Five Nights At Freddy's

Έχοντας πρόσφατα απολυθεί και ψάχνοντας απεγνωσμένα για δουλειά, ένας συναισθηματικά ασταθής νέος άνδρας ονόματι Mike (Josh Hutcherson) συμφωνεί να αναλάβει τη θέση του νυχτοφύλακα σε ένα εγκαταλελειμμένο θεματικό εστιατόριο: την Πιτσαρία του Freddy Fazbear. Σύντομα όμως συνειδητοποιεί ότι τίποτα στην πιτσαρία Freddy's δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Cult videogame των αρχών του αιώνα, το «Five Nights at Freddy's» φαινομενικά ζητούσε εξαρχής μια κινηματογραφική μεταφορά. Η αληθινή διασκευή του παιχνιδιού στη μεγάλη οθόνη πρέπει να αναζητηθεί στο προ διετίας «Willy's Wonderland», ένα φιλμ χαμηλού προϋπολογισμού που δεν μπορούσε λόγω αυτού να εκμεταλλευτεί το brand name, αντλούσε όμως από το παιχνίδι την κεντρική ιδέα του και, παρά τα ελαττώματά του, είχε το χαβαλέ του και, πάνω απ' όλα, έναν μαινόμενο Nicolas Cage να το καταδιασκεδάζει στον πρωταγωνιστικό ρόλο, κάνοντας κι εμάς να διασκεδάζουμε μαζί του. Από τη νέα, επίσημη πλέον εκδοχή που προβάλλεται τώρα στις κινηματογραφικές αίθουσες απουσιάζει δυστυχώς το στοιχείο του fun, δίνοντας τη θέση του σε άλλη μια σοβαροφανή ιστορία με θέμα την απώλεια και τις ενοχές - ένα μοτίβο που έχει κουράσει, πια, στις ταινίες του λεγόμενου "αναβαθμισμένου τρόμου".

Το βασικό ελάττωμα της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας της Emma Tammi (του γουέστερν horror «The Wind», 2018) είναι το σενάριό της. Ένα σενάριο απελπιστικά προβλέψιμο, τη βασική "ανατροπή" του οποίου μπορείς να προβλέψεις από την πρώτη κιόλας πράξη της ταινίας. Κάτι στο οποίο δε βοηθά ούτε η σκηνοθεσία, ούτε οι ερμηνείες, αφού υπάρχει μια συγκεκριμένη σκηνή στο πρώτο 20λεπτο του έργου, όπου τόσο ο τρόπος που τοποθετεί η Tammi στο κάδρο τους ηθοποιούς της όσο και η καθοδήγηση που τους παρέχει μας κάνει να αντιληφθούμε την επερχόμενη "έκπληξη", η οποία φυσικά δε λειτουργεί ως τέτοια όταν τελικά έρχεται, στο φινάλε της ταινίας. Ένα σενάριο, επίσης, γεμάτο "τρύπες" και λογικά άλματα που ζητά από το θεατή να καταστείλει τη δυσπιστία του περισσότερο από ό,τι μπορεί: γιατί, ας πούμε, ο χαρακτήρας που γνώριζε εξαρχής τα πάντα δεν κατήγγειλε τίποτα; Αναληθοφάνειες και κενά όπως αυτό κάνουν συχνά την εμφάνισή τους στην ταινία, στερώντας μας τη δυνατότητα να την ευχαριστηθούμε.

Ένα άλλο βασικό πρόβλημα είναι η αναίμακτη αισθητική της ταινίας, που ίσως να μην ενοχλούσε εάν δραματουργικά το φιλμ είχε να αφηγηθεί μια στιβαρή ιστορία. Αλλωστε, στην ιστορία του σινεμά τρόμου είναι πολυάριθμες οι ταινίες που έχουν όχι απλά σωθεί, αλλά αναδειχθεί σε σημαντικές χάρη στην γκροτέσκ, απόκοσμη εικονογραφία τους, ακόμη κι αν τα σενάριά τους ήταν πολλές φορές προσχηματικά κι υποτυπώδη: σκηνοθέτες όπως ο Dario Argento, o Mario Bava κι ο Lucio Fulci βάσισαν πολλά φιλμ τους σε αδύναμες πλοκές, οι οποίες όμως μετατρέπονταν σε σπουδαία έργα χάρη στην εικονοκλαστική ικανότητα των δημιουργών της. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και με την ταινία της Tammi, εάν η τελευταία τολμούσε να συμπεριλάβει σε μεγαλύτερο βαθμό το gore στοιχείο στην ταινία της. Η αλήθεια είναι ότι στις εναρκτήριες σκηνές η σκηνοθέτρια χτίζει πολύ καλά τη φρίκη μέσω υπαινιγμών, τελικά όμως η ταινία δεν έχει να προσφέρει κάποιο ανατριχιαστικό set-piece πέραν της πρώτης σεκάνς.

Ενώ ξεκινά υποσχόμενα, το «Five Nights at Freddy's» δεν καταφέρνει να σταθεί αντάξιο των προσδοκιών των fan του παιχνιδιού, ενώ δίνει απότομο τέλος στη σύντομη περίοδο άνθισης των κινηματογραφικών ή τηλεοπτικών διασκευών βιντεοπαιχνιδιών, που ξεκίνησε με τα «The Last of Us» και «Gran Turismo». Η ταινία της Emma Tammi είναι αδιάφορη και κουραστική, ελάχιστα τρομακτική, γεμάτη κλισέ, κακογραμμένη και απολύτως προβλέψιμη. Το μόνο που πραγματικά αξίζει στην ταινία αυτή είναι η σύντομη αλλά καθηλωτική ερμηνεία του Matthew Lillard, ακόμα κι αυτή εντούτοις δεν αρκεί για να σώσει τα προσχήματα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 26-10-2023  |  Διανομή: Tanweer  |  Επίσημο Site