L' Ete Dernier

H Anne (Lea Drucker) είναι μια καταξιωμένη δικηγόρος η οποία ζει με τον σύζυγό της Pierre (Olivier Rabourdin) και τις κόρες τους. Η Anne σταδιακά εμπλέκεται σε μια παθιασμένη σχέση με τον Theo (Samuel Kircher), το γιο του Pierre από προηγούμενο γάμο, βάζοντας την καριέρα και την οικογενειακή ζωή της σε κίνδυνο. Καταλαβαίνοντας τι διακυβεύεται και πόσο λάθος ήταν να ξεκινήσει αυτή η σχέση, θα προσπαθήσει να δώσει τέλος, όμως ο Theo θα αντιδράσει άσχημα και θα ομολογήσει στον πατέρα του τι συνέβη ανάμεσα σε εκείνον και την Anne. Η τελευταία θα πει ψέματα εις βάρος του νεαρού προκειμένου να διατηρήσει την οικογενειακή γαλήνη.

Συνηθισμένη να προκαλεί έντονες αντιδράσεις με τις σεξουαλικά φορτισμένες και διόλου διακριτικές εικόνες των ταινιών της, η Γαλλίδα σκηνοθέτρια Catherine Breillat επέστρεψε στο Φεστιβάλ Καννών του 2023 με την πρώτη δουλειά της ύστερα από δέκα χρόνια απουσίας από τον κινηματογράφο, εξαιτίας προβλημάτων υγείας. Το «Last Summer», το φιλμ με το οποίο διάλεξε να διαδεχθεί το προ δεκαετίας «Abuse of Weakness» αποτελεί remake μιας δανέζικης φεστιβαλικής επιτυχίας του 2019, με τίτλο «Queen of Hearts», η οποία είχε προβληθεί και στη χώρα μας και, φαινομενικά τουλάχιστον, δίνει την κατάλληλη πρώτη ύλη για μια ταινία της Catherine Breillat, αφού εξερευνά τη γυναικεία σεξουαλικότητα στη μέση ηλικία, πηγαίνοντας βέβαια σύντομα πολύ πιο βαθιά, ρίχνοντας φως στον τρόπο με τον οποίο οι πιο μύχιοι πόθοι μας έρχονται συχνά σε σύγκρουση με την ηθική.

Δυστυχώς, η Breillat μόνο επιδερμικά αγγίζει όλα αυτά τα θέματα, ακολουθώντας μεν πιστά την πλοκή του πρωτότυπου φιλμ μεταφερμένη, βέβαια, στη γαλλική πραγματικότητα, αποτυγχάνοντας όμως να εμβαθύνει σε όσα έθιγε η δανέζικη ταινία. Η εμπειρία της σκηνοθέτριας είναι εμφανής στον τρόπο με τον οποίο βρίσκει τον κατάλληλο ρυθμό προκειμένου το φιλμ να κυλά χωρίς "κοιλιές", όμως το θέμα δεν αρκεί πλέον για να μας σοκάρει, ενώ και οι ερωτικές σκηνές δε φαντάζουν καθόλου τολμηρές και πρωτότυπες, μπροστά στις απείρως πιο "ωμές" αντίστοιχες του δανέζικου έργου. Πρόκειται ίσως για μια Catherine Breillat στον αυτόματο πιλότο, η οποία κάνει το σινεμά με το οποίο εξασφάλισε τη φήμη της πίσω στη δεκαετία του 1990 και του 2000, ένα σινεμά που τώρα πια, όμως, φαντάζει ξεπερασμένο.

Τουλάχιστον, έχει στη διάθεσή της αρκετά καλούς ηθοποιούς, με τη Lea Drucker του περυσινού «Close» του Lukas Dhont να κουβαλά την ταινία στις πλάτες της. Και πάλι, υστερεί της Trine Dyrholm του πρωτότυπου φιλμ, αλλά η ερμηνεία της είναι από τα στοιχεία που κρατούν το θεατή στην παρακολούθηση της ταινίας. Αν ο χαρακτήρας της δεν ήταν τόσο μονοδιάστατος - εντυπωσιακό κατόρθωμα αν αναλογιστεί κανείς πόσο σύνθετος ήταν ο χαρακτήρας της Dyrholm σε ένα σενάριο που διέφερε ελάχιστα αφηγηματικά από το παρόν - τότε μπορεί και να μιλούσαμε για μια μεγάλη ερμηνεία.

Το «Last Summer» δεν είναι η μεγάλη επιστροφή μιας σημαντικής σκηνοθέτριας, ίσως γιατί η Breillat, εδώ που τα λέμε, δεν υπήρξε ποτέ τέτοια. Είναι ένα ισχνό σκηνοθετικά και δραματουργικά έργο, που αποτυγχάνει έστω να «γαργαλίσει» τους θεατές του με τις ουκ ολίγες ερωτικές σκηνές που περιλαμβάνει, βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στους ηθοποιούς του προκειμένου να παραμείνει το κοινό στις θέσεις του και διασκευάζει με τρόπο επιφανειακό και άστοχο μια πραγματικά ενδιαφέρουσα δανέζικη ταινία. Ο λόγος της αποτυχίας της έγκειται μάλλον στο timing, καθώς αν αυτή η ταινία είχε κυκλοφορήσει είκοσι χρόνια νωρίτερα ίσως και να προκαλούσε πραγματικό σοκ με το θέμα και τις εικόνες της.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 18-04-2024  |  Διανομή: Ama Films