Strange Darling

Μια γυναίκα (Will Fitzgerald) κι ένας άνδρας (Kyle Gallner), άγνωστοι μεταξύ τους μέχρι πρότινος, γνωρίζονται σ' ένα μπαρ και καταλήγουν στο δωμάτιο ενός μοτέλ, προκειμένου να κάνουν ένα one-night stand. Η βραδιά εξελίσσεται με σαδομαζοχιστικά παιχνίδια, το επόμενο πρωί όμως θα βρει τη γυναίκα κυνηγημένη από τον άνδρα ο οποίος προσπαθεί επανειλημμένα να τη σκοτώσει. Ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια από διάφορους περαστικούς, η νεαρή κοπέλα θα καταλήξει σε ένα ορεινό σπίτι. Είναι, όμως, τα πράγματα έτσι όπως δείχνουν ή οι χαρακτήρες αυτοί κρύβουν τα χαρτιά τους;

Το «Strange Darling» παίζει με τα κλισέ του είδους των rape / revenge και των slasher ταινιών, όπου ένας άνδρας μακελεύει αμείλικτα και με τη μέγιστη σκληρότητα ανυπεράσπιστες γυναίκες. Κάνοντας την ανατροπή, εδώ η ταινία μας συστήνει σε μια γυναίκα - serial killer, η οποία χρησιμοποιεί τη σεξουαλικότητά της και το μαγνητισμό που ασκεί στα αρσενικά, προκειμένου να απελευθερώσει τη δολοφονική μανία της. Εύκολα θα μπορούσε μια τέτοια ιδέα να καταλήξει στον ρεβανσισμό και η ταινία να μην έχει καμία διαφορά από τα slasher του σωρού που κατέκλυζαν τις αίθουσες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, ευτυχώς όμως ο J.T. Mollner έχει κάτι παραπάνω να καταθέσει πάνω στην προβληματική του. Το αληθινό θέμα της ταινίας είναι, βλέπετε, η διαφορά ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι των πραγμάτων.

Μπλέκοντας περίτεχνα τους χρόνους της αφήγησής του, η οποία αποτελείται από έξι κεφάλαια όχι όμως παρατακτικά τοποθετημένα, και θυμίζοντας τα σεναριακά τρικ του Quentin Tarantino, ο Mollner, κατά το πρώτο μέρος της ταινίας του, παίζει με τις προσδοκίες μας, κάνοντάς μας να νομίζουμε ότι ο άνδρας είναι ο δολοφόνος και η γυναίκα το θύμα, όπως σε τόσες και τόσες άλλες ταινίες που έχουμε δει. Αυτό, εντούτοις, δεν το κάνει απλά για να προκαλέσει τον εντυπωσιασμό του θεατή όταν, τελικά, σκάει η ανατροπή μέσα στα απροετοίμαστα μούτρα του, αλλά γιατί εκεί που θέλει να καταλήξει το έργο είναι στο ότι η αλήθεια εξαρτάται από την οπτική από την οποία κοιτάζει κανείς τα πράγματα. Και σε μια εποχή που ο μέσος χρήστης των social media αρέσκεται να φορά ταμπέλες σε ανθρώπους δίχως να γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις επαρκώς, αυτό είναι μια τολμηρή μα και αναγκαία κατάθεση.

Όλα τα παραπάνω, βέβαια, μένουν σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης και έχουν καθαρά ανεκδοτολογικό χαρακτήρα. Ο Mollner χαρακτηρίζεται από ένα άγχος να αποδείξει τις ικανότητές του και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ταινία του να γίνεται, σε σημεία, λιγάκι επιδεικτική. Όμως, ο νεαρός σκηνοθέτης διαθέτει πράγματι ταλέντο, κι αυτό γίνεται ιδιαίτερα εμφανές από τον δεξιοτεχνικό τρόπο με τον οποίο χειραγωγεί το κοινό του και σκηνοθετεί την ταινία του με σκοπό την παραπλάνηση του θεατή που έχει μάθει σε στερεοτυπικούς χαρακτήρες και κοινότοπες αφηγήσεις. Το πρώτο μισάωρο του «Strange Darling» είναι ένα μάθημα υποβολής μέσω της σκηνοθεσίας, ενώ το υπόλοιπο εξελίσσεται σε σεναριακή δολοπλοκία εις βάρος του ίδιου του θεατή και, ως εκ τούτου, σε μια σπουδή στους μηχανισμούς της μυθοπλασίας.

Το hype της ταινίας είναι, εν τέλει, δικαιολογημένο. Μπορεί το «Strange Darling» να μην αποτελεί την "καλύτερη ταινία τρόμου της δεκαετίας", όπως υπερβολικά γράφτηκε σε μια κριτική του εξωτερικού, όμως σίγουρα είναι ένα φιλμ που αξίζει να μνημονεύεται ανάμεσα στις πλέον ενδιαφέρουσες προσθήκες στο είδος για τα τελευταία χρόνια. Η μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Mollner αποκαλύπτει ένα σκηνοθετικό και σεναριακό ταλέντο που πρέπει να αξιοποιηθεί σε ακόμα καλύτερες ταινίες.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 05-09-2024  |  Διανομή: The Film Group