Damaged

Ο Dan Lawson (Samuel L. Jackson), ένας ντετέκτιβ από το Σικάγο, ταξιδεύει ως τη Σκωτία για να ενώσει τις δυνάμεις του με τον Σκωτσέζο ντετέκτιβ Boyd (Gianni Capaldi), σε μια προσπάθεια να εντοπίσουν και να συλλάβουν έναν κατά συρροή δολοφόνο του οποίου τα εγκλήματα είναι παρόμοια με αυτά ενός μανιακού που είχε σπείρει τον τρόμο στο Σικάγο πέντε χρόνια πριν και δεν ανακαλύφθηκε ποτέ από την αστυνομία. Ο Dan θα ζητήσει τη βοήθεια του παλιού του συνεργάτη, Walker Bravo (Vincent Cassel), ο οποίος έχει αποσυρθεί από το Σώμα και ζει μια ήσυχη καθημερινότητα στη σκωτσέζικη επαρχία.

Ας είμαστε ευθείς: το «Damaged» είναι μια κακή ταινία. Όχι μια συμπαθητική μετριότητα, όχι μια ευγενής αποτυχία, όχι ένα ελαττωματικό φιλμ με καλά επιμέρους στοιχεία, όχι ένα ατυχές πρωτόλειο που αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον, αλλά μια γνήσια, ατόφια, απαίσια ταινία. Ένα φιλμ τόσο κακογραμμένο, κακοσκηνοθετημένο και κακοπαιγμένο που μπορείς να φανταστείς πως ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δύο καλοί ηθοποιοί, ο Sam Jackson και ο Vincent Cassel, δέχθηκαν να συμμετάσχουν είναι το παχυλό ποσό που αναγραφόταν στην επιταγή τους. Κανένα πρόβλημα με αυτό, άλλωστε και τέτοια project είναι απαραίτητα προκειμένου να απολαμβάνουμε καλλιτεχνικά πιο φιλόδοξα φιλμ όπως το επερχόμενο «The Shrouds» του David Cronenberg με τον Cassel.

Το έργο, από κάθε άποψη, θυμίζει επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς της δεκαετίας του 2000, κάτι όχι τυχαίο μιας και ο κινηματογραφικά πρωτοεμφανιζόμενος Terry McDonough έχει σχεδόν εικοσαετή θητεία στα τηλεοπτικά πλατό μερικών από τις πλέον επιτυχημένες σειρές, γεγονός που, ωστόσο, αποδεικνύεται μάλλον τροχοπέδη στην προσπάθειά του να μεταβεί από το ένα μέσο στο άλλο. Η κινηματογραφική σκηνοθεσία απαιτεί αξιοποίηση κάθε γωνιάς του κάδρου, ο McDonough όμως βασίζεται κατά κύριο λόγο σε κοντινά πλάνα των χαρακτήρων του και σε ένα ταχύτατο, νευρικό μοντάζ ακόμα και σε διαλογικές σκηνές που δεν απαιτούν ένα τέτοιο ύφος. Όσο για τις σκηνές δράσης, θυμίζουν περισσότερο τις αντίστοιχες στα σίκουελ του «Saw», παρά ένα αληθινά μοντέρνο νουάρ.

Το σενάριο, εκτός από εντελώς τετριμμένο και τραγελαφικά προβλέψιμο στις ανατροπές του, είναι προχειρογραμμένο, βιαστικό και γεμάτο κενά. Οι χαρακτήρες του, εντελώς παραδομένοι στη σχηματικότητα, αποτελούν αναμάσημα ιδεών δανεισμένων (για να το θέσουμε ευγενικά) από καλύτερες ταινίες του παρελθόντος, οι ευκολίες διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ τέσσερις - πέντε ταινίες του είδους αν έχεις δει μπορείς να μαντέψεις ακριβώς ποιο θα είναι το φινάλε της ταινίας. Η απόπειρα, δε, του σεναρίου να μας εκπλήξει μία ακόμη φορά στο τέλος τάχα ανατρέποντας τις προσδοκίες μας είναι μάλλον (και αθέλητα) αστεία, βάζοντας την ταφόπλακα ενός φιλμ καταδικασμένου δίκαια στη λήθη.

Μέσα στην εμφανή βαρεμάρα τους, οι Jackson και Cassel αποτελούν το μοναδικό δέλεαρ αυτού του φιλμ, μολονότι ούτε οι ίδιο δε δείχνουν να το απολαμβάνουν σε κανένα σημείο της διαδρομής. Παραμένουν αμφότεροι αξιοπρεπείς, ως οι ικανοί ηθοποιοί που αποδεδειγμένα είναι, αμφιβάλλουμε όμως για το κατά πόσον μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι για τη συμμετοχή τους σε αυτό το ανιαρό, οδυνηρό στην παρακολούθησή του, φτηνιάρικο και κακόγουστο b-movie που υποτιμά τη νοημοσύνη του κοινού, περνιέται για πολύ εξυπνότερο απ' ό,τι αληθινά είναι και δεν προσφέρεται ούτε καν για την κατ' οίκον ψυχαγωγία. Πότε βγαίνει το «The Shrouds», είπαμε;

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 16-05-2024  |  Διανομή: Σπέντζος