Parthenope
Παρθενόπη
Δραματική | Παραγωγή: 2024 | Διάρκεια 136'

Σκηνοθεσία: Paolo Sorrentino
Πρωταγωνιστούν: Celeste Dalla Porta, Stefania Sandrelli, Gary Oldman, Silvio Orlando, Luisa Ranieri
Η Parthenope (Celeste Dalla Porta) είναι μια γυναίκα που γεννήθηκε το 1950, στη Νάπολι, και πήρε το όνομά της από την αρχαία ονομασία της πόλης. Την ακολουθούμε καθώς ενηλικιώνεται με φόντο μια εποχή σεξουαλικής απελευθέρωσης και νέων ηθών. Είναι μια εποχή που θα γνωρίσει στη νεαρή γυναίκα τον έρωτα, αλλά θα της μάθει και την απώλεια, μέσα από το χαμό ενός αγαπημένου προσώπου. Φοιτώντας στο πανεπιστήμιο, η Parthenope θα αγαπήσει την ανθρωπολογία και, χάρη στις διδαχές ενός καθηγητή (Silvio Orlando), θα αποφασίσει να ακολουθήσει κι η ίδια ακαδημαϊκή καριέρα. Ο έρωτας, η πολιτική, η Ιστορία, το σεξ, η θρησκεία, το ποδόσφαιρο θα μπλεχθούν στο συναισθηματικό ταξίδι της ηρωίδας.
Η νέα ταινία του Paolo Sorrentino («The Great Beauty», «Youth») πιάνει το νήμα από εκεί όπου το άφησε η αμέσως προηγούμενη δουλειά του, το «The Hand of God», με τον Ιταλό σκηνοθέτη να υπογράφει ακόμη μια ερωτική επιστολή προς την γενέτειρα πόλη του, τη Νάπολι. Μόνο που, τούτη τη φορά, κεντρικός χαρακτήρας του φιλμ δεν είναι ένας νεαρός άνδρας - alter ego του ίδιου του δημιουργού, αλλά μια γυναίκα, την οποία ο Sorrentino εμφανώς βλέπει ως αντανάκλαση της ομορφιάς της ίδιας της πόλης, της ιστορίας της, των μύθων της και της μυστηριώδους προέλευσής της. Γι' αυτό κινηματογραφεί τη νεαρή ηρωίδα του με τρόπο άκρως αισθησιακό, αναδεικνύοντας τις σωματικές της αρετές δίχως ποτέ να γίνεται χυδαίος.
Η Celeste Dalla Porta σηκώνει στις ελάχιστα πεπειραμένες αλλά επαρκέστατες τελικά πλάτες της την ταινία και μαγνητίζει το βλέμμα χάρη και στις υποκριτικές της δυνατότητες. Εκεί που το σενάριο χωλαίνει, η σκηνοθεσία αναλώνεται σε καρτποσταλικής αισθητικής γενικά πλάνα και δευτερεύοντες χαρακτήρες παρελαύνουν από την οθόνη χωρίς να κομίζουν κάτι στη δραματουργία, η πρωταγωνίστρια καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον μας αμείωτο κατά την (υπερβολική) διάρκεια των 137 λεπτών της ταινίας. Είναι κρίμα που ο Sorrentino δε φρόντισε να αξιοποιήσει τόσο την πρωταγωνίστριά του όσο και τις σποραδικά εμπνευσμένες, σουρεαλιστικές εικόνες του για μια πιο συμπαγή δημιουργία, που θα ήξερε τι θέλει να πει, θα είχε σαφή θεματολογική κι αισθητική κατεύθυνση και δε θα πελαγοδρομούσε διαρκώς.
Δυστυχώς, το «Parthenope» εγγράφεται ως μια από τις πιο αδύναμες ταινίες του Paolo Sorrentino. Έχοντας εξασφαλίσει μεγάλο προϋπολογισμό, στον οποίο συνέβαλε σημαντικά ο οίκος Yves Saint Laurent, ο Ιταλός σκηνοθέτης φλυαρεί ακατάπαυστα, κάνει κατάχρηση του μοντάζ μη επιτρέποντας στα κάδρα του να ανασάνουν και φτιάχνοντας εικόνες που γοητεύουν τον αμφιβληστροειδή αλλά παραμένουν ρηχές και άνευ περιεχομένου. Εξίσου ατημέλητο είναι και το σενάριο, απ' όπου παρελαύνουν ολόκληροι χαρακτήρες τελείως περιττοί, κάποιοι απ' τους οποίους μάλιστα ερμηνευμένοι από ηθοποιούς διαμετρήματος σαν τον Gary Oldman. Ακόμα και το φελινικά διονυσιακό φινάλε δεν κατορθώνει να διασκεδάσει τις εντυπώσεις μιας εξοντωτικής παρακολούθησης που προσφέρει ελάχιστες ανταμοιβές.
Ίσως, τελικά, ο Sorrentino να μην ήταν έτοιμος να βουτήξει τόσο βαθιά στη διερεύνηση της γυναικείας φύσης. Γιατί, αν ο στόχος του ήταν για ακόμη μια φορά ένας παραλληλισμός της προσωπικής με τη συλλογική ιστορία, σε αυτό η νέα του ταινία αποτυγχάνει παταγωδώς. Ομφαλοσκοπική και ρηχή όπως καταλήγει, η «Parthenope» φέρνει στο νου το «Juliet of the Spirits» (1965) του Federico Fellini, μια δημιουργία στην οποία ο κορυφαίος δημιουργός αποπειράθηκε κάτι ανάλογο, αλλά απέτυχε να φέρει κάτι από την ευφυία του σε μια καθαρά γυναικεία υπόθεση. Κρατάμε το όνομα της πρωταγωνίστριας του φιλμ, όπως και την εξαιρετική έμπνευση να παίξει η Stefania Sandrelli το χαρακτήρα σε μεγαλύτερη ηλικία, και περιμένουμε την επιστροφή του Sorrentino στη φόρμα.
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 07-11-2024 | Διανομή: The Film Group



Σας Προτείνουμε Ακόμη
Το Πρόγραμμα των Προβολών