Buzzheart

Εξαιτίας της βαθιάς ανησυχίας που αισθάνονται για τη συναισθηματικά εύθραυστή κόρη τους Μαίρη (Κωνσταντίνα Μεσσήνη), οι γονείς της (Εβελίνα Παπούλια, Γιώργος Λιάντος) προσκαλούν το νέο της φίλο, Αργύρη (Κλαούντιο Καγιά), να περάσει το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας μαζί τους στο εξοχικό τους. Εκεί, τον υποβάλλουν σε μια σειρά αλλόκοτων και κάπως επικίνδυνων δοκιμασιών, με σκοπό να διαπιστώσουν την καταλληλότητά του ως αγοριού της μοναχοκόρης τους. Καθώς οι μέρες περνούν και οι δοκιμασίες παίρνουν όλο και πιο βίαιη τροπή, οικογενειακά μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Αφού παρέδωσε μια από τις πιο σοκαριστικές ελληνικές ταινίες του 21ου αιώνα με το «Hardcore» (2004), έναν πρόδρομο του Weird Wave, ο Ντένης Ηλιάδης αποτέλεσε προσωπική επιλογή του Wes Craven ώστε να σκηνοθετήσει στην Αμερική το remake του κλασικού φιλμ «The Last House on the Left» (2009). Η επόμενη αγγλόφωνη ταινία του Ηλιάδη, «Plus One» (2013), δεν είχε, ωστόσο, την αναμενόμενη επιτυχία, κι έτσι φτάνουμε στο 2024, με τον σκηνοθέτη να επιστρέφει στα πάτρια εδάφη προκειμένου να δώσει σάρκα και οστά σε ένα σενάριο που είχε γράψει, για πρώτη φορά, το 2005, αμέσως μετά την κυκλοφορία του «Hardcore» και λίγο πριν την πρόσκλησή του στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το «Buzzheart» ανήκει στο είδος του ψυχολογικού θρίλερ τρόμου, ένα είδος που παραδοσιακά περιφρονείται από την ελληνική παραγωγή. Το γεγονός πως μέσα σε μία χρονιά έχουμε δει το «Μην Ανοίγεις την Πόρτα» του Σάκη Καρπά, το «Μινόρε» του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα και αυτό εδώ είναι ενθαρρυντικό, έστω κι αν καμία από αυτές τις ταινίες δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη. Βλέπετε, το καινούργιο πόνημα του Ηλιάδη ξεκινά με ένα υποσχόμενο premise, μοιάζει επηρεασμένο από το σινεμά του M. Night Shyamalan, του Jordan Peele και του Bong Joon - Ho, χτίζει κατά το μεγαλύτερο μέρος του μια ενδιαφέρουσα και αινιγματική ίντριγκα, αποτυγχάνει όμως να εκπληρώσει τις προσδοκίες που γεννά το πρώτο του μισό. Του λείπει, δηλαδή, ένα βασικό στοιχείο που αποτελεί, εδώ και δεκαετίες, τραύμα του ελληνικού κινηματογράφου: το σενάριο.

Η τρίτη πράξη της ταινίας αποκαλύπτει τις αδυναμίες του φιλμικού οικοδομήματος: ένα σενάριο γεμάτο τρύπες και λογικά κενά, τραβηγμένο από τα μαλλιά προκειμένου να σοκάρει το θεατή με τις ανατροπές του, οι οποίες δυστυχώς είναι όλες προβλέψιμες και απογοητευτικές. Παρά το μεράκι του Ηλιάδη και των συνεργατών του στο οπτικό σκέλος του έργου, το «Buzzheart» δε διαθέτει μια στιβαρή αφήγηση που θα το απογείωνε και θα το καθιστούσε πραγματικά αξέχαστο, συμβάλλοντας έτσι στην αλλαγή νοοτροπίας απέναντι στο εγχώριο σινεμά είδους. Εξίσου προβληματικό αποδεικνύεται και το καστ της ταινίας, που δεν πείθει και δεν είναι σωστά καθοδηγημένο από τον σκηνοθέτη.

Το «Buzzheart» είναι άλλη μια χαμένη ευκαιρία για ένα πραγματικά καλό ελληνικό φιλμ είδους, και μάλιστα ενός είδους στο οποίο ο εγχώριος κινηματογράφος δεν έχει παράδοση. Οι ενδιαφέρουσες ιδέες και η περιστασιακή σκηνοθετική μαστοριά δεν αρκούν, καθώς το θεμελιώδες οικοδομικό υλικό, το σενάριο, είναι ανεπαρκές. To αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές, αλλά από έναν σκηνοθέτη με κάποια διαπιστευτήρια, σαν αυτά του Ηλιάδη, περιμένεις πάντα κάτι παραπάνω. Δυστυχώς, η τελευταία αξιόλογη δουλειά του Έλληνα σκηνοθέτη παραμένει το remake του «Last House on the Left». Η επιστροφή του στην Ελλάδα είναι άξια απορίας, αφού εμφανώς δεν μπορεί να βρει εδώ ηθοποιούς και προϋπολογισμό που θα του επιτρέψουν να υλοποιήσει το όραμά του.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 19-09-2024  |  Διανομή: Σπέντζος