Never Let Go

Μια γυναίκα (Halle Berry) κατοικεί σε ένα απομονωμένο σπίτι στο δάσος μαζί με τους δύο μικρούς γιους της, το Samuel (Anthony B. Jenkins) και το Nolan (Percy Daggs IV). Με βάση τους ισχυρισμούς της, είναι οι μόνοι επιζώντες της ανθρωπότητας, όταν αυτή χτυπήθηκε από ένα κακό πνεύμα, το οποίο καραδοκεί έξω από το δάσος για να κατασπαράξει τα δύο παιδιά οποιαδήποτε στιγμή αυτά μείνουν μόνα τους. Όταν, όμως, τα τρόφιμα τελειώσουν και η ανάγκη των παιδιών για επικοινωνία γίνει ασφυκτική για τη μητέρα τους, τα πράγματα θα πάρουν πολύ άσχημη τροπή.

Βασικός εκπρόσωπος του γαλλικού εξτρεμισμού, και δημιουργός μιας από τις ελάχιστες αξιόλογες ταινίες του ρεύματος, του «High Tension» (2003), ο Alexandre Aja σύντομα απομακρύνθηκε από αυτόν και με κάθε νέα ταινία του φλερτάρει όλο και περισσότερο με τον mainstream, μουλτιπλεξάδικο τρόμο. Η αλήθεια είναι ότι μας έχει δώσει μερικά καλά δείγματα του τελευταίου, όπως το προ πενταετίας «Crawl», ένα υποτιμημένο φιλμ που αξίζει να ανακαλύψετε. Η νέα του ταινία, ωστόσο, ανήκει μάλλον στις λιγότερο επιτυχημένες στιγμές της φιλμογραφίας του, καθώς πάσχει από πολλές απόψεις, και ειδικά στο φινάλε της, το οποίο μοιάζει τραβηγμένο από τα μαλλιά και προβλέψιμο.

Το «Never Let Go» μοιάζει αρκετά με ταινία του M. Night Shyamalan. Ένα ολιγομελές καστ, σε συγκεκριμένο, αυστηρά οριοθετημένο χώρο, περικυκλωμένο από μια απροσδιόριστη αλλά διαρκώς παρούσα απειλή. Συγχρόνως, ο προβληματισμός πάνω στην οικογένεια και η αλληγορία πάνω στην τοξική γονεϊκότητα που κρύβεται βαθιά μέσα στο αλλοπρόσαλλο σενάριο της ταινίας είναι στοιχεία που συναντάμε και σε φιλμ του Ινδοαμερικανού δημιουργού. Ο Aja δείχνει το ίδιο μεράκι στη δημιουργία ατμόσφαιρας και παράνοιας κατά τις δύο πρώτες πράξεις του έργου, όπου η αίσθηση παρακμής και το southern gothic ύφος φέρνει στο νου ταινίες όπως το «Eaten Alive» (1976) του Tobe Hooper - διαμαντάκι αυτό, να το δείτε.

Δυστυχώς, ο Aja δανείζεται από τον Shyamalan και την ψυχαναγκαστική τάση του τελευταίου για ανατροπή στο φινάλε της ταινίας του. Κι ενώ κατευθύνει προς μια συγκεκριμένη αποκάλυψη τις προσδοκίες μας, η τελική σκηνή της ταινίας αποκαλύπτει, υποτίθεται, κάτι εντελώς διαφορετικό. Μόνο που αυτή η αποκάλυψη ζημιώνει με διπλό τρόπο την ταινία: αφενός είναι προβλέψιμη εξαρχής, τουλάχιστον από τον ελαφρώς πιο έμπειρο θεατή, αφετέρου, και σημαντικότερο, είναι ασύμβατη με την ευρύτερη προβληματική του έργου. Με λίγα λόγια, ο Aja αυτό-αναιρείται, στερώντας τη δυνατότητα από το «Never Let Go» να γίνει μια από τις καλύτερες ταινίες της καριέρας του.

Κρίμα για τη Halle Berry, που αποτυγχάνει κι εδώ να βρει ένα πρωταγωνιστικό όχημα της προκοπής ώστε να πραγματοποιήσει τη μεγάλη της επιστροφή στα χολιγουντιανά σαλόνια, αλλά για τους ανήλικους πρωταγωνιστές που κάνουν θαυμάσια δουλειά. Το έργο δεν είναι αντάξιο των ηθοποιών του, ούτε καν του σκηνοθέτη του, ο οποίος μπορεί να είναι συνολικά άνισος, οπωσδήποτε όμως έχει στη φιλμογραφία του ορισμένες αξιόλογες καταθέσεις στο είδος του τρόμου. Το καλό με σκηνοθέτες σαν τον Aja είναι ότι δεν κάνουν μεγάλα διαλείμματα ανάμεσα στις ταινίες τους, επομένως μπορούμε να ελπίζουμε ότι ο Γάλλος σκηνοθέτης θα επιστρέψει σύντομα με νέα, καλύτερη ταινία.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 19-09-2024  |  Διανομή: Σπέντζος