The Crow

Οι αδελφές ψυχές Eric (Bill Skarsgard) και Shelly (FKA twigs) γνωρίζονται στην κλινική αποτοξίνωσης από τα ναρκωτικά όπου βρίσκονται αμφότεροι, ερωτεύονται, το σκάνε και ζουν ένα διάστημα ευτυχισμένοι ο ένας με τον άλλο, σύντομα όμως δολοφονούνται βάναυσα από τους δαίμονες του παρελθόντος της Shelly. Όταν του δίνεται η ευκαιρία να σώσει τη μοναδική του αγάπη θυσιάζοντας τον εαυτό του, ο Eric αναζητά εκδίκηση χωρίς έλεος, διασχίζοντας τους κόσμους ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Η ψυχή του, καθοδηγούμενη από ένα κοράκι, δε θα ησυχάσει αν δεν τιμωρηθούν εκείνοι που του στέρησαν ό,τι αγάπησε, με βασικό στόχο τον μυστηριώδη, σατανικό Vincent Roeg (Danny Huston).

Η ταινία «The Crow» του 1994, μεγάλου μήκους ντεμπούτο του σκηνοθέτη Alex Proyas και κύκνειο άσμα του πρωταγωνιστή Brandon Lee, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο στη διάρκεια των γυρισμάτων, είναι πλέον ένας εμβληματικός cult τίτλος, με το φανατικό κοινό του. Δικαίως, αφού επηρέασε την ποπ κουλτούρα, τη gothic αισθητική και τον τρόπο ζωής μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων, που έκανε το στιλ και την αισθητική της ταινίας μέρος της καθημερινότητάς της. Τα σίκουελ που κυκλοφόρησαν στα επόμενα χρόνια δεν είχαν σε καμία περίπτωση τον ανάλογο αντίκτυπο, ενώ το remake που παρακολουθήσαμε φέτος ήταν ένα πρότζεκτ που ακουγόταν χρόνια στους διαδρόμους των χολιγουντιανών στούντιο, δεν έλεγε, όμως, να πάρει μπροστά μέχρι που το ανέλαβε ο Rupert Sanders.

Ο Sanders, το βιογραφικό του οποίου περιλαμβάνει ακόμα ένα remake, τη live-action αμερικανική εκδοχή του ιαπωνικού anime «Ghost in the Shell», δεν είναι κακός σκηνοθέτης. Γνωρίζει πώς να πλάσει την απαιτούμενη ατμόσφαιρα, να φροντίσει την όψη των κάδρων του και να μιμηθεί επιτυχημένα την αισθητική της ταινίας που κάθε φορά έχει σαν σημείο αναφοράς - εν προκειμένω, το πρωτότυπο φιλμ του Proyas. Ωστόσο, δεν είναι ένας σκηνοθέτης που θα αξιοποιήσει τις ιδέες του και θα παραδώσει κάτι αληθινά φρέσκο, ρηξικέλευθο και ενδιαφέρον. Αυτό, από μόνο του, υπονομεύει το remake, αφού ο βασικός λόγος της επιτυχίας του αρχικού έργου ήταν η φρέσκια αισθητική του, κάτι που δε διαθέτει η νέα ταινία.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη σκηνή όπου η εισβολή του Eric στο θέατρο μοντάρεται παράλληλα με την παράσταση μπαλέτου. Με τη δράση συγχρονισμένη στο ρυθμό της μουσικής, το αίμα να ρέει άφθονο και τις χορογραφίες μάχης να είναι τιμιότατες, η εν λόγω σεκάνς θα μπορούσε να αποτελεί ένα αυτόματα κλασικό set piece δράσης. Όμως, ο εντελώς flat τρόπος με τον οποίο φιλμάρει τη δράση ο Sanders, μολονότι δεν στερείται οπτικής ομορφιάς, δεν έχει ψυχή, δίνει την εντύπωση πως ο σκηνοθέτης εκτελεί, ευσυνείδητα μεν βαριεστημένα δε, αγγαρεία. Αυτό το πρόβλημα έχει ολόκληρη η ταινία, η οποία μοιάζει γυρισμένη στον αυτόματο πιλότο, αφού, τελικά, δεν ήταν passion project κανενός οραματιστή δημιουργού, αλλά στουντιακή αρπαχτή.

Έτσι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Bill Skarsgard και του Danny Huston να εμφυσήσουν περισσότερες της μιας διαστάσεις στους χαρακτήρες που καλούνται να υποδυθούν, το «The Crow» του Rupert Sanders καταλήγει ένα εντελώς αχρείαστο και αδιάφορο remake. Δεν είναι μια κακή ταινία, γιατί "κακή ταινία" σημαίνει ένα έργο που προσπάθησε, αλλά δεν κατάφερε να πετύχει κάτι. Το παρόν φιλμ εξαρχής δεν πρέπει να ενδιέφερε κανέναν και φτιάχτηκε με αποκλειστικό σκοπό να εκμεταλλευτεί τη νοσταλγία των φαν της πρωτότυπης ταινίας και τη δίψα τους για νέες ιστορίες τοποθετημένες στο αγαπημένο τους σύμπαν. Η εμπορική αποτυχία της ταινίας θα πρέπει να διδάξει στους παραγωγούς της ότι οι αληθινά εμβληματικές ιστορίες γυρίζονται μόνο μία φορά.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 12-09-2024  |  Διανομή: Tanweer  |  Επίσημο Site