Thanksgiving

Όταν ταραχές που ξεσπούν κατά τη διάρκεια της Black Friday καταλήγουν σε τραγωδία, ένας μυστηριώδης δολοφόνος εμπνευσμένος από τους εορτασμούς της Ημέρας των Ευχαριστιών αρχίζει να τρομοκρατεί το Plymouth, στη Μασαχουσέτη - το μέρος όπου γεννήθηκε η διάσημη αυτή αργία των Ηνωμένων Πολιτειών. Διαλέγοντας έναν - έναν τους κατοίκους, αυτό που αρχικά μοιάζει με τυχαίες δολοφονίες εκδίκησης, γρήγορα αποκαλύπτεται πως είναι μέρος ενός μεγαλύτερου, διαβολικού σχεδίου. Θα αποκαλύψει η πόλη το δολοφόνο ώστε να επιζήσουν τις γιορτές ή θα καταλήξουν καλεσμένοι στο διεστραμμένο εορταστικό του δείπνο;

Η νέα ταινία του αμφιλεγόμενου Eli Roth, ενός σκηνοθέτη που ξεκίνησε υποσχόμενα με το «Cabin Fever» (2002) αλλά στη συνέχεια δεν κατάφερε να πείσει ότι είχε κάτι πραγματικά καινούργιο να προσφέρει στο είδος του τρόμου πέρα από την έκδηλη αγάπη του για το είδος, είναι ένα καθ' όλα συμβατικό slasher που θυμίζει τόσο τις αντίστοιχες ταινίες της δεκαετίας του 1980, όσο και τις μεταμοντέρνες εκδοχές τους του 1990, χωρίς όμως να φτάνει σε εξυπνάδα και μαστοριά τις δεύτερες. Εάν αγαπάτε το είδος και σας αρκεί μια ταινία που διαθέτει ό,τι ακριβώς συνιστά ένα χορταστικό slasher, τότε με το «Thanksgiving» θα περάσετε πολύ καλά, αν όχι πιθανότατα θα απογοητευθείτε. Ο γράφων ανήκει στους λάτρεις του slasher σινεμά, σε βαθμό αγάπης και για το τελευταίο σκουπίδι του είδους, αλλά η όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη κριτική επιβάλλεται για τις ανάγκες του παρόντος κειμένου.

Ο Roth κάνει καλή δουλειά σε ό,τι έχει να κάνει με την προσαρμογή μιας τυπικής slasher πλοκής στη σύγχρονη εποχή. Ένας μασκοφορεμένος δολοφόνος, μια σειρά από θύματα, διάφοροι ύποπτοι, ένα σκοτεινό παρελθόν και κρυφά κίνητρα: όλα αυτά τα στάνταρ μοτίβα του είδους υπάρχουν στην ταινία, μόνο που ο Roth εντάσσει στην πλοκή του μια, κάπως επιδερμική και χοντροκομμένη αλλά σε κάθε περίπτωση καλοδεχούμενη, σάτιρα γύρω από την καταναλωτική κοινωνία, τις ακρότητες στις οποίες μας οδηγούν "θεσμοί" όπως η Black Friday (αριστοτεχνική η πρώτη σεκάνς της ταινίας), και τα social media, τα οποία κάνουν διαρκώς την εμφάνισή τους στο φιλμ (ο δολοφόνος παρασύρει ένα υποψήφιο θύμα στέλνοντας μηνύματα από το κινητό της κολλητής της, φτιάχνει λογαριασμό στο instagram και γίνεται viral όταν δημοσιεύει ένα βίντεο όπου σκοτώνει ένα άλλο θύμα του). Σκηνοθεσία, μοντάζ, φωτογραφία και μουσική, χωρίς να εντυπωσιάζουν, είναι σε άκρως ικανοποιητικό επίπεδο.

Από την άλλη, έχουμε ελαττώματα που συχνά συναντάμε σε ταινίες του είδους: οι ήρωες επιδίδονται σε μια σειρά από ηλίθιες επιλογές στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τον φονιά, οι οποίες λειτουργούν ως σεναριακές ευκολίες προκειμένου η πλοκή να προχωρήσει. Η αποκάλυψη του "κακού" είναι προβλέψιμη και κάπως τραβηγμένη από τα μαλλιά, εξαιτίας του βιαστικού τρόπου με τον οποίο χτίζεται η exposition σκηνή όπου μαθαίνουμε τα κίνητρα του δολοφόνου. Ωστόσο, ο λάτρης αυτών των ταινιών πρέπει να είναι συνηθισμένος σε τέτοιες αδυναμίες και πιθανότατα δε θα ενοχληθεί.

Εν ολίγοις, ο Eli Roth με το «Thanksgiving» πετυχαίνει τον στόχο του, που ήταν να δημιουργήσει μια slasher μυθολογία στα πρότυπα αυτών με τις οποίες έχει μεγαλώσει, κι η οποία όπως όλα δείχνουν θα εξελιχθεί σε franchise, μιας και το πρώτο σίκουελ έχει ήδη ανακοινωθεί για το 2025. Καθόλου άσχημα, αν σκεφτεί κανείς ότι όλα ξεκίνησαν από το ψεύτικο trailer για μια ανύπαρκτη ταινία με τίτλο «Thanksgiving», που σκηνοθέτησε ο Roth για λογαριασμό του «Grindhouse», το 2007. Ας το παραδεχθούμε, ήδη ανυπομονούμε για την επόμενη επέλαση του John Carver στις οθόνες μας.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 07-12-2023  |  Διανομή: Feelgood Entertainment  |  Επίσημο Site