The Boy And The Heron

Αφού χάνει τη μητέρα του κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο νεαρός Mahito μετακομίζει στην έπαυλη της οικογένειάς του στην επαρχία. Εκεί, μια σειρά από μυστηριώδη γεγονότα τον οδηγούν σε έναν απομονωμένο και αρχαίο πύργο, κατοικία ενός αλλόκοτου γκρίζου ερωδιού. Όταν η νέα μητριά του Mahito εξαφανίζεται, εκείνος ακολουθεί τον γκρίζο ερωδιό μέσα στον πύργο, και εισέρχεται σε ένα φανταστικό κόσμο τον οποίο κατοικούν από κοινού ζωντανοί και νεκροί. Καθώς ξεκινά ένα επικό ταξίδι με τον ερωδιό ως οδηγό του, ο Mahito πρέπει να αποκαλύψει τα μυστικά αυτού του κόσμου, και να ανακαλύψει τον εαυτό του.

Υπάρχει κάτι βαθιά συγκινητικό στη νέα ταινία του Ιάπωνα μάγου των κινουμένων σχεδίων Hayao Miyazaki, η οποία έρχεται δέκα ολόκληρα χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά του, «The Wind Rises» (2013), κάτι που είναι δύσκολο να προσδιοριστεί με λέξεις αλλά, για τις ανάγκες αυτού του κειμένου, θα το αποτολμήσουμε. Είναι χρήσιμο να γνωρίζει κανείς ότι αυτή η ταινία φτιάχτηκε από τον Miyazaki με πρώτο και κύριο στόχο να αποτελέσει τη διαθήκη του προς τον εγγονό του, να συνοψίσει τρόπον τινά όλα όσα θέλει, αλλά ενδεχομένως δε θα προλάβει να πει ο 83χρονος δημιουργός σε ένα μικρό παιδί για τη ζωή, τη δημιουργία και τους ανθρώπους.

Είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση του επερχόμενου τέλους, αλλά και της ζωής που απρόσκοπτα συνεχίζεται, που διαπερνά ολόκληρο το φιλμ, το στοιχείο που καθιστά το «The Boy and the Heron» έργο βαθιάς ωριμότητας. Και ο αρχικός τίτλος του έργου, "How Do You Live", είναι ενδεικτικός ακόμα μιας πτυχής του περιεχομένου του: η μελαγχολία του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται το επερχόμενο τέλος, εξαιτίας όσων θαυμαστών γνωρίζει ότι δε θα δει ποτέ. Μπορεί κανείς να "διαβάσει" την ταινία ως μια μεταφορά για την παράδοση της σκυτάλης από τον Miyazaki στους διαδόχους του δημιουργούς, όμως πάνω απ' όλα είναι μια νουθεσία του σκηνοθέτη προς όλους εκείνους που στοργικά υπηρέτησε με το έργο του δεκαετίες τώρα: τα παιδιά.

Για να υλοποιήσει το φιλόδοξο όραμά του, ο Miyazaki άφησε για μία ακόμα φορά τη φαντασία του να οργιάσει. Το αποτέλεσμα είναι μια εκθαμβωτική δημιουργία, ένας φιλμικός κόσμος που χτίζεται εκ του μηδενός και δε γνωρίζεις πού μπορεί να σταματήσει. Ο σκηνοθέτης δείχνει κάποιες φορές να παρασύρεται από τη γοητεία που ασκεί και στον ίδιο το σύμπαν που πλάθει επί της οθόνης, με αποτέλεσμα να αμελεί να εξελίξει την πλοκή με τον ίδιο ρυθμό και την ίδια ευρηματικότητα που χτίζει σκηνικά απίστευτης ομορφιάς, όμως αυτό είναι ένα μικρό πταίσμα που συγχωρείται μπροστά στο οπτικοακουστικό κάλλος που παρελαύνει ενώπιόν μας. Ο Miyazaki δίνει σάρκα και οστά σε ένα όραμα που καλεί τους θεατές του να απολαύσουν πρωτίστως συναισθηματικά και δευτερευόντως εγκεφαλικά.

Όπως συνηθίζει να κάνει από το «Princess Mononoke» (1997) κι ύστερα με κάθε νέα ταινία του, ο Miyazaki είχε εξαγγείλει το «The Boy and the Heron» ως την τελευταία ταινία του. Όμως, πρόσφατα ένας συνεργάτης του ανέφερε πως ο 83χρονος δημιουργός επεξεργάζεται ήδη ιδέες για την επόμενη δουλειά του. Όπως και να 'χει, το συγκεκριμένο φιλμ είναι ένας θαυμάσιος επίλογος σε μια πραγματικά σπουδαία καριέρα. Έστω κι αν δε θέλουμε, σε καμία περίπτωση, να είναι τέτοιος. Γιατί όσο θα υπάρχει κινηματογράφος και κοινό πρόθυμο να δει ιστορίες σε μια οθόνη, ο Hayao Miyazaki θα είναι ένας κινηματογραφιστής που θα έχουμε ανάγκη.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 01-02-2024  |  Διανομή: Feelgood Entertainment