Beetlejuice Beetlejuice

Μετά από μια αναπάντεχη οικογενειακή τραγωδία, τρεις γενιές της οικογένειας Deetz επιστρέφουν στο σπίτι τους στο Winter River. Ακόμα στοιχειωμένη από τον Σκαθαροζούμη (Michael Keaton), η ζωή της Lydia (Winona Ryder) αναστατώνεται όταν η επαναστάτρια έφηβη κόρη της, Astrid (Jenna Ortega), ανακαλύπτει τη μυστηριώδη μακέτα της κωμόπολης στη σοφίτα και η πύλη για τη Μεταθανάτια Ζωή κατά λάθος ανοίγει. Με μπελάδες ενόψει και στους δύο κόσμους, είναι μόνο ζήτημα χρόνου μέχρι κάποιος να πει το όνομα του Σκαθαροζούμη τρεις φορές και ο κατεργάρης δαίμονας να επιστρέψει για να προκαλέσει και πάλι χάος.

Εκτός από τον Σκαθαροζούμη, τον ευφάνταστο χαρακτήρα που μας σύστησε η ομότιτλη ταινία του 1988, το σίκουελ σηματοδοτεί και την επιστροφή του σκηνοθέτη, Tim Burton. Μετά από ένα σερί αποτυχιών, κάποιες από τις οποίες οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι αγαπάμε, ο Αμερικανός παραμυθάς βρίσκει τον παλιό, καλό εαυτό του στις δημιουργικές του ρίζες, γυρίζοντας εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα: στο σύμπαν της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του, εκείνης που τον έκανε διάσημο και καθιέρωσε το gothic, b-movie, ανατρεπτικό ύφος για το οποίο έμεινε παροιμιώδης. Και η επιστροφή αυτή είναι κανονική: μέσα από πρακτικά εφέ, διαρκείς αναφορές στις αγαπημένες του ταινίες (ο Mario Bava έχει την τιμητική του) και ασταμάτητη διάθεση για πειραματισμό με τη φόρμα, ο Burton μοιάζει να ανακαλύπτει από την αρχή τη χαρά του να κάνεις κινηματογράφο. Κι εμείς, οι θεατές του, ανακαλύπτουμε ξανά τη χαρά του να βλέπεις τον κινηματογράφο του Tim Burton.

Stop-motion animation, ασπρόμαυρη φωτογραφία με... ιταλόφωνο voice-over (και το απαραίτητο ασύγχρονο ντουμπλάζ, ασφαλώς), χειροποίητα εφέ πλάι σε λίγο CGI είναι μερικά μόνο από τα ευρήματα τα οποία ο Burton αξιοποιεί για να κάνει το «Beetlejuice Beetlejuice» αυτό που πρέπει να είναι: μια εξωφρενικά διασκεδαστική κωμωδία τρόμου. Χωρίς να επιδίδεται σε φθηνό fan service ή να παραμελεί τον εμπλουτισμό του κόσμου της ταινίας, το σενάριο επανασυστήνει τους παλιούς χαρακτήρες, ή τουλάχιστον κάποιους από αυτούς, πλάι σε συναρπαστικούς νέους. Ο Michael Keaton είναι για άλλη μια φορά απολαυστικός στο ρόλο του τίτλου, η Winona Ryder επιστρέφει για το ρόλο της Lydia Deetz, το ίδιο και η Catherine O' Hara για το ρόλο της μητριάς της. Συγχρόνως, στο cast προστίθενται η Monica Belluci, η Jenna Ortega και ο Willem Dafoe, που δείχνουν να το καταδιασκεδάζουν.

Οι απαραίτητες μελωδίες του Danny Elfman, σταθερού συνεργάτη του Burton, ντύνουν το «Beetlejuice Beetlejuice», που επιφυλάσσει στους θεατές του μια ξέφρενη βόλτα στη μετά θάνατον ζωή, ταυτόχρονα αστεία, τρομακτική και συγκινητική. Κι αν η νέα ταινία του Burton δεν κρύβει κάποια τρομερή πρωτοτυπία στην πλοκή και το σκηνοθετικό της ύφος, αυτό δεν είναι τελικά καθόλου το ζητούμενο. Αντίθετα, το φιλμ αφορά ακριβώς στην αναζήτηση των βασικών εκείνων στοιχείων που ορίζουν τη χαρά της κινηματογραφικής δημιουργίας, δίνοντάς μας την ελπίδα πως από εδώ ξεκινά μια δεύτερη καριέρα για τον σκηνοθέτη, η οποία ενδεχομένως μας επιφυλάσσει ακόμα μερικές υπέροχες, ίσως και μεγάλες, ταινίες, σαν εκείνες που έδωσε ο δημιουργός κατά την πρώτη περίοδο της καριέρας του.

Το «Beetlejuice Beetlejuice», σίκουελ μιας ταινίας που γυρίστηκε πριν από 36 ολόκληρα χρόνια, αποδείχθηκε τελικά άκρως απαραίτητο για ένα δημιουργό που φαινόταν χαμένος ανάμεσα σε πρότζεκτ κατώτερα του ταλέντου του. Όμως, σε όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από επιτυχίες κι αποτυχίες, ο Tim Burton παρέμεινε ένα μοναχικό παιδί που στο σινεμά βρήκε τον τρόπο να αφηγηθεί τις ιστορίες του και να τις μοιραστεί με το μοναδικό πρόθυμο να τις ακούσει: το κοινό. Στα 66 του χρόνια, ο αγαπημένος δημιουργός επέστρεψε και μας θύμισε γιατί τον αγαπήσαμε και γιατί ποτέ δεν τον ξεγράψαμε. Έχουμε ακόμη να περιμένουμε πολλές ιστορίες από τον Tim Burton, αυτόν τον υπέροχο παραμυθά της μεγάλης οθόνης.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 05-09-2024  |  Διανομή: Tanweer  |  Επίσημο Site