppola κατάφερε τελικά να ολοκληρώσει την ταινία που πάντα ονειρευόταν, με δικούς του όρους.

Για να απολαύσει κανείς μια τόσο ιδιαίτερη ταινία όπως το «Megalopolis», απαιτείται να ξεχάσει ό,τι γνωρίζει ως αισθητικό ή αφηγηματικό κανόνα του κινηματογράφου. Ο 85χρονος Coppola εφευρίσκει από την αρχή μια νέα γλώσσα, μια νέα αφηγηματική οδό, κι όλα αυτά ενώ διηγείται ένα πολύ απλό, στην όψη τουλάχιστον, παραμύθι που σε πολλούς θα φανεί απλοϊκό, στην πραγματικότητα όμως είναι απολύτως ταιριαστό με την έννοια της παραβολής, που ήδη από τους τίτλους αρχής προσεταιρίζεται η ταινία. Το «Megalopolis», με άλλα λόγια, δε μοιάζει με καμιά ταινία που έχουμε παρακολουθήσει στο παρελθόν, δεν είναι φιλική προς το κοινό και γι' αυτό η αναγνώριση που της πρέπει θα αργήσει να έρθει - αλλά θα έρθει.

Στον πυρήνα της ταινίας, βρίσκεται ένα σχόλιο του Coppola πάνω στην σύγκρουση του καλλιτέχνη με όλα όσα τον καταπιέζουν: την πολιτική, τα συμφέροντα (οι νύξεις προς την αμερικανική πολιτική πραγματικότητα είναι εμφανείς), τον καπιταλισμό, αλλά και τους προσωπικούς του δαίμονες, τον έρωτα, τη "διαμάχη" συναισθήματος και λογικής. Μέσα από μια αχαλίνωτης φαντασίας εικονογραφία που φέρνει την αισθητική των ρωμαϊκών υπερθεαμάτων σε μια φουτουριστική σύλληψη της Αμερικής, με τη βοήθεια εξαιρετικών ερμηνειών άψογα εναρμονισμένων με την ηθελημένη υπερβολή του όλου θεάματος, ο Coppola υλοποιεί με τη φόρα ενός 25άρη αλλά και την οξυδέρκεια ενός φτασμένου δημιουργού που παραδίδει την καλλιτεχνική διαθήκη του, ένα αυθεντικό όραμα δεκαετιών, που, αρέσει-δεν αρέσει, δικαιώνει πανηγυρικά το δημιουργό του για την επιμονή του.

Τελικά, αυτό είναι το «Megalopolis»: ένας άνθρωπος και το όνειρό του, όπως ήταν και ο υπότιτλος μιας παλαιότερης ταινίας του Coppola, του «Tucker» (1988). Στην ήδη διάσημη ατάκα του Adam Driver "Time, stop!", συνοψίζονται μάλλον όλα όσα θέλει να πει ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Μήπως όλα τα καλλιτεχνικά έργα δεν είναι μια προσπάθεια των δημιουργών τους να κάνουν το χρόνο να "σταματήσει", να εξασφαλίσουν το πέρασμα στην αθανασία, την υστεροφημία με άλλα λόγια, που θα νικήσει το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου, τη φθορά και το θάνατο; Και μήπως το «Megalopolis», το μεγαλύτερο επίτευγμα του Coppola με όρους επιμονής κι υπομονής, δεν είναι η απόδειξη πως, ακόμα και στην εποχή του streaming και των franchises, το σινεμά των δημιουργών βρίσκει ακόμα οδούς έκφρασης κι επικοινωνίας με το κοινό;

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 28-11-2024  |  Διανομή: Feelgood Entertainment  |  Επίσημο Site